Vorið - 01.02.1974, Blaðsíða 25

Síðan lögðum við af stað að morgni næsta dags. Við grófum
í fjóra daga. Loksins hættum við, enda vorum við búin að grafa
tvö herbergi, sem voru ekkert svo lítil. Bróðir minn gróf nú
þetta að vísu mest allt einn, því að hann var elstur og sterkastur
En við urðum fyrir miklum vonbrigðum.
Daginn eftir fór að snjóa. Ég hafði aldrei séð svona mikla
hríð. Það sást ekki faðmlengd frá húsinu. Það snjóaði stans-
laust í þrjá daga. Alltaf var hríðin jafn mikil. Loks hætti að
snjóa. Við ákváðum að fara að sjá snjóhúsið. En okkur til hugar-
angurs var það horfið. Við gengum fram og aftur, en sáum það
hvergi.
Allt í einu fann ég, að ég var að hrapa niður. Þegar ég áttaði
mig, sá ég að ég var komin inn í snjóhúsið okkar. Það hafði að-
eins snjóað yfir það. Ég kallaði á hina krakkana. Þegar þau
komu, urðu þau mjög fegin þegar þau sáu að snjóhúsið var
ennþá heilt.
Ása Björk. 14 ára.
Guðný Hallgrímsdóttir
Faxatúni 30, Garðahreppi.
Einu sinni voru gömul hjón, sem voru mjög fátæk. Þau
bjuggu í litlu koti langt uppi í sveit, en þau áttu lítinn son, sem
var mjög fríður á að líta. Hann hét Stefán og var mjög vingjarn-
legur. Eitt sinn sagði faðir hans að það hefði týnst lítil stúlka á
aldur við hann, en sá sem mundi finna hana, mundi fá góð laun
fyrir. Stefán bað föður sinn um að fá að leita að litlu stúlkunni.
Faðir hans sagði að hann mætti fara og leita að litlu stúlkunni.
Stefán fór nú til föður stúlkunnar og bað um að fá að leita að
litlu stúlkunni. Faðir stúlkunnar sagði honum að hann mætti
það, en hann yrði að passa sig á villidýrunum í skóginum, því
að það var talið að hún hefði týnst í skóginum.
„Og mundu að hún heitir Hjördís.“
„Já, ég mun muna það.“