Vorið - 01.02.1974, Síða 37

°xlina á honum. „Jæja, þá ert þú nú að
^ara heim aftur, drengur minn,£í sagði
fám rödd og það mátti heyra enska
hreiniinn í henni.
Alek leit á veðurbarið andlit skipstjór-
ans- „Góðan daginn, Watson skipstjóri,“
svaraði hann. „Já, nú er ég að fara heim,
Cn það er nú löng leið. Fyrst fer ég til
^nglands með yður og þaðan fer ég svo
lil New York með „Majestic.““
»Já, þetta verður svona fjögurra vikna
Slgling, en þú ert nú orðinn ýmsu vanur,
drengur minn og virðist líka ætla að þola
sjóinn vel.“
»Já, ég var aldrei sjóveikur á leiðinni
ól Indlands og samt var nú stundum
Veltingur,“ sagði Alek drýgindalega.
»Hvenær fórst þú af stað til Indlands,
drengur minn?“
. »1 júní. Ég var samferða einum kunn-
lngja föður míns, og hann fylgdi mér til
jænda míns í Bombay. Pekkið þér ekki
Nalph frænda? Hann kom með mér um
b°rð og talaði við yður.“
»Jú, mikil ósköp, ég þekki hann Ralph
r^nda þinn. Hann er merkismaður. Og
nn átt þú að ferðast þetta allt einn þíns
hðs?“
»Já, skólinn byrjar í næsta mánuði og
ba verð ég að vera kominn heim.“
. ^kipstjórinn brosti og tók undir hönd-
1Ila á Alek. „Komdu með mér,“ sagði
ann, „nú skal ég sýna þér, hvernig við
stÝrum svona skipi og hvernig vélarnar
starfa/1
Skipstjórinn, stýrimennirnir og allir
borð voru mjög góðir við Alek, en
b,minn var lengi að líða og ferðin var til-
reytingalaus. Loks sigldi skipið inn á
^enflóa og síðan inn á Rauðahafið.
‘dúabeltissólin var brennandi heit.

R I Ð
„Drake“ skreið meðfram Arabíu-
ströndinni — allt var endalaus eyðimörk,
glóandi sandur. Alltaf þegar Alek horfði
til lands, minntist hann þess, að frá Ara-
bíu koma bestu hestar heimsins. Skyldi
nokkurn mann dreyma eins mikið um
hesta og hann? Honum fannst hesturinn
vera fremstur allra dýra jarðarinnar.
Og svo rann upp dagurinn, þegar
„Drake“ tók stefnuna inn í litlu höfnina
í Arabíu. Pegar skipið nálgaðist hafnar-
garðinn, sá Alek mikinn mannfjölda, ið-
andi, svartan múg, og það var eins og
þarna flæktist hver fyrir cðrum, másandi
og blásandi. Það leit ekki út fyrir, að
það væri daglegt brauð að sjá skip leggja
að landi á þessum stað.
Þegar landganginum hafði verið kom-
ið fyrir, sá Alek hvað um var að vera
þarna á bryggjunni. Fólkið þyrptist sam-
an í hnapp á henni miðri. Svo kvað við
hár hvinur skerandi, nístandi. Alrdei
hafði hann heyrt annað eins hljóð. Hann
sá risastóran svartan hest, sem reis upp
á afturfæturna og lamdi framfótunum út
í loftið. Hvítt klæði var bundið fyrir *
augun á hestinum. Fólkið forðaði sér í
allar áttir.
Freyðandi svitinn lak niður síðurnar á
hestinum; það skein í stórar tennurnar.
Petta var risavaxin skepna, kolsvört —
allt of stór, engin arabískur, hreinkynj-
aður hestur var svona stór. Faxið, svart
og mikið, bylgjaðist niður fagurlagaðan
hálsinn. Höfuðið var lítið — einkenni
villta hestsins. Fetta var fegursta skepna,
sem Alek hafði augum litið — honum
stóð ógn af þessum villta krafti, en hann
gat ekki leynt aðdáun sinni á folanum.
Nú hneggjaði hesturinn aftur og reis
upp á afturfæturna. Alek ætlaði ekki að
37