Vorið - 01.02.1974, Síða 40

um gluggann. Hann starði út á hafið
eins og svo oft áður3 og nasaholurnar
titruðu meira en nokkru sinni fyrr. Hann
sneri sér við og frísaði, þegar hann sá
drenginn. Svo leit hann aftur í áttina til
hafs.
Alek varð himinlifandi þegar hann sá,
að hesturinn fór ekki úr glugganum, eins
og hann var vanur að gera. Svo nálgaðist
hann básinn með hægð. Hann setti
nokkra sykurmola í lófann og rétti hest-
inum. Svartur sneri sér aftur frá og frís-
aði — en ekki eins hátt og áður. Alek
stóð kyrr. Enginn hafði komist svona
nálægt hestinum fyrr, síðan hann kom
um borð. Alek þorði þó ekki að rétta
höndina svo nálægt hestinum, að hann
gæti bitið hann og lagði sykurmolana
varlega í gluggakarminn. Svartur leit á
molana og síðan á drenginn. Loks róað-
ist hann og fór að eta sykurinn. Alek
horfði á þetta með aðdáun. En nú fór að
rigna og hann flýtti sér inn í klefann
sinn og skömmu síðar var hann háttaður
og sofnaður.
Alek hrökk skyndilega upp úr værum
svefni. Skipið kastaðist á hliðina, og áð-
ur en hann vissi, lá hann frammi á gólfi.
Hann hafði kastast út úr rúminu. Ægi-
legar þrumur kváðu við og eldingarnar
lýstu upp klefann hans.
Þetta var í fyrsta sinn, sem hann hafði
lent í óveðri á sjó. Hann ætlaði að
kveikja á lampanum, en ekkert ljós kom.
Aftur leiftruðu eldingarnar og lýstu upp
í kringum hann. Nú sá hann að allt hafði
sópast niður af borðinu og gólfið var
þakið glerbrotum. Hann gat náð í fötin
sín og komst í buxurnar, skyrtuna og
skóna og flýtti sér nú að dyrunum. Hann
hikaði, sneri við og gekk að rúminu sínu,
beygði sig inn undir það og náði í björg-
unarbeltið, sem hann vissi, að var þai'
geymt. Hann spennti á sig beltið — von-
andi þurfti hann þó ekki á því að halda.
Honum tókst að opna hurðina og skjögra
út ganginn og upp á þilfarið, en storm-
urinn feykti honum aftur inn í ganginn.
Hann heyrði hrópin í skipstjóranum, en
stormgnýrinn var svo mikill, að Alek
greindi engin orðaskil. Himinháar öldur
virtust færa skipið í kaf og nú komu hin-
ir farþegarnir fram á ganginn, viti sínu
fjær af hræðslu. Nú varð Alek fyrst al-
varlega hræddur! Aldrei hafði hann get-
að hugsað sér þvílíkt óveður.
Honum fannst vera margir klukku-
tímar, síðan hann kom upp á ganginn og
samt linnti ekki veðrinu. Pað brakaði 1
skipinu undan sjóunum, sem veltust yfn'
það, en alltaf rétti það sig við aftur.
Himininn var eitt eldingahaf og þrunr-
urnar yfirgnæfðu stormgnýinn. Nú kom
einn hásetanna til hans og þreif hann
með sér út að borðstokknum. Alek greip
dauðahaldi í borðstokkinn, en í því reið
ægileg bylgja yfir skipið. Þegar aldan vat
riðin yfir, var hásetinn horfinn. Dreng-
urinn lokaði augunum og gerði bæ11
sína.
Nú var eins og veðrinu slotaði eitt-
hvað og Alek fór að vona, að það versta
væri liðið hjá, en þá var skipið allt 1
einu lostið heljarhöggi. Brothljóð kvað
við, titringur fór um hið mikla skip>
Alek skall á gólfið og lá þar nærri með-
vitundarlaus. Hann jafnaði sig þó skjótt
aftur. Hann lá á grúfu og fann, að eitt-
hvað heitt og blautt rann niður eftir and-
litinu. Þegar hann strauk hendinni um
andlitið, sá hann, að hún var alblóðug-
Svo fann hann, að það var stigið ofan a
VoR|Ð
40