Bjarmi - 01.10.1967, Blaðsíða 1

10.—11. tbl. 61. árg.
Hamarshögg í Wittenberg
HAMARSHÖGG,
hvell og snögg,
renna inn í blæinn bliöa,
berast hœgt að eyrum lýða.
Það óma hamarshögg svo víða,
að haft ei sérstalct geta að þýða
þessi fáu hamarshögg,
hvell og snögg.
HAMARSHÖGG,
hvell og snögg,
boða lýð að byrjar smiður
að byggja — eða rifa niður —
hvert högg er aðeins lítill liður,
að loJcasigri hvert þó styður.
Braut hans ryðja hamarshögg,
hvell og snögg.
HAMARSHÖGG,
hvell og snögg.
Fölur munkur hamri heldur,
höggið gneistaflugi veldur,
af litlum neista œsist eldur,
sem aldrei mun í viðjar felldur.
Neistann skópu hamarshögg,
hvell og snögg.
HAMARSHÖGG,
hvell og snögg
ofar klukkna helgum hljómi
heyrast boða styrkum rómi:
„Hjátrú, vík úr helgidómi,
Herrans náð svo skírt þar ljómi.“
Skurðgoð mola hamarshögg,
hvell og snögg.
HAMARSHÖGG,
hvell og snögg
milli álda skópu skipti,
skuggans ógn af lýðum svipti,
nýja tímans tjaldi lyfti.
Trú frá lögmálsþrœlkun kippti
föila munksins hamarshögg-,
hvell og snögg.
J