Bjarmi - 01.01.1972, Blaðsíða 4

Sendur aí Guði
fTr ininnin^arræðu séra
(■uiliniuniiar Ola Olafssonar
i Dónikirkjunni vió úiför
IKjarna livjóiissonar.
Menn koma fram, — einn af
öðrum. Sendir af Guði. Ekki eru
þeir ljósið. Þeir koma til þess að
vitna um ljósið. — Guð hefur
kosið þá. Þeir ganga veg útvaln-
ingar, og sá vegur er stundum
brattur, — „því að Drottinn ag-
ar þann, sem hann elskar, og
tyftar harðlega hvern þann son,
er hann að sér tekur.“ — En
handan aga og erfiðis er slíkum
geymd sú umbun, sem ekki
verður með orðum lýst: Þeir eru
bræður Krists, börn Guðs. —
Þeirra er himnaríki.
í húsi Guðs er kvaddur einn
slíkra á þessum degi: — Bjarni
Eyjólfsson var fæddur hinn 14.
ágúst 1913 í Reykjavík. Hann
var sjötta og yngsta barn fá-
tækra foreldra af góðum skaft-
fellskum ættum. Faðir hans,
Eyjólfur Bjarnason, var frá
Þykkvabæ í Landbroti. Móðirin,
Þórdís Sigurðardóttir, var frá
Bakka á Mýrum.
Um bernsku sína og æsku rit-
aði Bjarni bók, er út kom í Nor-
egi fyrir nokkrum árum. Þar er
sögð saga af viðkvæmum og
veikluðum dreng. Hrífandi og
átakanleg er hún með köflum.
— Kjör verkamanns með stóran
barnahóp voru í knappasta lagi.
Fátæktin setti mark sitt á skap-
höfn sveinsins. Þó varð trú-
hneigðin snemma einhver sterk-
astur þáttur í lífi hans. Hann
vildi verða prestur. — Hann
unni mjög föður sínum, sem var
róttækur baráttumaður fyrir
bættum kjörum verkalýðs, en
föðurlaus varð hann á áttunda
eða níunda ári. Uppfrá því varð
hann einrænni og innhverfari
en áður, og minningar um bar-
áttu móðurinnar við einstæð-
ingsskap og sára fátækt brenndu
sig í hugskot hans. Frá þeim ár-
um varð honum óbærilegt að
skulda nokkrum manni nokkuð.
— Kennari hans í sunnudaga-
skóla KFUM, Guðmundur Ás-
björnsson, gaf honum Biblíu. —
Þá bók las hann upp frá því.
Hún hafði sterk og varanleg
áhrif á hann. Annar kennari
hans, Jens Jensson, gaf honum
bók um indverska kristniboð-
ann, Sadú Sundar Sing. — Þá
kviknaði fyrst sú glóð, sem síð-
ar varð að brennandi kærleika
til kristniboðs.
Fljótlega eftir fermingu tóku
að æsast öldur hugans, svo að
af varð löng og tvísýn trúarbar-
átta, sem harðnaði með hverju
ári. Biblían lauk æ betur upp
augum hans, kenndi honum að
skoða sjálfan sig með augum
Guðs. Það leiddi ekki til gleði,
heldur til sektarkenndar og nán-
ast örvilnunar á stundum. Hann
reyndi að iðrast og játa synd
sína. En hann heyrði aldrei svar
Drottins. — Hann gekk í ungl-
ingaskóla, stundaði vegavinnu
á sumrum, svo lengi sem heilsa
entist. Nýir vinir, ný reynsla og
nýjar kenndir unglingsáranna
urðu honum í ýmsu til gleði, en
juku á hinn bóginn togstreitu
hugans og sálarstríðið. — Hann
kynntist Magnúsi Stefánssyni,
skáldi. — Sjálfan langaði hann
æ meir að skrifa og verða skáld,
og hann hlaut uppörvun til þess.
— Hann tók að stunda unglinga-
fundi í KFUM, — kynntist séra
Friðrik og öðrum leiðtogum þar.
Við það jókst trúarleg þekking
hans og skilningur. En frið við
Guð gat hann þó aldrei fundið.
— Um áramót 1930—31 hafði
hann loks ratað í svo mikla and-
lega raun, að hann hætti að
stunda skóla og gaf sig á vald
örvæntingunni og leit sinni að
sálarfriði. Um sömu mundir bil-
aði heilsa móður hans með öllu.
Þar með var heimili þeirra
mæðgina lagt í rúst og reis síð-
an aldrei aftur.
Það, sem eftir var vetrar,
sökkti hann sér í lestur Biblí-
unnar — dýpra en nokkurn tíma
áður. Þá var eins og örlítið rof-
aði til um sinn. Jesús varð hon-
um nálægari og raunverulegri
en hann hafði verið nokkru
sinni síðan snemma á bernsku-
árum. — Hann fann og skildi,
að Jesús var í senn hinn eilífi
Guðs sonur — og vinur fátækra
og syndugra manna, fylling allra
fyrirheita og opinberun vilja
Guðs. — Hann var sannfærður,
en átti ekki þá trú, sem frelsar.
Um vorið 1931 lauk hann
gagnfræðaprófi fyrir hvatning
kennara sinna. Þá var heims-
kreppan skollin á, og fram und-
an var aðeins fátæktin, atvinnu-
leysi, — sultur og umkomuleysi.
— Hann hallaði sér að vinum
sínum í KFUM, — reyndi að
fara eftir hvatning þeirra og
gefa Guði hjarta sitt. — En
breytingin varð aðeins til hins
verra. Hann sökk í djúpið, —
þar sem var syndaneyð og ekk-
ert annað. — Það var þá, sem
hundraðasti og þrítugasti sálm-
ur Davíðs varð að bæn hans:
„Úr djúpinu ákalla ég þig, Drott-
inn, herra, heyr þú raust mína.“
— Fáeinum vikum fyrir jól
ákvað hann loks að gera hinztu
tilraun til sátta við Guð. —
Tækist hún ekki, skyldi hann
láta staðar numið.
Hún tókst ekki. Þá var ekki
annars kostur en sætta sig við
að vera útskúfaður. — Hann
hætti að lesa og biðja.
Á næsta sunnudagsmorgni lá
leið hans framhjá dyrum þess-
arar gömlu kirkju, á leið frá
vinnu, rétt um þær mundir, er
messa var að hefjast. Hann
ákvað að fara hingað inn í
kveðjuskyni. Er hann sat hér
og hlustaði á prédikun séra
Bjarna, tók eitthvað að ljúkast
4 B J A II M I