Bjarmi - 01.01.1972, Blaðsíða 12

TRÚR KÚLLUNINNI
„Þessum degi gleymi ég
aldrei, hann er einn af perlun-
um.“ Þannig komst ein úr vina-
hópnum að orði, er hún minnt-
ist dags, sem við, ásamt nokkr-
um öðrum, höfðum átt með
Bjarna.. Já, þannig eru einnig
mér minningamar, eftir um það
bil 40 ára kynningu, sem dýr-
mætar perlur í kransi, sem um-
lykja leiðtogann og vininn,
Bjama Eyjólfsson.
En ég finn, að mig skortir
orð nú, er mig langar að draga
fram nokkrar þessara minninga.
Ég er stödd við vinnu mína
í verzlun í austurbænum. Inn
vindur sér unglingur, rösklegur
í fasi og glaðlegur. Hann er í
sendiferð fyrir móður sína. Ég
afgreiði hann með það, sem
hann biður um, og hann fer
jafnsnarlega út aftur.
Ég vissi ekki þá, að þetta var
Bjarni, og því síður vissi ég, að
þessi 15 ára unglingur var þá
þegar útvalið verkfæri Guðs, að
Drottinn hafði valið hann til að
vera sendiboði sinn hér á jörð.
Ég vissi ekki heldur, hver áhrif
hann átti eftir að hafa á líf mitt
og fjölda annarra.
Fáum ámm síðar er fámenn-
ur hópur samankominn í lítilli
stofu vestur í bæ. Það er hlust-
að með eftirtekt á unga mann-
sveinarnir forðum: „Brann ekki
hjartað í okkur, er hann talaði
við okkur á veginum og lauk
upp fyrir okkur ritningunum".
Bjarni átti þann neista, sem
kveikir glóð, eða glóð, sem vek-
ur bál.
Hér verður að láta staðar
numið að sinni, því að á fjöru-
tíu ára samfylgd er margs að
minnast og margt hlýtur að
verða ósagt þótt lengra væri
haldið. Það má segja svipað um
Bjama Eyjólfsson og sagt var
við Pál postula: Náð mín næg-
ir þér, þvi að mátturinn full-
inn, sem situr með opna Biblí-
una, les og útskýrir orðið á
þann hátt, sem ég hafði aldrei
heyrt fyrr. Þarna er kominn
Bjarni. Ég minnist fjölmargra
slíkra stunda, hvernig Bjarni
leiddi okkur, skref fyrir skref,
með myndugleik og mildi, inn í
orðið, já, opnaði fyrir okkur
leyndardóma Guðs orðs, og eld-
ur trúarinnar tendraðist í hjört-
unum undir handleiðslu hans.
Já, ég minnist einnig samfé-
lagsstundanna á Þórsgötu 4,
stunda, sem voru þrungnar af
lofsöng og gleði trúarinnar, eða
fögnuðurinn og þróttui'inn í
söngnum þegar Bjarni bað okk-
ur að syngja „Hringið klukkum
himna, hátíð er í dag, heim er
komin sál frá sulti og neyð.“
Þá vissum við, að sál hafði frels-
azt, var komin heim. Þá var
Bjarni fagnandi. Til þess hafði
hann helgað líf sitt, að leiða
sálir inn í frelsi Jesú Krists.
Já, þannig minnist ég hans
sem leiðtogans, leiðandi, áminn-
andi. Já, hann var óhræddur að
koma við kaunin, þar sem hann
sá þörf á því, en einnig að
græða, þegar þess var þörf.
Hann var heill og sannur. Ég
gleymi aldrei því, sem hann
skrifaði eitt sinn, er ég var
stödd í fjarlægð og hafði orðið
komnast í veikleika. Hann var
oft sjúkleika háður, en ekki
baðst hann undan honum. Aðal-
atriðið var að vita sig í hendi
Guðs. Síðustu vikurnar og mán-
uðina var honum ríkast í huga
þakklæti til Guðs og ailra sam-
ferðamannanna, því að hann
taldi sig mikinn gæfumann,
þrátt fyrir þjáning og þrautir á
stundum, sem hann bar með
meiri hugprýði en ég þekki hjá
öðrum. Þakklátur fyrir langa og
blessunarríka samfylgd blessa
ég minningu hans ætíð.
Árni Sigurjónsson.
fyrir sorg. Hann sagði: „Ég óska
þér til hamingju með, að þú
hefur fengið að smakka, hve
Drottinn er góður.“ Hve þessi
orð hafa oft orðið mér til bless-
unar. Það er gott að fá að reyna
Drottin. Drottinn bregzt aldrei.
Eða þá stundirnar, þegar
Bjarni hafði fyrir okkur þjóð-
legar kvöldvökur, hve þær urðu
lifandi, fróðlegar og skemmti-
legar myndirnar, sem hann brá
upp fyrir okkur, í bundnu og
óbundnu máli. Hann var svo
fróður einnig á þvi sviði, já,
hann átti hina sönnu ættjarðar-
ást. Eða ferðalögin með Bjarna
í stórum eða fámennum hópi,
þau voru skemmtileg og fræð-
andi. Engan hef ég heyrt lýsa
landinu okkar af meiri þekk-
ingu en hann. Hann þekkti sögu
þess og sagði frá, svo að unun
var á að hlýða, og með Bjarna
sem leiðsögumann varð landið,
sem við ferðuðumst um, ekki
bara landið, það var landið,
sem Guð oss gaf og sem við
elskuðum og þökkuðum fyrir.
Ó, hve margt væri hægt að
segja um Bjarna, en það verður
ekki sagt með fáeinum penna-
strikum og allra sízt með þess-
um fáu fátæklegu orðum mín-
um.
Mig langar að síðustu til að
segja, að fyrir mínum sjónum
hefur hann gengið um þessa síð-
ustu mánuði lífs síns sem lif-
andi vitnisburður um kraft
Guðs. Til síðustu stundar var
hann trúr kölluninni.
Mig langar til að enda þessi
orð með orðum hans sjálfs, sið-
asta versinu í jólakveðjunni frá
honum.
Að lokum, þegar ligg ég nár,
ef líða úr vinaraugum tár,
þá láttu í þeim, Herra hár,
þitt glitra gleðibros.
Þannig var Bjarni, hugsaði
ætíð fyrst um aðra. Og það er
gott, þrátt fyrir hryggð í hjarta,
að geta með gleðibrosi þakkað
Guði fyrir vininn og leiðtogann
okkar, Bjarna Eyjóifsson.
Þökk, Drottinn, fyrir allt,
sem þú gafst okkur í honum.
Blessuð sé minning hans.
Oddný Jónsdóttir.
12 IIJAUMI