Bjarmi - 01.01.1972, Blaðsíða 17

sinni, fái þá kjölfestu, sem nauð-
synleg er, svo að þeir standist í
þeirri ofurhörðu baráttu, sem
þeir verða daglega að heyja.
Þegar okkur Jóhannes bar að
garði, voru öldungar og aðrir
starfsmenn safnaðarins á fundi
inni í kirkjunni, en þeir höfðu
komið saman þegar daginn áð-
ur. Þeir sátu í hring úti við
veggina, gisna og misjafnlega
hallandi, og ræddu ýmis mál.
Þarna voru fulltrúar nokkurra
safnaða, sem risið hafa á þess-
um slóðum. Þeim varð skraf-
drjúgt, enda liggur þeim ekki
eins á og okkur, taugaveikluð-
um hvítingjunum, sem erum
flestir hverjir orðnir svo önn-
um kafnir, að við megum varla
vera að því að iifa. Á meðan
skoðaði ég mig um í húsum fjöl-
skyldunnar, sem hafði opnað
dvr sínar fyrir Sjamebó, prédik-
aranum. (Sjamebó er reyndar
hróðir Asfás, sem kom heim til
fslends um árið.)
Fólkið hér um slóðir á nokk-
ur húsdýr: Kindur, kýr og
hænsni, og sumir eiga asna.
Það ræktar nokkrar kornteg-
undir og svo baðmull, og eiga
sumir langt að sækja á akrana.
Marcir hafa garðholu við hús
sín. Þarna í Garda sá ég m. a.
kaffitré og tóbaksjurt í einum
húsagarðinum. Þegar ég kom
inn í húsið, sat heimilisfólkið að
snæðingi og át soðnar baunir úr
stórum notti. og kona hrærði i
potti. sem stóð á hlóðum. Þetta
,.eldhús“ var miög stórt. og alls
staðar voru rifur og glufur á
veggium. svo að reykurinn var
ekki miög til óþæginda að dómi
gestanna.
Okkur Jóhannesi þótti biðin
nokkuð löng, svo að við héidum
harnasamkomu. meðan öldung-
arnir voru að afgreiða siðustu
mál sín. Ungur maður. líklega
trúhoði. stiórnaði söng, og Jó-
hannes talaði til barnanna á am-
harisku, sagði þeim sögu úr
Nvia testamentinu. og pilturinn
túlkaði. Börnin hlustuðu á hvert
orð, og auðheyrt var, að mörg
þeirra kunnu söngvana.
Fyrr en varði kom maður út
úr kirkjunni. Hann hélt á stór-
um krók eða keng úr járni.
Þetta er kirkjuklukkan, og nú
var hringt til samkomu. Hópur-
inn var orðinn allstór, svo að
samkoman var haldin úti. Þarna
er nokkurt svæði fyrir framan
kirkjuna, líklega þreskivöllur.
Og enn hljómaði orð Guðs á
þessum stað, þar sem ljósið rann
upp fyrir tveim til þrem áratug-
um og skín enn, þó að myrkrið
hafi ekki enn látið undan síga
að fullu. Eins og fyrr segir hef-
ur andstaðan gegn trúnni harðn-
að á þessum stað, svo að þeir,
sem vilja fylgja Kristi, verða að
,.reikna kost,naðinn“. Þeir þarfn-
ast fyrirbænar og aðhlynningar.
Okkur var boðið til snæðings
nð lokinni samkomunni. Kirkju-
pólfið var þakið stórum lauf-
blöðum, og löngum grindum,
ems konar fótalausum borðum,
var komið fvrir á gólfinu. Þarna
voru nokkrir diskar. og svo hið
fræga indierra. súrt brauð,
miúkt og þunnt eins og þykk og
stór nönnukaka. Þegar menn
höfðu setzt á trólfið — við gest-
irnir sátum á bekkium —, var
vodd borinn á diskana, rauður
af ninar og bragðið eft.ir því. og
því næst var tekið til óspilltra
málnnnn. Við .Tóhannes höfðum
góða Ivst. enda voru um sjö
klukkustnndir frá bví við höfð-
nm fennið árbít um morguninn
heima á kristniboðsstöðinni.
Þrír til fiórir menn borðuðu af
hvevium diski, en hver maður
hafði sitt súra brauð. Þarna var
í raun réttri hægt að tala um
s^mfélagsmáltíð". Stundum
rífa menn af brauði sínu. dífa í
og ctin.cra uon í bann sem situr
við hlið'na. Þetta er vináttu-
merki en óneitanlega dálitið
kostulegt í augum þeirra, sem
ern óvanir siðnum. —
Við fórn.m nokkuð aðra leið
heim. og menn urðu móðir og
heitir í sólskininu. enda sums
st.aðnr likt og að klífa þverhnípi.
og við erum auk þess í vfir 2000
m hæð yfir sjávarmáli, svo að
loftið er þunnt og snautt af súr-
efni.
Annir
lœknisins.
Snemma um morguninn, áður
en við fórum til Garda, fór Jó-
hannes ,,stofugang“ á sjúkra-
húsinu, og ég fór með honum
fyrir forvitnis sakir. Jóhannes
verður að sjálfsögðu að hyggja
að sjúklingunum sunnudaga
jafnt sem aðra daga. Miklar
annir eru á sjúkrahúsinu. Það
er óhætt að fullyrða, að orð fer
af starfi læknisins og starfsliðs
hans, og hefur aðsókn því auk-
izt til muna í seinni tíð. Það líð-
ur varla sá dagur, virkur dagur,
að Jóhannes framkvæmi ekki
uppskurð af einhverju tagi.
Hirðingi kom langt sunnan úr
landi fyrir nokkru og hafði
slæma meinsemd í hnénu. Ég
kom inn á skurðstofuna, þegar
Jóhannes fór höndum um hann.
Það var einkennilegt að sjá
hann að verki með sög og ham-
ar og ,,sporjárn“. Hann sagaði
í sundur hnjáliðinn, báðum meg-
in við liðamótin, og skeytti end-
ana saman, þannig, að maður-
inn fær staurfót. Öðruvísi var
ekki unnt að hjálpa honum. Nú
er hann í gipsi. Þarna var kona
með lítið barn, sem þjáðist af
næringarskorti. Það var 6 mán-
aða gamalt, en vó ekki meira
en nýfætt barn. Gisli kom ný-
lega með konu frá Konsó. Hún
var með barni, en legið hafði
sprungið í kviði hennar. Barnið
var dáið, en konan lifir. Nýlega
dó hér drengur, sem hafði garna-
flækju. Sama dag andaðist ung-
ur maður, Amhari. Hann var frá
Arba Minch. Hann hafði orðið
fyrir árás úr launsátri, var
stunginn hnífi, og annað lungað
varð óstarfhæft. Hafði hann lif-
að í mánuð, en þá þvarr honum
styrkur. Faðir hans hafði setið
yfir honum. Hann bar sig
óvenjuvel, og með mörgum orð-
um þakkaði hann starfsfólki
sjúkrahússins fyrir þá umönn-
un, sem sonur hans hafði notið.
Ég veit, að starfsfólkið hafði
talað við unga manninn um
Krist. Guð einn veit, hvern
ávöxt það hefur borið.
Guðs orð er boðað á hverjum
degi á sjúkrahúsinu. hér eins og
H.IARMI 17