Bjarmi - 01.01.1972, Blaðsíða 7

BJARNI EYJDLFSSDN:
ÉG REYNDl
MÁTT
BÆNARINNAR
o^e-
fUg sat n fuadi og hlust-
aiHi á ffóra ntvnn frá 211
til 7ti ára ganiia tala fall-
rga nm eíniö: „Þogar (»'nc)
hogröi invn niína.“ l'cic)
vur ótrálogt, sctn riö fong-
nnt cic) hvi/ra. siiint af /tvt
svo ótrúlegt. nc) það vahti
ntor því frctniir ofa en trá.
„fiotur þetta vorití satt í
raun og vero'/” var soin
röilil imolti iunra moif
inér.
i*#í tóli ég «#) flolia í hóh
ininninganna iini oigin
rognslu af bionhegrslu.
Og vissulega varif ég alvog
iindrandi gfir því. aif þaif.
sein ég hafifi rognt. var
líroiifanloga jaf nóirúlegt,
já. oí til vill onn ótrálogra
on þaif, sein ég var aif
hlusta á, og vahti í raun
og veru ofa lijá inér.
t:g nain inoifal aiinars
staifar viif ininningu, som
ég hof oít hugsaif inihiif
ii in. IIán var frá fgrsta
suinrinu, or ég lififi í inoif-
vilnifu trúarsainfélagi viif
Guð.
Dag nokkurn á miðju sumri
kom kaupmaður einn til mín.
Ég þekkti hann mjög lítið, en
hafði verzlað við hann stöku
sinnum. Hann átti litla nýlendu-
vöruverzlun í nágrenni við
heimili okkar.
Ég varð meira en undrandi
yfir erindi hans. Sannleikurinn
var sá, að hann átti jörð vestur
á landi eða einhverja aðra eign
— ég vissi ekki nákvæmlega,
um hvað var að ræða — en
hann kvaðst þurfa að fara
þangað. En hann hafði engan
til þess að annast búðina í fjar-
veru sinni. Þá voru samgöng-
urnar þannig hér á landi, að
þetta ferðalag tæki hann að
minnsta kosti 12—14 daga. Og
hann vildi ógjarna hafa búðina
lokaða á meðan. Nú var spurn-
ingin, hvort ég gæti gert hon-
um þann greiða að taka að mér
starfið í fjarveru hans. Hann
skyldi koma því svo fyrir — að
svo miklu leyti sem unnt væri
— að ég þyrfti ekki að útvega
vörur. Hann skyldi koma því í
lag, áður en hann færi — að
undanskildum þeim vörum, sem
væru alveg nýjar, og þyrfti því
að panta þær jafnóðum. Ég átti
að afgreiða — og gæta búðar-
innar og peningakassans.
Ég var meira en hikandi og
kvíðinn og sagði ákveðið nei í
fyrstu, enda hafði ég aldrei unn-
ið í búð, og mig skorti alla
reynslu. Kaupmaðurinn taldi, að
það yrði allt í lagi, ef ég ynni
með honum 4—7 daga. Og auð-
vitað lauk þessu með því, að ég
gat ekki staðið við neitun mína.
Síðan fór eigandinn í ferðalag-
ið, og ég stóð eftir með ábyrgð-
ina á mínum herðum.
Dag nokkurn, er ég var að af-
greiða, kom maður inn í búðina.
Ég hafði séð hann tvisvar áður,
er hann kom til þess að tala við
kaupmanninn. Mér skildist hann
vera að vinna eitthvert verk
fyrir kaupmanninn. Þegar ég
spurði hann, hvers hann óskaði,
svaraði hann því til, að ég skyldi
afgreiða hina á undan. Hann
ætiaði ekki að kaupa neitt, en
ætti annað erindi.
Þegar hlé varð, spurði hann,
hvort kaupmaðurinn hefði ekki
talað um, að hann mætti taka
út vörur án þess að borga. Hann
skyldi svo gera það upp seinna
— við kaupmanninn. 1 þetta
sinn var um að ræða % mille
D J A R M I 7