Bjarmi - 01.01.1972, Blaðsíða 5

upp innra með honum. Þar kom
í prédikuninni, að skýring Lúth-
ers á annarri grein trúarjátn-
ingarinnar var höfð yfir: „Ég
trúi, að Jesús Kristur, sannur
Guð, af Föðurnum fæddur frá
eilífð, og sömuleiðis sannur
maður, fæddur af Maríu meyju,
sé minn Drottinn, sem mig glat-
aðan og fyrirdæmdan mann hef-
ur endurleyst, friðkeypt og
frelsað frá öllum syndum, frá
dauðanum og frá djöfulsins
valdi, eigi með gulli né silfri,
heldur með sínu heilaga, dýr-
mæta blóði og með sinni sak-
lausu pínu og dauða, til þess að
ég sé hans eign------
Þegar orðin: „sem mig glat-
aðan og fyrirdæmdan mann hef-
ur endurleyst," — náðu eyrum
hans, var sem gáttir lykjust upp.
Hann vissi og fann á þeirri
stundu, að þetta var satt. —
Jesús Kristur, sonur Guðs og
vinur syndara, hafði þegar fyrir
löngu endurleyst, friðkeypt og
frelsað Bjarna Eyjólfsson.
Sjá, — allt var orðið nýtt frá
þeirri stundu.
Það mun hafa verið á næsta
sumri, 1932, sem hann var í
Vatnaskógi og vitnaði af innra
eldi um trú sína fyrir félögum
sínum og jafnöidrum. Sumir
þeirra tengdust honum órjúf-
andi böndum. Þeir voru bræður
hans i trúnni. Á sama sumri eða
um haustið var Bjarni sjúkur og
með sótthita að mála KFUM-
húsið ásamt öðrum félögum.
Þeir komust að því, að hann
átti eiginlega hvergi höfðu sinu
að að halla. Það var þá, sem
þau hjónin á Þórsgötu 4, Sigur-
jón Jónsson og Guðlaug Árna-
dóttir, tóku hann á heimili sitt.
Upp frá því varð hann aldrei
viðskila við það fólk.
Þeir voru brennandi í andan-
um, hir.ir ungu menn í KFUM.
— Bjarni gekk að vísu ekki heill
til skógar. Hann varð þess vegna
að hætta við að þreyta stúd-
entspróf, sem hann hafði hug á.
Þó að nógar væru námsgáfur,
skorti þrekið. En eldurinn brann
hið innra, og nóg var að starfa
Bróðir
Þegar ég var beðinn um að
minnast Bjarna Eyjólfssonar fá-
einum orðum, var mér það bæði
Ijúft og skylt. Svo mikils hef ég
notið frá hans hendi. Eftir
margra áratuga kynni allt frá
æskudögum eru margar minn-
ingar, sem sækja á hugann og
vitna um vináttu og uppbygg-
ingu í Guðs orði og eru mér
einkar dýrmætar. Við höfum
átt margar stundir saman á
Þórsgötu 4, í K.F.U.M., á kristi-
legu mótunum, við altarisgöng-
ur og bænastundir. Bjarni flutti
Guðs orð þannig, að það varð
persónulegt fyrir þá, sem
heyrðu, þess vegna náðu orð
hans hug og hjarta og höfðu
úrslitaþýðingu fyrir einstakl-
inga; og því erum við mörg,
sem þökkum Guði fyrir hann.
En dýrmætasta minningin,
sem ég geymi um Bjarna, er frá
þeim tíma ævi minnar, sem mér
á akri Guðs. Bjarni gekkst fyr-
ir samkomu með ungu fólki í
kristniboðshúsinu, Betaníu, árið
1935. Sama ár var haldin hin
fyrsta æskulýðsvika KFUM að
frumkvæði Magnúsar Runólfs-
sonar. Það var vor i lofti. — Þá
um það sama leyti, 1935, réð-
ust þeir þrír saman í það stór-
virki að taka að sér útgáfu
Bjarma, — Bjarni, Ástráður
Sigursteindórsson og Gunnar
Sigurjónsson. Þar komu bjart-
sýnin og eldmóðurinn til skila
í ritleikninni. — Bjarni varð að-
alritstjóri blaðsins allt til dauða-
dags.
Þann 11. apríl 1935 hafði
hann skrifað litla hugvekju með
bænum eða bænarefnum fyrir
vikudagana og gefið út á eigin
kostnað. Þar má enn i dag sjá,
hvað þeim unga votti Jesú
Krists lá á hjarta: „Guð hefur
gripið inn i.“ — „Og Guð hefur
líka hrópað.“ — „Hann hefur
reist upp hættumerkið til að-
/ raun
var erfiðastur. Þá var ég 28 ára
gamall og hafði tekið alvarleg-
an sjúkdóm. Mér fannst þá allt
bresta bæði hið innra og ytra.
Gerði ég honum þá boð um að
koma til mín. Og þeirri stund,
sem við áttum þá, gleymi ég
aldrei. Ég sagði við hann: „Nú
á ég enga trú. Það virðist allt
horfið mér og allt í molum, en
þó er eitt eftir. Mér finnst ég
geta sagt með postulanum: „Vér
sáum dýrð hans, dýrð sem ein-
getins sonar frá föður.“ Ég veit,
að þetta er lifandi staðreynd."
Bjarni tók þá í hönd mína og
sagði: „Þetta nægir þér“. Hann
kyssti á enni mér, og ólýsanleg-
ur friður gagntók mig. Þannig
var Bjarni, sannur vinur og
bróðir í raun, þess vegna þakka
ég Guði fyrir hann og blessa
minningu hans.
Ingvar Kolbeinsson.
vörunar." — En honum „er ýtt
til hliðar af eigingirnd mann-
anna.“ — „Kæru Krists læri-
sveinar! Krossinn hefur stöðv-
að yður á vegi syndarinnar, og
þér hafið látið frelsast. Yður
hefir Guð því kosið sem votta
þessara hluta. Það erum vér,
sem því erum settir til aðvör-
unar fyrir menn og starfs fyrir
Guð. — Ábyrgð vor er því mikil.
Ég hef gengið út og inn meðal
Guðs barna hér í bæ, og hjarta
mitt hefir fyllzt sársauka, er ég
sé, hvernig þau rækja skipanir
Guðs, bæði viðvikjandi samfé-
lagi heilagra og starfinu fyrir
þá, sem ekki hafa látið frelsast.
Ég ætla ekki hér að ræða ýtar-
lega um ástandið meðal vor.
Ef þér hlutdrægnislaust íhugið
það í Ijósi Guðs orðs, sjáið þér
sjálf, hversu langt vér erum frá
kappkostun þeirri, sem á að
fylgja í fótspor iðrunar og aft-
urhvarfs. Kærleiksleysi, met-
ingur, ráðríki, hroki, sjálfsblekk-
B J A R M I 5