Bjarmi - 01.01.1972, Blaðsíða 10

ÚTVALINN ÞJÓNN GUÐS
Köllun og útvalning hefur
jafnan verið kristnum mönnum
umhugsunarefni og álitamál.
Flestir munu þó sammála um,
að líf og starf margra kristinna
leiðtoga beri ótvíræðan vott
um sérstaka útvalningu Guðs á
þeim til ákveðinna verka. Sér-
stök handleiðsla og blessunar-
rík áhrif þeirra staðfesta það,
svo að varla verður móti mælt.
Þannig er því farið að mínum
dómi um vin minn og fóstbróð-
ur, Bjarna Eyjólfsson. Vinir
hans og samverkamenn í kristni-
boðsstarfinu og í æskulýðsstarfi
K.F.U.M. og K. eru líka eflaust
sammála um, að hann var út-
valið verkfæri Guðs, óteljandi
einstaklingum til blessunar og
hreyfingum þessum í heild.
Ekki er ætlun mín með þess-
um orðum að rekja æviferil
Bjama eða segja sögu hans.
Hana hefur hann að nokkru
leyti sagt á hrífandi hátt í bók
sinni: „Det demret en dag“, er
út kom á norsku fyrir allmörg-
um árum. Hins vegar langar
mig að draga fram nokkur at-
riði, sem sýna, hve hann var á
margan hátt sérstæður maður,
og styðja þá skoðun, að hann
hafi verið útvalinn þjónn.
Hann var sjúkur og vegalaus
18 ára unglingur, þegar hann
kom á heimili foreldra minna,
þar sem hann bjó síðan, meðan
þau lifðu. Væri hægt að segja
frá einkennilegum tildrögum
þess, þótt það verði ekki gert
hér. En handleiðsla Guðs var
þar að verki, og blessun fylgdi
honum, ekki aðeins fyrir mig,
heldur fyrir okkur systkinin öll
og heimilið sjálft.
Ég get ekki neitað því, að ég
kunni ekki alltaf vel við mig í
návist Bjarna fyrstu árin —
ekki frekar en syndugir menn
kunna við sig í söfnuði réttlátra.
Hann var sérstaklega handgeng-
inn Biblíunni og bænin var hon-
um lífsskilyrði. Trúar- og bæna-
líf hans ónáðaði samvizku mína
um of á þeim árum. En eftir að
ég hafði sjálfur öðlazt aftur-
hvarf til trúar, áttum við full-
komlega samleið til hinztu
stundar lífs hans.
Bjarni hafði öðlazt meiri
reynslu á vegi trúarinnar strax
um tvítugt heldur en margir öðl-
ast jafnvel á langri ævi. Trúar-
barátta hans í æsku var svo sér-
stæð, hörð og langvinn, að eins-
dæmi mun vera. Breytingin frá
dýpstu örvæntingu til fagnaðar-
sælu, þegar fagnaðarerindið
laukst upp fyrir honum, var svo
mikil, að hún mótaði líf hans
allt upp frá þeirri stundu, er
hann öðlaðist fullvissu trúar-
innar á náð Guðs í Kristi og
fullkomnuðu verki hans fyrir
synduga menn.
Kjör hans í bernsku og æsku
höfðu einnig mótandi áhrif á
sálarlíf hans allt. Sterka trú-
hneigð hlaut hann í vöggugjöf,
og sem barn átti hann brenn-
andi löngun til að lifa Guði
þóknanlegu lífi. Þau fræði, sem
hann lærði við móðurkné hlúðu
einnig að þessari þrá. Þar lærði
hann einlæga trú á Drottin og
margt annað um þjóð og mann-
líf, sem gáfuð kristin móðir
kenndi drengnum sínum. Um
„rökkurstundir heima“ hefur
Bjarni gert nokkuð kvæði, sem
ekki eru almenningi kunn enn-
þá a. m. k., og lýsa þau vel þess-
um áhrifum, sem hann bjó að
alla tíð.
Hann var tilfinninganæmur
með afbrigðum. Stundum fannst
okkur, vinum hans, það ekki
einleikið. Á stundum var eins
og honum væri gefin spámann-
leg innsýn, og oft gat hann séð
fyrir málalok strax í upphafi
máls þess, er um var að ræða.
Sumir telja slíkt e. t. v. almenna
skarpskyggni, en þeir sem
þekktu hann bezt, líta á þetta
sem náðargjöf Guðs, og til eru
þeir, sem töldu hann hafa þá
náðargjöf, sem í Nýja testa-
mentinu er kölluð greining anda.
Enda hafði hann frábæran næm-
leik gagnvart mönnum og mál-
efnum. Sjaldan komu óþægileg
atvik eða vandamál honum að
óvörum, því að oftast hafði
hann hugboð um slíkt fyrirfram.
Þótt hann væri óvenjulegum
gáfum gæddur, var annað, sem
var mikilvægara í fari hans og
starfi: Hann var vitur maður.
Viðbrögð hans við verkefnum
og vandamálum stjói’nuðust eins
oft af innri sannfæringu og
„augljósum staðreyndum".
Ríkur þáttur í lífi Bjarna var
sú ánægja, sem hann hafði af
að gleðja aðra. Kom hún fram
á ýmsan hátt, strax á unglings-
árunum, þegar bróðurparturinn
af sumarhýrunni í sveitinni fór
til þess að kaupa dýrindis slæðu
handa gamalli konu, sem var
niðursetningur á bænum, og
fylgdu með 1 eða 2 krónur, sem
þá þóttu peningar. Eða er hann
sneri við í tröppum pósthússins,
til þess að gefa ræstingarkon-
unni peningaseðil, því hann
hafði hugboð um þörf hennar.
Og margar veizlur höfum við
vinir hans setið um dagana, þar
sem hann bjó ekki aðeins til
dagskrá og flutti hana, heldur
bakaði eða matbjó með eigin
höndum þær góðgerðir, sem
fram voru bornar — stundum
nokkurra daga verk. En gleði
vöktu slíkar stundir og glaðast-
ur allra var hann, er allt fór
eins og efni stóðu til.
io n j a n M i