Bjarmi - 01.01.1972, Blaðsíða 8

af sígarettum (500 stk.). Ég
svaraði strax, að nafn hans væri
ekki á meðal þeirra, sem ég
mætti lána. Maðurinn svaraði,
að það hlyti þá að stafa af
gleymsku kaupmannsins. Hann
ynni fyrir hann og ætti að fá
greiðslu fyrir það á þennan
hátt.
Það var víst það, hve magnið
af sígarettunum, er hann bað
um, var mikið, sem olli þvi, að
mér fannst eitthvað bogið við
þetta. En hvað átti ég að segja?
Ég hafði að minnsta kosti tvisv-
ar sinnum séð þennan mann í
alúðlegum samræðum við kaup-
manninn.
Sannfæring mín um, að hér
væri ekki allt með felldu, jókst
æ meir. Loks bað ég manninn
um að koma aftur síðdegis
þennan sama dag. Ég ætlaði að
hugsa svolítið um málið.
Þegar maðurinn var farinn,
hófst barátta innra með mér.
Hvað átti ég að gera? Til þess
að stytta langa sögu segi ég
strax, hver niðurstaðan varð:
Ég ákvað að biðja Guð um að
gefa mér takn eða vísbendingu
um það, hvað ég ætti að gera.
Ég bað Guð um að láta annan
hvorn vina minna, sem ég til-
tók, heimsækja mig í búðina,
áður en maðurinn kæmi aftur
— ef maðurinn segði ekki sann-
leikann. Báðir þessir vinir mín-
ir voru á vinnustað sínum, þann-
ig að það yrði vissulega tákn,
ef þeir kæmu inn í búðina.
Tíminn leið. Þó nokkuð var
liðið á síðari hluta dagsins, og
ég hafði oft litið út um glugg-
ann upp á síðkastið. En hvor-
ugur þeirra, sem ég átti von á,
hafði komið enn þá. Gat ég tek-
ið það sem tákn þess, að mér
væri alveg óhætt að láta mann-
inn fá allar þessar sígarettur?
Efinn tók aftur að ásækja mig.
Þetta var ekki auðvelt viður-
eignar fyrir 17—18 ára ungling.
Ég leit enn einu sinni, óróleg-
ur í hjarta, út um gluggann.
Ég mun aldrei gleyma þeirri
sjón, er ég sá. Hverja sé ég
koma gangandi þarna eftir göt-
unni og stefna til búðarinnar?
Já, hverja aðra en þessa tvo
Hómliirli jnn
Útför Bjarna Eyjólfssonar fór
fram frá Dómkirkjunni fimmtu-
daginn 27. janúar að viðstöddu
miklu fjölmenni. Hófst hún með
kveðjuathöfn í húsi K.F.U.M.
og K. við Amtmannsstíg, sem
var þéttsetið vinum hans, ekki
aðeins úr Reykjavík, heldur víðs
vegar að.
Norska Lútherska Kristni-
boðssambandið sýndi þann heið-
ur og vinarhug að senda sér-
stakan fulltrúa til þess að vera
viðstaddur athöfnina og flytja
kveðju stjórnar sambandsins og
kristniboðsvina í Noregi. Var
vini mína, sem ég hafði nefnt
frammi fyrir Guði. Það var ekki
aðeins annar þeirra — eins og
ég hafði látið mér nægja sem
tákn — heldur báðir!
Ó, hve ég varð glaður í hjarta!
Og hve auðvelt var að endur-
gjalda þeim bros þeirra, er þeir
komu inn í búðina!
Svo fékk ég að heyra ástæð-
una til þess, að þeir komu. Ann-
ar vann í miðbænum, hinn í
austurhluta bæjarins. Báðum
var allt í einu falið að fara sendi-
ferð fyrir fyrirtæki sitt. Sá úr
,,austurbænum“ átti að fara
niður í miðbæ, og sá, sem vann
í miðbænum, átti að fara til
austurhluta bæjarins. Þeir
gengu því báðir eftir aðalgötu
bæjarins, sem liggur frá austri
til vesturs. Þegar þeir svo hitt-
UTFOR
Bjarna
Eyjólfssonar
það Trygve Bjerkrheim, rit-
stjóri Utsyn um áratugaskeið,
sérstakur vinur Bjarna og
margra kristniboðsvina hér.
Bjarni hafði fyrir andlát sitt
látið í ljós þá ósk, að kveðju-
athöfn yrði í húsi K.F.U.M. og
K. og tiltekið þrjá söngva sinna,
er hann vildi láta hljóma þar
sem hinzta vitnisburð sinn:
i.Upp, sál mín, nú og hátt lát
hljóma“, „Ó, leyndardóma djúp“
og „Þér lof vil ég ljóða“. Þeir,
sem þekktu Bjarna vel, vita
einnig, að þessir sálmar túlka
vel það, sem var rikastur þátt-
ust í nágrenni búðarinnar, þar
sem ég vann, datt þeim allt í
einu í hug að líta inn til mín
til þess að vita, hvernig mér
gengi sem kaupmanni.
1 gleði minni sagði ég þeim
frá því, er ég hafði tekið til
bragðs i vandanum, sem ég
hafði lent í. Þeir voru báðir
sammála um, að mér bæri að
líta á þetta sem svar við bæn
minni. Það styrkti mig í því að
láta manninn fá neitun, þegar
hann kom síðar um daginn.
Kaupmaðurinn staðfesti, að ég
hefði gert rétt, er ég sagði hon-
um frá heimsókn mannsins.
Kaupmaðurinn sagði mér, að
maðurinn væri mesti svika-
hrappur.
Oft hef ég hugsað um þetta
» n j a n m i