Bjarmi - 01.07.1981, Síða 9

* starftf eT
tVir6vrVV-a ve^ur
pa*" “*#»*'■ w£“og fvr'"'’”" p“*
*k'’„ »8 b®>» ^,,Vi i «"""fr 0S
,r» *V’ “ ll5,lr»6»'"'f, *rii»' ■
l,»i» 8’”fraoi»«W>'”
\,®e^ og V
Margir bíða
eftir fagnaðarerindinu
Möguleikarnir eru fyrir hendi,
íá, það eru svo margir staðir sem
bíða eftir að við komum til þeirra
rneð fagnaðarerindið, en við bara
komumst ekki yfir það meðan allt
hvilir á herðum okkar kristniboð-
anna. Við höfum ekki samstarfs-
menn sem geta unnið sjálfstætt.
Starfsmennirnir þurfa á mikilli
umönnun og fræðslu að halda.
Ætlun okkar er að byggja upp
sjálfstæða kirkju og þess vegna
þurfum við að nota tíma í að upp-
byggja þá sem geta borið starfið.
Þegar frá líður munum við sjá
Hún heíur skreytt sig vel, afriska
stúlkan. Munum eftir vinum okkar
á kristniboSsökrunum.
ávexti þessarar starfsaðferðar. Við
viljum læra af Jesú sem hjálpaði
litlum hóp, sem síðan varð kjarn-
inn, sem bar út fagnaðarerindið.
Lagður grundvöllur
Það er bara á stöðinni að við höf-
um skipulagðan söfnuð. Hann er
nú tvískiptur. Annar hlutinn kem-
ur saman á stöðinni hvern sunnu-
dag, hinn hlutinn, sem er minni,
kemur saman undir tré, á stað
sem heitir Mongóríon. Einu sinni
í mánuði kemur svo allur söfnuð-
urinn saman á stöðinni og þá er
heilög kvöldmáltíð. Þótt söfnuður-
inn sé veruleiki, þá er hann að engu
leyti sjálfstæður enn. Mörgum
spurningum er enn ósvarað og mörg-
um verður að svara oft. Lífið með
Kristi verður að móta daglegt líf
og tvinnast daglegum gjörðum og
hugsanagangi. Kristið líferni gríp-
ur inn í svo margt og er svo gjör-
ólíkt hinum heiðna hugsanagangi.
Hver einstaklingur þarf á hjálp að
halda. Guð er að verki hér. Hann
byggir sinn söfnuð og fólkið er
opið. Við erum að leggja grundvöll
og það er bæn okkar að Guði gefi
okkur náð og vizku til að leggja
grundvöll sem getur staðið undir
byggingunni.
í Chepkópegh er líka að mynd-
ast söfnuður. Þar eru um 20 manns
sem sækja trúfastlega skírnar-
námskeiðið, flestir eru ungar kon-
ur. Auk þeirra koma margir aðrir
en ekki af jafnmikilli trúfesti. Það
eru rúmlega 40 innritaðir á nám-
skeiðið. Við ráðgerum skírn þar
fljótlega.
í Chepkapúchei höfum við haft
starf síðan um áramót. Aðsókn þar
hefur verið misjöfn. Fólk þaðan
bað okkur um að koma og hefja
starf, en það er margt, sem upp-
tekur hugann, svo að stundum
gleymir fólkið að koma. Að sjálf-
sögðu veldur það vonbrigðum þeg-
ar maður er búinn að pína sig upp
bratta f jallshlíðina í brennandi sól
og hita og kemur upp á fjalls-
brúnina dauðuppgefinn ,og sér að
enginn er mættur. Gleðin er líka
mikil þegar hljómurinn af söng
berst til manns þegar fjallgöng-
unni lýkur.
Auk þessara staða höfum við
haft kvennastarf á stað sem heitir
Kókó Kalía. Þar koma konurnar
saman og læra að sauma og syngja
og fá fræðslu í Guðs orði. Þótt
þetta eigi að vera kvennafundir
þá hafa karlmenn einnig komið á
fundina og vilja vera með.
Það eru margir fleiri staðir sem
við hefðum viljað heimsækja og
boða fólkinu þar fagnaðarerindið.
Sums staðar biður fólkið okkur um
að koma. Annars staðar sjáum við
sjálf möguleika til að starfa. Það
er Guð sem hefur kallað og óróað
hjcrtu okkar. Það eru svo margir
sem ekki þekkja Jesúm. Héraðið
er víðáttumikið og þar búa rúm-
lega 30 þúsund manns. Nú þegar
við verðum tvær f jölskyldur í Che-
parería, ættum við að ná lengra.
Fyrir utan starfið í Cheparería
hvílir nú ailt starfið í Kongóglai
(Kara-Pókot) á okkar herðum. Það
er langt frá Cheparería og vonum
við að í framtíðinni verði hægt að
starfa þar frá nýrri kristniboðs-
stöð, annað hvort í Kapengúría eða
einhvers staðar í Kara-Pókot. —
Kara-Pókot er ef til vill það svæði
í Pókot sem er opnast fyrir fagn-
aðarerindinu.
„Sjúkur var ég, og þér
vitjuðuð mín“
Það eru nú uppi straumar sem
halda því fram að kristniboðið eigi
aðeins að einbeita sér að boðunar-
starfinu. Starf, sem miði að því
að hjálpa fólki líkamlega, sé á
annarra ábyrgð og margir aðrir
geti annast það.
Það getur verið rétt, en sem
lærisveinar Jesú Krists getum við
ekki skilið milli líkamlegrar og
andlegrar neyðar. Kærleiki Krists,
sem býr í okkur, leyfir það ekki.
Auk þess er bæði líkamleg og and-
leg neyð svo bundin hvort öðru í
Framh. á bls. 16.
9