Bjarmi - 01.11.1995, Blaðsíða 9

FRÁSÖGN
Lítur þú á starf þitt sem köllun?
„Ég komst að raun um að hæfileikar mínir voru
gjöf frá Guði og ég vil nota þá í þjónustu við hann
segir hann í viðtali við „Christians in Sport“.
Síðan hefur íþróttamaðurinn, sem ensku blöðin
kölluðu „aldrei á sunnudögum", einnig byrjað að
keppa á sunnudögum. Það var ekki auðveld ákvörð-
un. Edwards vildi vera kristinn með vinum sínum í
íþróttalífinu á Englandi. En keppni á sunnudögum
var vandamál.
„íþróttin mín skiptir mig miklu máli en ég vissi
jafnframt að Guð vill að ég beri honum vitni með
því hvað ég set í forgangsröð. Spurningin var ekki
hvort það væri rétt eða rangt að stökkva á sunnu-
dögum, heldur hvað væri rétt fyrir mig að gera.
Ákvörðunin um að keppa ekki á sunnudögum
byggðist á því að trúarlíf mitt væri mikilvægara
fyrir mig en íþróttirnar."
Seinna dreymdi hann draum sem leiddi til þess að
hann fór að hugleiða hvort það væri e.t.v. vilji Guðs
að hann keppti einnig á sunnudögum. I draumnum
var hann á íþróttavellinum tilbúinn til að stökkva.
En aðhlaupsbrautin var lokuð af fjölda fólks sem
stóð fyrir honum. Það var síðan fjarlægt og hann gat
stokkið.
„Ég trúi því að Guð hafi gefið mér þennan draum
til að segja mér að það væri ekki keppni á
sunnudögum sem ég væri hræddur við, heldur hvað
fólk myndi segja ef ég keppti á sunnudögum. Stóra
stökkið var ekki að ég myndi stökkva langt heldur
þetta skref sem ég tók í trú og trausti til Guðs og
þess að hann gæti notað þessa ákvörðu mína,“ segir
hann.
„Þegar ég hef nú skipt um skoðun og tekið
ákvörðun um að keppa á sunnudögum er það vegna
þess að ég tel að Guð hafi sýnt mér að ég geti með
þátttöku í íþróttum borið honum vitni. Ég trúi því að
Guð vilji að ég þjóni honum rneð íþrótt minni. Og
Valdís Magnúsdóttir,
kristniboði og kennari
Valdís Magnúsdótíir fluttist til landsins í sumar, eftir 12 ára starf
sem kristniboði í Kenyu. Hún svarar því strax játandi að hún
liafi litið á það sem köllun að starfa sem kristniboði.
Nú fer fólk til hjálparstarfa á
fjarlœgar slóðir og er að láta gott af
sér leiða án þess að blanda Guði þar
inn í. Hver er munurinn?
Það getur verið margt sem leiöir fólk
til hjálparstarfa. Yfirleitt eru laun-
in góð, jafnvel skattfrjáls. Fólk fær
tækifæri til að heimsækja annað
land og kynnast annarri menningu
og ekkert verra að láta gott af sér
leiða.
Sá sein gerist kristniboði ytlrgefur
eigin inenningu og umhverfi og fer út í óvissuna með það að
markmiði að gera aðra að lærisveinuin Guðs.
Við hjónin hefðum aldrei enst þarna úti ef við hefðum ekki átt
sannfæringu um að það væri Guðs vilji. Þá veit maður, að Guð
leiðir, verndar og gefur styrk og fær að revna það. Maður
getur ekki verið svona lengi í burtu og tekist á við erfiðleikana
án vissu um köllun Guðs. Hjálparstarfsmenn eru yfirleitt
ráðnir til eins árs í senn.
Núna þegar þú ert komin lieim og starfar sem kennari, lítur þú á
það sem köllun?
Ég hef kannski ekki upplifað það sem sterka köllun að kenna
og frekar litið á það sem hefðbundna atvinnu. Ég stend
frammi fyrir því núna, þar sem ég er með mjög erfiðan bekk, að
afhenda Guði það líka og spyrja um hans vilja.
Venjulega er það þannig þegar við erum að leita eftir Guðs
vilja, að við biðjum til hans og svo opnast dyr hér og þar. Svo
fínnum við að við erum á réttri hillu, þegar við erum búin að
henda okkur út á djúpið.
hann sem kallaði mig til þjónustunnar mun einnig koma því til leiðar að svo verði,“ segir heimsmeistarinn í þrístökki, Jonathan Edwards.
9