Bjarmi - 01.09.1996, Blaðsíða 19

BÆKUR
vestrænnar menningar hafa jafnan verið neikvæð í
garð samkynhneigðar. Hann segir það furðulegt, en
augljóst, að margir kristnir menn séu fastir í
bótstaflegum skilningi Biblíunnar á samkynhneigð,
þó svo að hinir sömu séu fúsir til þess að túlka hana
með miklum sveigjanleika að öðru leyti. Höfundur
bendir á fjögur „túlkunarviðmið" er hann segir að
ganga beri út frá, þegar Biblían er skoðuð. Þessi atriði
eru:
1) Jesús Kristur er sá sem flytur manninum náðar-
tilboð Guðs um endurnýjað samfélag við sig og
líf í fullri gnægð. Hann er sá miðlægi „kvarði'1 eða
regla í Biblíunni, sem allt annað skal taka mið af
og dæmast út frá.
2) Sá sem túlkar Biblíuna má ekki gleyma sögu-
legum aðstæðum og því umhverfi sem Biblían
var rituð í.
3) Kristnum manni ber að túlka Biblíuna í ljósi
afstæðrar menningar nútímans, sem hann sjálfur
er hluti af.
4) Ritninguna ber að túlka þannig að hún taki mið
af opinberun sannleika Guðs í öðrum fræðigrein-
um er menn leggja stund á.
Þá segir Nelson að Biblían fjalli aldrei um samkyn-
hneigð sem kynhneigð (sexual orientation), heldur
aðeins um vissa tegund samkynhneigðrar hegðunar
fólks sem að öllum líkindum hefur í raun verið gagn-
kynhneigt. Skilningur nútímans á samkynhneigð sem
sálrænni tilhneigingu er hins vegar tiltölulega nýr af
nálinni.
Höfundur segir að kirkjunni beri að veita samkyn-
hneigðum ótvíræðan stuðning í réttindabaráttu sinni.
Þessi stuðningur skuli vera óháður því, hvort samkyn-
hneigð sé álitin guðfræðilega og siðferðilega réttmæt.
Enginn vafi leikur á því, að Nelson hefur ýmislegt
fram að færa í umræðuna um guðfræði og kynferðis-
mál. Megingalli bókarinnar felst að mínum dómi í því
að hún er gegnsýrð af ákveðinni afstæðishyggju, eins
og skýrt kemur fram í því hvernig hann vill nota
Biblíuna. Nelson gefur kennivaldi Biblíunnar vægast
sagt lítið vægi og lítur nánast á hana sem sögulega
heimild einvörðungu. Þá gleymist það ef til vill í
þessari bók að frelsi manna á kynlífssviðinu fylgir
ábyrgð. Einnig má minna á að bókin kom upphaflega
út árið 1978, talsvert áður en alnæmiumræðan komst
í hámæli, þannig að augljóst er að margt hefur breyst
í umræðunni siðan.
Utbrennd
veqna Guðs
Þreyta, útkeyrsla og útbrennsla þeirra sem eru að
starfa í Guðs ríki hefur verið nokkuð til umræðu á
undanförnum árum. Þeir sem veita sálgæslu, og aðrir
sem hafa með höndum meðferð og umönnun starfsfólks kirkju
og safnaða, hafa verið í auknum mæli að benda á að fjöldi
fólks unnir sér ekki þeirrar hvíldar og endurnæringar sem er
svo nauðsynlegt í öllu starfi, einnig i starfinu í ríki Guðs.
Bók Fredrik Brosché „Utbránnd för Guds skull“ kom fyrst
út 1988. Hún hefur síðan verið gefin út í endurteknum
upplögum og á mörgum tungumálum.
Höfundur nálgast viðfangsefni sitt, útbrennslu, frá skýrum
og góðum biblíulegum grunni, sköpun Guðs og skaparanum
sem sjálfur hvíldist og hvernig öll sköpun hans þarf á hvíld
að halda. Athyglisvert er að hann bendir á að líffræðilegar og
sálfræðilegar rannsóknir hafa sýnt fram á að hin vikulega hvíld
er sú sem er ákjósanlegust fyrir manninn, ekki á 6 daga fresti
og ekki á 8 daga fresti, hcldur einmitt á 7 daga fresti, hvíld
hvíldardagsins. Höfundur bcndir einnig á hvíld Jesú. Verk-
efnin voru allt í kring um hann, fólk sem þurfti að fá að heyra
fagnaðarerindið, fólk sem hafði komið til hans til að fá lækn-
ingu. En hann, Jesús sjálfur, dró sig út úr mannfjöldanum, til
að biðja, til að uppbyggjast og hvílast.
Það skyldi þó ekki vera að við venjulegar manneskjur þurf-
um á hvíldinnni að halda, rétt eins og Jesús?
Bók Fredriks Brosché skilgreinir útbrennsluna ítarlega, auk
þess sem fjallað er um að starfsfólk í kristilegu starfi þarf að
bera ábyrgð á sjálfu sér og geta unnið fyrirbyggjandi og kristi-
lega með sjálft sig.
Bókin er þörf og góð ábending til allra sem eru í þjónust-
unni í Guðs ríki, þar sem við eigum vissulega að vera brenn-
andi í andanum, en ekki brenna upp.

Fredrik Brosché
Utbmiindför Guds skull
EFSförlaget
Halla Jónsdóttir
I