Bjarmi - 01.11.1997, Blaðsíða 5

síðustu sort? Af hverju eru ákveðnir litir
stundum í tísku og stundum hallæris-
legir? Hvað gerir það að verkum að séu
gallabuxur af ákveðnu merki megi þær
kosta jafnvel þrefalt á við venjulegar
gallabuxur af svipuðu sniði? Eru kröf-
umar um rétta útlitið eitthvað sem til-
heyrir fyrst og fremst unglingamenning-
unni?
Við sem teljum okkur vera komin til
vits og ára kímum ef til vill þegar við
minnumst unglingsáranna. Þá skipti
öllu máli að falla að ákveðnu lúkki og
finna sig örugg í hópi þeirra sem
aðhylltust sömu stefnu í útliti. En ef við
höldum að við höfum skilið hópsálina
við okkur þegar við létum skerða hár
okkar í hæfilega herrasídd, skoluðum
burtu túberingunni, settum plakatið af
Bjöggameðbrotnatönn upp í geymslu,
klæddum okkur úr Milletúlpunum og
hentum Wham-plötunum þá er það
mikill misskilningur. Komplexar
unglingsáranna eru nefnilega aðeins
æfing fyrir það sem á eftir kemur.
Mælikvarðann á það hversu ánægð við
getum verið með launaumslagið, bílinn,
fötin og myndina sem mætir okkur í
speglinum fáum við, eftir sem áður, í
gegn um það hvað öðrum flnnst. Kröfur
nútímans gera rétta lúkkið aðkallandi
íyrir bæði kynin, allan aldur og nærri
allar starfsstéttir þjóðfélagsins. Þó við
séum fullorðin og teljum okkur laus úr
viðjum tískuþrælahaldaranna þá
breytist í raun ekkert eftir unglingsárin
nema nákvæmlega hvað það er sem við
teljum eftirsóknarvert. Sjálfsálit og
sjálfsmynd byggist eftir sem áður á því
hvernig aðrir koma fram við okkur og
hvað við höldum að aðrir haldi um
okkur. Við myndum eílaust snúa okkur
við á götu ef við sæjum mann um
sjötugt í „skeitarabuxum" (buxur með
afar síðu klofi sem nú eru í tísku) og
eins þætti það fremur skringilegt ef
stúlka á fermingaraldri gengi dags
daglega í peysufötum í skólanum. Öll
fylgjum við tískunni og klæðum okkur
og reynum að líta út í samræmi við
aldur okkar og stöðu ævina á enda. Líðan
„Fyrirsætubransinn gaf mér
ekkert nema aura“
segir Hólmfríður KarLsdóttir, Ungftú heirrwr 1985
Hólmfríði Karlsdóttur, eða Hófi,
þarf vart að kynna fyrir les-
endum Bjarma fremur en öðr-
um landsmönnum. Hún var rós í
hnappagat þjóðarstoltsins sem Ungfrú
heimur 1985. Æ síðan hefur það verið
goðsögn að engin þjóð eigi fegurri fljóð
en sú íslenska. Árið 1986, þegar Hólm-
fríður hafði lokið skyldum sinum sem
Ungfrú heimur, kom hún heim til
íslands, tók upp fyrra starf sitt sem
leikskólakennari og stofnaði fjölskyldu
með sínum heittelskaða, Elfari Rúnars-
syni. Þessi ákvörðun hennar olli mörg-
um furðu.
Bjarmi hafði uppi á Hólmfríði og
spurði hana íyrst hvaða gildismat réði
þvi að hún gaf frama sinn sem fyrirsæta
og fegurðardrottning upp á bátinn.
- Fyrirsætubransinn höfðaði aldrei
neitt sérstaklega til mín og mér fannst
það ekkert spennandi tilhugsun að hafa
fyrirsætustörf að atvinnu úti í heimi.
Þetta er gifurlega harður bransi og erfltt
að koma sér á framfæri, auk þess sem
mér fannst þetta ekki gefa mér neitt
nema þá kannski einhveija aura. Starf
mitt sem leikskólakennari veitir mér
hins vegar mikla ánægju og að vera
eiginkona og móðir gefur mér lífsfyllingu.
Ég hef þó gripið í fyrirsætustörf stöku
sinnum hér heima þegar leitað hefur
verið til mín.
Myndir þú segja að heimur fyrir-
sætunnar væri að einhverju leyti gervi-
heimur?
- Nei, nei. Þetta er heiðarlegt starf eins
og hvert annað og mér flnnst ekkert rangt
við að vinna við fyrirsætustörf fyrir það
fólk sem flnnur sig í þvi. En það er, eins
og áður sagði, ekkert fyrir mig.
Ert þú trúuð?
- Já, ég er trúuð, ekki kannski neitt
yfirmáta, en ég er trúuð. Trúin hefur
gefið mér mjög mikið og skiptir mig
miklu máli. Ég er ekkert mjög dugleg að
sækja kirkju en ég bið til Guðs og rækta
samband mitt við hann.
Skiptir það máli í þessum heimi sem er
svo upptekinn aj hinu ytra að tnia?
- Það er mikilvægt fyrir alla að eiga trú
á eitthvað sér æðra og sækja þangað
styrk. Mér finnst það til dæmis skipta
'miklu máli að kenna börnum mínum að
biðja þvi bænin og trúin hafa veitt mér
styrk í líflnu og ég vænti hins sama fyrir
þau, sagði Hólmfríður að lokum.