Bjarmi - 01.11.1997, Blaðsíða 30

Benedikt Jasonarson
Uppáhalds sálmurinn
Uppspretta lofgjörðar
Daviðssálmar eru mér kærir og
stöðug uppspretta þakkar-
gjörðar. Mér er því vandi á
höndum þegar mér er uppá-
lagt að velja einn þeirra sem uppáhalds-
sálm. Það er því líkast að ég eigi að
benda á eina gersemi í gildum sjóði
Benedikt Jasonarson er kristniboði.
gimsteina og segja hana bera af þeim
öllum. Ég verð að segja sem er að slíkt
er mér ofviða. Ég get ekki hampað
einum davíðssálmi umfram annan af
þeim mörgu sem mér þykir vænt um. Sá
sálmur sem ég tilgreini hér lendir á
blaði vegna þess að honum skaut fyrst
upp í hugann þegar tilmælin um að
„tilnefna" uppáhaldssálminn bárust
mér.
Það er 103. davíðssálmur. Fyrst í þeim
sálmi les ég áskorun sálmaskáldsins,
um að lofa Drottin og gleyma ekki
neinum velgjörðum hans. Þegar ég
hugleiði velgjörðir Guðs brýst lofgjörðin
fram. Mér, syndugum manni, leyfist að
lyfta höfði og lofa Guð. Það er ekki vegna
þess að ég sé frábær heldur vegna þess
hvemig hann er. „Hann íyrirgefur allar
misgjörðir þínar og læknar öll þín mein,
leysir líf þitt frá gröflnni, krýnir þig náð
og miskunn. Hann mettar þig gæðum..."
(v. 3-5). „Náðugur og miskunnsamur er
Drottinn, þolinmóður og mjög gæsku-
ríkur" (v. 8). Við höfum fjölmargar
ástæður til að lofa Drottin en í þessum
sálmi er sérstaklega bent á náð hans,
miskunn og kærleika. Drottinn fyrir-
gefur syndir vegna þess að hann elskar
syndarann. „Hann hefur eigi breytt við
oss eftir syndum vorum og eigi goldið
oss eftir misgjörðum vorum” (v. 10).
Miskunn Guðs við þá sem óttast hann
er voldug, segir í 11. versinu. En hvem
hefði getað grunað að hún væri eins
voldug og 12. versið greinir frá? Það er
ekki síst vegna þess sem þar segir að
mér þykir vænt um þennan sálm.
Fyrirgefning Guðs er algjör og
yflrgripsmikil: „Svo langt sem austrið er
frá vestrinu, svo langt hefur hann
fjarlægt afbrot vor frá oss.” Þegar ég
reyni að gera mér grein fyrir hvað í
þessum orðum felst liggur við að mig
sundli.
Úr Ritningunni þekkjum við margs
konar myndmál um fyrirgefningu
syndanna: „Þú munt aftur miskunna
oss, troða niður misgjörðir vorar. Já, þú
munt varpa öllum syndum vomm í djúp
hafsins" (Míka 7,19). - sterk mynd, en
myndin í 103. sálmi Davíðs er enn
öflugri. Það sjáum við vel þegar við
minnumst þess að því sem varpað er í
djúp hafsins getur skolað á land aftur.
(Aðalhugsunin í myndinni um djúp
hafsins er þó sú að það sem þangað sé
kastað sé horfið fyrir fullt og allt, úr
sögunni, komi ekki til álita framar.) í
Jes. 1,18 segir: „Þó að syndir yðar séu
sem skarlat skulu þær verða hvítar sem
mjöll. Þó að þær séu rauðar sem purpuri
skulu þær verða sem ull.” Hér er sterk
mynd sem talar um algjöra hreinsun. í
davíðssálmi 51 er talað um að „afmá
brot” og „þvo hreinan af misgjörð". í
Kólossubréflnu segir að Guð hafi „afmáð
skuldabréfið" sem þjakaði okkur með
ákvæðum sínum, að hann hafi „tekið
það burt“ með því að negla það á
krossinn." Allt eru þetta sterkar myndir
og vel til þess fallnar að gera okkur grein
fýrir í hverju íýrirgefning Guðs er fólgin.
12. versið í 103. sálmi Davíðs segir
það sama með nokkuð öðrum, sterkum
hætti sem nær ekki til okkar nema við
liggjum yfir myndinni og kryfjum hana
til mergjar. Kannski við náum þessari
táknmynd best með þvi að spyrja: Hve
langt þarf „austrið" að fara í „vestur" til
þess að hitta „vestrið" íýrir? Og svarið er:
Það er alveg sama hve langt „austrið"
heldur í vestur - það hittir „vestrið”
aldrei fýrir. ,Austrið“ verður alltaf vestur
af vestrinu - og þvi getur ekkert breytt.
Sé syndin fyrirgefin er hún með öllu
horfin sem sekt. „Miskunn Drottins við
þá er óttast hann varir frá eilífð til
eilífðar1' (v. 17).
„Lofa þú Drottin, sála mín.“