Bjarmi - 01.10.1998, Blaðsíða 21

Hvernigjannst ykkur að vera úti í gjöró-
líkum menningarheimi?
Elísabet: Það var allt nýtt og framandi,
og það tók sinn tíma að aðlagast en ég
fyrir mitt leyti ákvað að takast á við það
jafnóðum. Okkur leið mjög vel allan
tímann og þetta var mjög þroskandi.
Bjarni: Ég var þarna sem barn sjálfur,
þannig að ég hafði nokkra hugmynd um
að hverju ég kæmi, en það var allt öðru
vísi að koma sem fullorðinn til baka. En
þetta var mjög góður tími og við fundum
að við vorum þar sem Guð vildi hafa
okkur. Hann sá til þess að okkur leið vel
og leiddi okkur áfram, dag frá degi. Við
upplifðum að sjálfsögðu erfiða daga eins
og allir gera í sínu lífi en Guð var með
okkur og okkur fannst þetta mjög góð ár.
Kom eitthvað upp sem varð til að Jæri um
ykkur?
Bjarni: Það sem var erfiðast meðan við
vorum úti var það að Janne Pedersen,
kollegi okkar, var myrt. Hún starfaði við
hjúkrun í Austur-Eþíópíu. Það var nátt-
. úrlega reiðarslag.
Elísabet: Já, við gengum saman á
málaskóla og keyrðum þá saman á
hverjum degi. Þetta var erfiður tími og
hafði mikil áhrif á alla í skólanum. Það
var tekið á þessum málum með því að
tala mikið um þetta og reyna að losa
um spennu og óttatilfinningar.
Bjarni: Nú, svo hafa verið óróleikatímar
í Eþíópíu, og í Arba Minch var einn
starfsmaður kirkjunnar þar myrtur. Það
hafði mikil áhrif á okkur öll. Annars
fannst okkur við sjálf aldrei vera í
beinni hættu. Á tímabili gekk mikið á í
höfuðborginni og sprengjur sprungu á
tveimur hótelum og einum veitingastað
og mjög erfitt að vita hverjir stóðu að
baki. En ef við hugsum til baka um
þessi fimm ár þá vorum við yfirleitt
aldrei óttaslegin eða hrædd um líf okk-
ar.
En hvernig er svo að koma heim aftur?
Elísabet: Það er svolítið skrýtið að fara
úr því umhverfi, sem við vorum búin að
venjast, og koma aftur heim. Margt er
breytt og við þurfum að aðlagast því.
Það er annað að koma heim í heimsókn
heldur en að koma heim til að vera. En
það er ánægjulegt að koma heim.
Bjarni: Það er margt öðruvísi fyrir okkur
en það er ekki víst að það hafi breyst,
kannski höfum við breyst eða gleymt því
Einbeittir nemendur í skólanum í Addis Abeba.
hvernig mannlífið var. Mér finnst ein-
kenna íslenskt nútímaþjóðfélag ákveðið
lífsgæðakapphlaup og tímaleysi. En ég
skynja það líka þannig að fólk er mjög
leitandi og opið fyrir því að ræða trúmál
og kannski taka trú eða taka á móti
boðskap, hver sem hann nú er. Það er
áskorun til okkar að koma okkar boð-
skap og vitnisburði á framfæri.
Elísabet: Þörfin fyrir kristniboð er ekki
síður mikil hér en úti!
Viljið þið segja eitthvað Jleira að lokum?
Bjarni: Við fundum á hverjum einasta
degi að við vorum borin bænarörmum
og það viljum við þakka fyrir. Ég vil líka
minna á að biðja fyrir Eþíópíu, fyrir
þjóðinni og kirkjunni og starfinu, að
það mætti vaxa og að það verði friður í
landinu. Það eru erfiðar aðstæður, stríð
við Erítreu og víða er skortur á mat því
að þar rignir ekki á réttum tíma. Svo vil
ég segja að það er mikil blessun að taka
þátt í kristniboðsstarfi. Bæði fyrir þann
sem er heima að biðja og taka þátt í
starfinu hér og þann sem fer út sem
kristniboði. Enginn ætti að missa af
þessari blessun.
L