Bjarmi - 01.05.2000, Blaðsíða 20

Ég vil^ #
óta niour
bri
glansmynd dópsins
og fá krakkana til að hœtta áður en þeir byrja
Jón Indriði Þórhallsson er upphafs-
maóur Marita forvarnar- og hjálpar-
starfsins hér á landi. Hann fer ásamt lög-
reglumanni og fulltrúum Félagsþjónust-
unnar í skóla til að fræða unglinga og
foreldra þeirra um hættuna sem fylgir
fíkniefnaneyslu. Saga hans er átakanleg
og áhrifarík. Hann fékk að kynnast öllu
því versta sem eiturlyfjaneyslunni fylgir
og deilir reynslu sinni af mikilli einlægni
með áheyrendum. Ég fór á einn slíkan
fræðslufund fyrir foreldra að áskorun
unglingsins míns og eftir fundinn lék mér
forvitni á að vita hvað það var sem gerð-
ist í lífi Jóns sem gerði honum mögulegt
að losna undan krumlu fíkniefnanna, en
um það sagði hann ekkert á fundinum. í
viðtalinu sem hér fer heyrum við sögu
Jóns Indrióa og fræðumst um hjálpar-
starfið Marita sem hann og Anna kona
hans starfa fyrir.
Þannig byrjaói ruglió
Jón Indriði: Ég hef oft verið spuróur að
því hvers vegna ég byrjaði að neyta fíkni-
efna og hef sjálfur verið að velta því fyrir
mér eftir að ég náði að hætta. Ég held
að það séu aðallega tvær ástæður. Önn-
ur er sú að mér fannst þetta spennandi í
byrjun. Þaó sem ég geri með krökkunum
í skólunum er að brjóta niður þessa
glansmynd dópsins, þennan spenning í
kringum dópið. Ég held líka að ég hafi
verið þunglyndur fyrstu ár gelgjunnar, að
minnsta kosti man ég eftir að mér fannst
lífið alls ekki skemmtilegt, skólinn hund-
leiðinlegur og bara alls ekkert gaman að
lifa. Þegar ég því neytti hass í fyrsta skipti
14 ára gamall upplifði ég vissan létti.
Það er einmitt það sem er svo hættulegt
við fíkniefni, þau eru svo fölsk. Þau geta
litið út sem einhvers konar lausn í byrjun
en verða síðan sá mesti fjötur sem ung-
lingurinn lendir í. Þannig var þetta meó
mig í byrjun og fljótlega varð ég háður
eitrinu. Þegar ég var fimmtán ára varð
kærastan mín ófrísk og ég þurfti að taka
ákvörðun um það hvað ég ætlaði aó
gera meó líf mitt. Ætlaói ég að halda
áfram að rugla eða sjá um barnið og
Þegar ég var fimmtán ára varö kœrastan mín
ófrísk og ég þurfti aó taka ákvöröun um þaö
hvað ég ætlaði að gera meö líf mitt. Ætlaði ég
aó halda áfram að rugla eða sjá um barnið og
konuna? Strax þá upplifði ég sjálfan mig sem
alkóhólista.
Viótal: Gyóa Karlsdóttir
konuna? Strax þá upplifði ég sjálfan mig
sem alkóhólista. Ég gat ekki sleppt úr
einni einustu helgi og ég drakk föstudag,
laugardag og sunnudag. Eftir þetta varð
þróunin gífurlega hröð niður á við.
Nítján ára gamall var ég orðinn sprautu-
fíkill, háður amfetamíni. Þá var ég líka
kominn út í afbrot og var skráður
síafbrotamaður hjá lögreglunni.
Forhertur eftir gæsluvaróhaldsvist
Um þetta leyti var ég settur í gæsluvarð-
hald í Síðumúlafangelsið sem er örugg-
lega einn erfiðasti tími sem ég hef lifað.
Ég var læstur í einangrun í fimmtíu og
fjóra daga, í Ijögurra fermetra klefa með
einum bekk. Það eina sem ég gat gert til
þess að komast út úr klefanum var að
ýta á bjöllu og biðja fangavörðinn að
fýlgja mér á klósettið. Fyrir utan múrana
var sumarið en sólargeislarnir náóu ekki
aó brjótast inn um þykkt glerið á glugg-
anum efst í klefanum. Þetta var ömurleg
Iffsreynsla, ég var hræddur og örvænting-
arfullur, en það var enga miskunn að fá.
Þarna held ég að eitthvað hafi brotnað
innra með mér. Ég skaðaðist á vissan
hátt á því að vera þarna því að þegar ég
kom út var ég orðinn forhertur, fullur af
hatri og beiskju gagnvart kerfinu. Úr
Síðumúlanum var ég fluttur í tveggja
mánaða afplánun á Skólavörðustíginn
og þegar ég slapp þaðan út hellti ég mér
út í meiri neyslu og fleiri afbrot.
20
Á