Bjarmi - 01.06.2001, Blaðsíða 4

Rætt við tvo líffræóinga
um samspil trúar og vísinda
Viótal: HaraldurJóhannsson
Við lifum á tíma örra breytinga.
Margt hefur breyst undanfarna öld.
Tæknin hefur gert líf fólks þægilegra á
margan hátt. Nefna má sem dæmi aó
feróalög eru öll orðin einfaldari og taka
styttri tíma en áður. Póstur er orðinn
fljótari í förum og margir nýta sér tölvu-
tækni til að koma skilaboðum á framfæri.
Þekking á sjúkdómum hefur líka aukist og
læknismeóferð hefur tekió framförum.
Trúlega hefur ekk! einungis hið ytra breyst
heldur einnig hugsunarháttur fólks.
Gömlum gildum er varpað fyrir róða og
ný taka við. Hver er staóa kristinnar trúar
á þessum tímum? Hefur hún verið afskrif-
uð? Hafa vísindin útrýmt þörfinni fýrir
trú, eóa lifa trú og vísindi aóskildu lífi án
þess að snertast nokkurn tíma? Hefur
kristin trú eitthvað að segja um vísindi nú-
tímans og hvernig þau eru stunduó?
Bjarmi hefur fengið tvo vísindamenn
til að ræða þessi mál, líffræðingana Leif
D. Þorsteinsson og Helga Hermann
Hannesson. Fyrst forvitnumst við um
trúarlegan bakgrunn þeirra, nám og
starfsferil.
Leifur verður fyrr fyrir svörum. Hann er-
líffræðingur frá Háskóla íslands og lauk
doktorsprófi frá Oslóarháskóla árið
1981. Eftir heimkomuna starfaði hann í
Blóðbankanum og vann þá meðal ann-
ars að rannsóknum á arfgengri heila-
blæðingu og kom að undirbúingi glasa-
frjóvgana á Landspítalanum. Hann hefur
unnið aó rannsókn á langvinnum
lungnateppusjúkdómum hjá íslenskri
erfðagreiningu frá 1998. Hann hefur rit-
að fjölda tímaritsgreina, aðallega um
arfgenga heilablæðingu og þátt ónæmis-
kerfisins í sjúkdómum.
— Ég er alinn upp í KFUM og hef sótt
fundi þar frá því ég man eftir mér. Á
unglingsárunum kom rót á hugann en ég
var þó alltaf með. Þegar ég kom í Há-
skólann fór ég aó sækja fundi í Kristilegu
stúdentafélagi. Félagið hafði verið í lægð
og sérajón Dalbú Hróbjarsson, sem hóf
sitt háskólanám ári á undan mér, hafði
verið fenginn til aó rífa það upp. Fund-
irnir höfðuðu ekki til mín í fyrstu og eftir
hvern fund hugsaði ég með mér að inn á
slíka samkomu færi ég ekki aftur. En Jón
Dalbú hringdi í mig fyrir hvern einasta
fund og alltaf fór ég. Svo kom þar að ég
sagói nokkrum félögum frá óánægju
minni með fundina, ég rasaði út. Eftir
þaó fór þetta að breytast og höfða
meira til mín. Félagið stækkaði mikið á
þessum árum og samfélagió batnaói.
Þetta náði hámarki með norræna kristi-
lega stúdentamótinu árið 1975. Ég man
ekki eftir neinu sérstöku augnabliki en á
þessum árum eignaðist ég mína trúar-
fullvissu.
Að stúdentamótinu loknu lá leiðin til
útlanda í framhaldsnám. Ég hafði fengið
inni á rannsóknarstofnun í ónæmisfræði
vió háskólasjúkrahúsið í Osló. Þetta ferli
var mér erfitt og mér fannst umhverfið
ekki taka nægilega vel á móti mér. Ég var
kominn á fremsta hlunn með að hlaupa
burt frá öllu saman en þá barst mér bréf
frá manni sem greinilega hafði verið á
stúdentamótinu heima. Þessu bréfi
fýlgdu biblíuvers úr Rómverjabréfinu, 8.
kafla, vers 24-25: „Því að í voninni erum
vér hólpnir orðnir. Von, er ekki sést, er
ekki von, því að hver vonar það, sem
hann sér? En ef vér vonum þaó, sem vér
sjáum ekki, þá bíðum vér þess meó þol-
inmæði." Þetta sannfærði mig um að ég
skyldi þrauka. Þegar ég létti akkerum
4