Bjarmi - 01.11.2001, Blaðsíða 22

um á tílfmninguna aó vió hefóum fengió
aó kíkja aðeins inn í himnaríki. Þetta var í
fyrsta skipti sem vió sáum fjöllin og okkur
fannst öllum eins og þessi stund sem við
áttum þarna saman, bæói vonlaus og
ráðalaus, væri loforó frá Guði um að eftir
erfióleika kæmi einhver blessun og aó vió
þyrftum engar áhyggjur aó hafa!
Guó stendur vió sitt!
Upp frá þessu var ekkert vandamál aö
finna eitthvaó aó gera — eiginlega var frek-
ar vandamál að finna tíma fyrir allt þaó
sem kom upp í hendurnar á okkur. Allt í
einu vildu flestir skólar taka á móti okkur
og við fengum mörg tækifæri til að vitna
um Guó. Aö sjá börnin sitja stjörf og
kennarana meó tár í augunum á meðan
við töluðum og sungum um Jesú voru
launin okkar. Oft vorum viö beðin um að
flytja einhver atriói aftur og aftur og alltaf
var okkur boóið upp á hió fræga Darjeel-
ing te á eftir. Börnin vildu ólm fá heimilis-
föngin okkar og gefa okkur sín sem gaf
okkur frábært tækifæri til aó halda áfram
aó vitna fyrir þeim í skrifuóum bréfum sem
þau skilja betur en talaða ensku. En þó
þaó væri augljóst aó oróin um Jesú snertu
þau þá gátum vió því mióur aldrei staldr-
aó nógu lengi vió til að sjá hvort einhver
tæki virkilega þá ákvöróun aó fýlgja hon-
um.
Lamahatta
Einn dag fengum vió tilboó um að fara og
vitna í litlum bæ sem kallast Lamahatta
(sem þýóir munkastaóur). Við vissum
ekkert um aðstæður eða hversu lengi við
yrðum eins og vant var þegar við fórum
eitthvaö í Indlandi. Þegar við komum
þangaó tók yndisleg fjölskylda á móti okk-
ur, sem reyndist vera prestsfjölskylda, og
höfóu þau meira aó segja kirkju til afnota.
Orórómur um okkur hafói borist alla leió
frá Darjeeling og pastorjohn hafói sam-
band samstundis og bauó okkur til sín.
Við gistum í húsinu hans og fjöskyldan
hans útbjó þrjár máltíðir á dag handa
okkur, 13 manns, ásamt tei, sem var fram-
reitt fjórum sinnum á dag.
Það var mjög lítil kirkjusókn í þessum
litla bæ en pastorjohn gerói allt sem hann
gat til aó segja fólki frá Guói og reyna að
fá þaó til aó koma í kirkju. Vió héldum
nokkrar samkomur í kirkjunni og okkur aó
óvörum var alltaf fullt út úr dyrum. Þegar
vió spuróum John hvernig stæói á því þá
sagói hann okkur að langflestir í Lama-
hatta hefóu aldrei fýrr séð hvítt fólk og
þaó kom því afeinskærri forvitni. Fólktók
okkur mjög vel og allir vildu bjóóa okkur í
heimsókn og tala við okkur. Þarna var
enskukunnátta ágæt meóal skólabarn-
anna þannig aó vió báóum þau oftast aó
þýða þegar viö fórum í heimsóknir og oft-
ast fórum við ekki nema tvö til þrjú sam-
an.
Þegar við fórum frá Lamahatta viku síó-
ar höfóum við samt sem áóur ekki séð
mikinn árangur. Fólk virtist taka vel í þaó
sem vió sögóum, en hins vegar var eins og
þau tækju þetta ekki svo alvarlega inn í sitt
eigið líf. Vió fórum því hálf niðurdregin
aftur til Darjeeling en báðum samt Guó
um að halda áfram því sem hafið var í
þessum litla bæ oggera eitthvaó stórkost-
legt í lífi þeirra allra.
Nokkrum vikum seinna fengum vió svo
færi á að fara aftur til Lamahatta og var
þaö eina skiptió sem við fengum virkilega
að sjá hversu stórkostlega Guð starfaói í
lífi fólks sem við töluðum vió. Viö fórum
þangaó meó hálfum hug því vió bjugg-
umst við aó sjá allt í sama vonleysinu — en
svo var aldeilis ekki!!! Þegar vió héldum
fýrstu samkomuna var fullt út úr dyrum
eins og vanalega en þegar henni var lokið
stóð kona upp sem haföi verið hindúatrú-
ar alla sína ævi. Flún talaói um að Jesús
væri hinn eini sanni frelsari, aó hann hefði
dáið fýrir okkur og aó efvió þekktum hann
ekki þá þekktum viö ekki sanna ást! Vió
stóóum þarna agndofa yfir þessari ræóu
um fagnaóarerindió frá þessari konu sem
átti ekki einu sinni Biblíu! Og þetta var
bara byrjunin því upp frá þessu streymdi
fólk til okkar úr öllum áttum og vildi taka
á móti Kristi og fá aó vita meira um hann.
Þegar við yfirgáfum Lamahatta öóru sinni
vorum vió sorgmædd yfir aó þurfa aó
kveðja en samt með sannfæringu í hjart-
anu um aðjesús bjó nú í hjörtunum þeirra
og gleóin var því yfirgnæfandi.
Mirik
Síöasti áfangastaóur okkar í fjöllum Ind-
lands var lítill bær sem kallast Mirik. Vió
fórum þangað í þeim tilgangi að byggja
hús handa 7 manna fjölskyldu. Hún átti
heima í litlum kofa sem var aó því kominn
aó hrynja. Hann var pínulítill úr fúnum
spýtum og aóeins eitt herbergi. Kofinn var
farinn aó hallast svo mikió út á hlió aó
þau vissu aó í næstu monsúnrigningum
myndi hann algerlega leggjast á hliðina og
renna nióur fjallshlíóina. Hjónin voru aö
sjálfsögöu mjög óttaslegin yfir þessu og
hrædd um börnin sín en þau áttu enga
peninga til aó gera eitthvað í málunum.
Vió fréttum af þessari fjölskyldu þegar
frændi þeirra kom til okkarogsagðist hafa
safnaó peningum og efni í langan tíma til
að hjálpa þeim en hann vantaói mann-
skap í verkið og enginn vildi bjóóa sig fram
því þetta var lágstéttafólk. Vió báðum fýr-
ir þessu og fannst öllum aó Guö væri að
gefa okkur kjörið tækifæri til aó hjálpa
þeim og í leiðinni fá tækifæri til að vitna
um hann.
Þegar við komum þangað tóku þau vel
á móti okkur meó því litla sem þau áttu en
við gátum ekki haft nein samskipti nema
að brosa og benda, því þau kunnu enga
ensku. I byrjun voru þau mjög feimin og
héldu sig í ákveðinni fjarlægó en þegar vió
vorum búin að rífa kofann og gera grunn
fýrir stærra húsi úr múrsteinum með
tveimur herbergjum ásamt eldhúsi fóru
þau aðeins að fikra sig forvitnislega nær
og skoða. Þegar húsió var tilbúið 10 dög-
um síðar vorum vió öll oróin mjög góóir
vinir en vegna tungumálaöróuleika hafói
okkur ekki tekist að vitna fýrir þeim.
Síóasta daginn okkar í þorpinu fórum
við og kvöddum þau og höfóum með okk-
ur túlk. Þaö var fýrst þá sem vió áttuðum
okkur á breytingunum sem höfðu átt sér
stað. Hjónin brustu skyndilega í grát þeg-
ar vió sögðum aó nú væri verkinu lokió og
aö vió þyrftum aó fara. Þau sögóu aó
þegar frændinn hefói sagt þeim aó fólk
væri á leiðinni að byggja nýtt hús fýrir þau,
því þau tryóu að Guð ætlaði þeim aó
hjálpa þessarri fjölskyldu, þá hefðu þau
ekki trúað honum og ekki skilið hví einhver
guó sem þau þjónuóu ekki einu sinni
skyldi vilja þeim eitthvaó gott. En svo varó
þaó að veruleika og þau sáu allt í einu svo
skýrt aó Guð vildi gera þetta fýrir þau. Þau
sögóust ekki skilja hvers vegna hann gerói
það og hvers vegna hann elskaói þau, en
aö þau vildu samt fá aó kynnast honum
og biója hann aó vera þeirra Guó! Þenn-
an dag runnu mörg gleðitár og þessi sjö
manna fjölskylda tók á móti Kristi án þess
að nokkur hefði minnst einu orói á hann!
Heimför
Eftir allan þennan tíma í Indlandi var skrít-
ið aó koma heim í venjulega tilveru sína en
samt var eitthvað svo breytt. Aö fá að fara
í heita sturtu og nota venjulegt klósett, svo
eitthvaó sé nefnt, var ekkert svo sjálfsagt
mál lengur. Eg hélt aó aðalmálió væri aó
fara út og segja fólkinu frá Guói en ég
bjóst aldrei vió að fá sjálf svona mikið á
móti!
Alda Lárusdóttir er stuðn 'mgsfulltrúi á
sambýli.
22