Heima er bezt - 01.04.1951, Side 21

Nr. 2
Heima er bezt
53
lokið í öllum skúrunum, og
rennihurðirnar, sem þeim er
lokað með eins og tíðkast um
bílskúra betri borgara, eru niðri.
Fyrir framan skúrana eru línu-
stamparnir, og breitt yfir þá segl
til hlífðar gegn sólinni. Þar eru
líka járnstampar, fullir með af-
beitu, sem bíður þess að verða
ekið á öskuhaugana.
Á brún þessarar ágætu bryggju
liggja nokkrir strákar og dorga
án nokkurs sýnilegs árangurs.
— Það væri ógæfuleg bryggja,
sem engir strákar dorguðu við á
flóði í logni og sólskini.
Fremst við bryggjuna liggur
Austfjarðabátur, vélin er í
gangi, og þrír menn sitja
frammi á skammdekkinu og láta
fara vel um sig í blíðviðrinu. Og
þar sem mér virðist, að ég þekki
þessa menn, brölti ég um borð
til þeirra og slæst í hópinn.
Það er beðið eftir tveimur af
áhöfninni, og kunningjar mínir
bölva hægt og rólega á meðan
þeir bíða. Er ég var nýseztur hjá
þeim bar þarna að ungan mann,
í trollbuxum og svartri peysu
með leðuról um sig miðjan, sem
skálmaði hratt niður bryggjuna
og staðnæmdist við bátshliðina:
— Nú er hún komin, sagði hann
með rödd þess, sem flytur frétt-
ir, — þá er hún komin, þeir voru
að fá hana áðan.
Af gamalli reynslu minni þótt-
ist ég vita, að sú, sem komin var,
og þeir voru að fá áðan, var loðn-
an. Þessi skilningur minn virk-
aði eins og smyrsl á sárið, sem
Jakob gamli veitti mér uppi við
bræðsluna, og ég hugsaði með
mér: Svo mikið skil ég þó enn-
þá, þótt ég kunni ef til vill að
vera hættur að bera skynbragð
á skítalykt, — og þetta varð mér
til sjálfsöryggis, og gerði mér
léttara um að heilsa mönnunum,
sem ég hafði ekki séð í ein tíu
ár.
Við skiptumst á spurningum
og upplýsingum um einkahagi.
Þeir ræddu um aflaleysið og
loðnuna. Við loðnuna er tengd
síðasta vonin um sæmilega ver-
tíð, og þessvegna töluðu þeir hlý-
lega um hana, eða að minnsta
kosti hlýlegar en um margt
annað.
Einhvernveginn fór það svo, að
talið snérist um Jakob gamla,
þann sem ég hitti á uppfylling-
unni, og. Jón, skipstjórinn á þess-
um bát, svartbrýnn maður og
harðlegur, kvað uppúr um það,
að Jakobi væri ekki láandi þótt
hann væri fúll í skapi þessa dag-
ana, hann væri atvinnulaus, og
búinn að vera það í tvo mánuði,
og það þarf sko minna með til að
þyngja skapsmunina í sjötugum
karli. Menn voru á einu máli um
það, að lá ekki Jakobi þung-
lyndið. Og af því að vandræði og
harmar annarra eru óvinsælt
umræðuefni í sólskini, þá tók
sig til jafnaldri minn þar um
borð, kjaftfor maður með fá-
dæmum, og beindi talinu inn á
nýjar brautir:
Atvinnuleysið er nógu bölvað,
það er það næstversta í heimin-
um, næst á eftir kvenmanns-
leysi.
Út frá þessu spunnust svo um-
ræður um kvenmannsleysi al-
mennt, og sá kjaftfori, sem er
nýlega trúlofaður, sagði, að það
væri skylda kirkjunnar að
skikka læknavísindin til að
finna upp lyf handa sjómönnum,
sem svipti þá allri ástarþrá með-
an þess væri neytt reglulega.
Upp úr þvi bárust böndin að
Árna, vélstjóranum, ótrúlega
kraftalegum og alvörugefnum
miðaldra manni, sem reykti þá
styztu pípu, sem ég hef séð. Sá
kjaftfori fullyrti, að hann hefði
einhvernveginn komizt yfir
svoleiðis meðal, sem hann tæki
inn tvisvar á dag á fastandi
maga, auk þess, sem hann sáldr-
aði því út á graut sinn. — Árni
meistari, sem er frábrugðinn
öllu gaspri, svaraði þurrlega, að
umrætt lyf væri við magakvilla,
og hann gæti útvegað skips-
höfninni nóg af því. Annars
þætti sér gaman að heyra hver
gæti nefnt dæmi þess, að hann
bæri sig upp undan kvenmanns-
leysi.
Sá kjaftfori svaraði því til, að
víst hefði aldrei heyrst æðru
orð af munni vélstjórans, enda
væri hann þekktur að mestu
karlmennsku, og margur bæri
harm í hljóði. Sjálfur kvaðst
hann ekki heldur leggja það í
vana sinn að hafa sín feimnis-
mál í flimtingum.
Málið var hvergi nærri út-
rætt þegar strákarnir tveir, sem
beðið var eftir, komu í bíl og ég
hafði mig í land, — og ég heyrði
þá félagana skiptast á athuga-
semdum um helgustu tilfinning-
ar vélstjórans, á meðan þeir
leystu landfestar og báturinn
seig frá bryggjunni, — tala um
helgustu tilfinningar vélstjórans
og hugsa um loðnu.
Á leiðinni upp bryggjuna
staldraði ég við hjá strákunum,
sem enn dorguðu án árangurs.
Svarthærður maður, — um se*
ára að aldri, leit upp frá iðju
sinni og benti á rauðhærðan
fiskara við hlið sér, á að gizka
tveimur árum eldri, og sagði: —
Sérðu hvað hann er í fínum
fötum, manni. Hann er enskur
og fiskar ekki annað en kola, —
hann vill ekki annað en kola og
þess vegna fær hann ekki neitt.
Ég ávarpaði þann rauðhærða
í þeim tón, sem ég taldi að ald-
ursmunurinn heimilaði mér, og
spurði hann hvort það væri satt,
að hann væri enskur og fiskaði
ekki annað en kola. En ég fékk
ekkert svar. Hann leit ekki einu
sinni upp. Þá endurtók ég spurn-
inguna á ensku, og það hreyf
sannarlega. — Rauðhærði fiski-
maðurinn spratt á fætur og stóð
teinréttur fyrir framan og höfuð
hans náði mér í beltisstað. Svo
leit hann á mig bláum fyrirlitn-
ingaraugum og sagði: Helvítis
fífl geturðu verið, — þú lætur
Dadda spena spila með þig.
Hvað er maður líka að spyrja
um það, sem manni kemur ekki
við, á timum atvinnu- og afla-
leysis?
ÞORBJÖRG ÁRNADÓTTIR
Móðir og barn
Bók þessa ætti sérhver barnshafandi
kona að eiga og Jesa og tryggja með
því öryggi sitt og barnsins. Handhægar
og aðgengilegar leiðbeiningar til handa
foreldrum, meðan móðirin gengur með
fóstrið, við barnsburðinn og við gæzlu
ungbarnsins fyrsta aldursárið. — Pét-
ur H. J, Jakobsson, deildarlæknir við
Fæðingardeild Landsspítalans, hefur
ritað formála bókarinnar. — Bókin er
prýdd fjölda mynda, 203 bls., kostar
kr. 48,00 i bandi.
V_________________________________'t