Heima er bezt - 01.04.1951, Síða 28

60
Heima er bezt
Nr. 2
Hvalveiðiskip
í ræningjahöndum
MARY ANN var hvalveiöiskip,
sem um miðja öldina sem leið
var vel þekkt sem sérstaklega
aflasælt og lánsamt skip. Eitt
sumarið, þá er það hafði verið
um mánaðartíma í Suðurhöfum,
sneri það við til Hobartstown til
þess að ná sér í nýjar vistir. En
að þessu sinni hafði brugðið svo
við, að afli þess var rýr. Meðan
skipið lá úti fyrir höfninni til
þess að bíða af sér eftirmiðdags-
storminn, sem venjulega gengur
yfir á þessum slóðum, varð hafn-
sögumaðurinn, sem kominn var
um borð, að svara ótal spurning-
um hinna fréttafýsnu sjómanna,
sem svo lengi voru búnir að vera
sambandslausir við mannheima.
Nýjustu tíðindin, sem hafn-
sögumaðurinn hafði að segja,
voru þau, að hinn alræmdi
stigamaður, Svarti Dick, væri
sloppinn á ný úr fangelsinu og
hafði safnað um sig hóp af
skálkum, og gengi flokkurinn nú
eins og ljón um eyna og myrti
menn og rændi eignum þeirra.
Hefði lögreglan í fleiri vikur
verið á hnotskó eftir ræningja-
flokknum, sagði hafnsögumað-
urinn ennfremur, og búið væri
að leggja háa fjárupphæð til
höfuðs foringjanum, Svarta
Dick, hvort heldur sem hann
næðist dauður eða lifandi. Álit-
ið var, að skálkarnir sætu nú
á eftir stúlkunni, en í því bar þar
að bóndann og kom hann í veg
fyrir að vandræði hlytust af. En
reiður var þá Símon og kvað
„kvenþjóðina illa hafa svikið
sig.“ Stúlkurnar hafi hlaupið frá
sínum rúmum og dembt sér út
í hlöðu. Svo hafi hann verið á
vakki mest alla nóttina í kring
um hlöðuna. En hvernig sem
hann hafi hlustað, hafi hann
hvorki heyrt til þeirra stunu né
hósta. Þess var heldur ekki von,
því að Símon mun eingöngu hafa
vaktað kúaheyhlöðuna, þar sem
um færi að komast burtu af
eynni og ætluðu sér að komast
í land á norðurströnd Ástralíu.
Meðan hafnsögumaðurinn
skýrði skipshöfninni frá þessu og
mörgu fleiru, beindust augu
hans að bát, sem nálgaðist óð-
um Mary Ann, og virtist það vera
skutulbátur frá öðru hvalveiði-
móðurskipi. Hafnsögumaðurinn
undraðist þetta, því hann vissi
ekki til að neinn hvalfangari
væri inni á firðinum í þeirri
stefnu, sem báturinn kom úr, en
úr landi var óhugsandi að nokk-
ur bátur kæmi þessa leið, þvi þar
var einmitt ströng strandgæzla,
vegna fanganna frá Port Arthur.
Auk þess hafði lögreglan spor-
hunda, því að fyrir kom, að fang-
arnir sjálfir reyndu að stela sér
bátum og flýja.
Stundum höfðu þeir meira að
segja myrt heilar skipshafnirn-
ar, eða sett þær um borð í önn-
ur skip, og haldið sjálfir farkost-
inum, en dæmi voru þess líka, að
þeir þvinguðu skipshafnirnar til
þess að stjórna skipunum fyrir
sig og létu þær flytja sig á staði,
þar sem þeir voru óhultir.
Þegar minnzt var á ræningja
komst hugmyndaflugið á kreik
um borð í Mary Ann. Menn lifcu
í sjónauka hver á eftir öðrum og
beindu honum að aðkomubátn-
um. En með sjónaukanum var
enginn var fyrir. En fyrir þessi
mistök Símonar fengu þær stöll-
ur að sofa raunverulega óáreitt-
ar í sinni hlöðu.
Símon stóð við í Vogsósum
eitthvað fram eftir deginum. En
ölærslin, sem hlupu á hann dag-
inn áður og allur þessi mótgang-
ur frá kvenfólksins hálfu, hafði
sett hann svo út af laginu, að
hann gat ekki ort þar nema ör-
fáa nauða ómerkilega kviðlinga
í þetta sinn. Eftir þetta kvaðst
Ingveldur aldrei hafa óskað eft-
ir Símoni í heimsókn.
brátt úr því skorið, að mennirn-
ir í bátnum voru hvorki grá-
klæddir eða rauðklæddir, eins og
fangarnir á Port Arthur áttu að
vera.
„Þetta geta ekki verið fangar,
þeir eru ekki þannig klæddir/1
sagði einhver.
„Kannske eru það skipbrots-
menn,“ sagði annar.
En áður en fleiri létu skoðun
sína í ljósi upplýsti Truesalt
gamli skipstjóri, að það væru að-
eins fjórir undir árum, en alls
væru ellefu menn um borð í
bátnum. í sama bili sást, að hvít
veifa var bundin á eitt árar-
blaðið.
„Séu þetta skipbrotsmenn, þá
róa þeir bókstaflega eins og
landkrabbar.“
„En þetta er nú samt bátur
frá hvalfangara,“ sagði skip-
stjórinn.
Nú var báturinn kominn það
nærri, að vel mátti greina menn-
ina. Það var ekkert athugavert
við klæðaburð þeirra. Þetta gátu
mætavel verið hásetar af ein-
hverju skipi og þetta gátu líka
verið verkamenn. Þegar þeir
komu í kallfæri hrópaði skip-
stjórinn til þeirra. Hann var var-
kár og tortrygginn og hugðist
ekki líða neinum að taka skip
sitt fórnalaust.
„Við erum af ameríska hval-
fangaranum „Philadelphia“ og
erum skipreka,“ kallaði sá sem
stýrði bátnum.
„Þetta er strandgæzlubátur,“
sagði nú hafnsögumaðurinn.
„Herra Smith,“ sagði skip-
stjórinn við I.stýrimann. „Hafðu
akkerið tilbúið og láttu það falla
niður í bátinn, ef nauðsyn kref-
ur!“
Smith þótti þetta hörð skipun,
en gerði þó að sjálfsögðu eins og
skipstjórinn bauð.
„Bátsmaður! Hafðu hvala-
skutulinn og kesjurnar við
hendina!“ var næsta skipun
skipstjórans.
Þegar þessum fyrirskipunum
hafði verið framfylgt, áleit skip-
stjórinn að Mary Ann gæti ekki
verið í neinni hættu, hverjir
svo sem aðkomumennirnir væru.
„Hvernig komust þið í þennan
bát?“ spurgði hafnsögumaður-
inn.
„Strandgæzlan lánaði okkur