Heima er bezt - 01.04.1951, Side 30

62
Heima er bezt
Nr. 2
En stýrimaðurinn vissi hvað
hann söng. Hann sá, að vonlaust
var að sýna mótþróa undir þess-
um kringumstæðum. Eigi að síð-
ur var hann því viðbúinn, að
skálkarnir myrtu skipshöfnina
jafnskjótt og þeir teldu sig ekki
hafa not fyrir hana lengur.
Hann kappkostaði því að koma
þeirri trú inn hjá Svarta Dick og
félögum hans, að hann og skip-
stjórinn væru ómissandi, og að
til þeirra yrði að leita með hvað
eina um borð, hversu smávægi-
legt sem var.
Brátt var hann búinn að vinna
sér svo mikið traust hjá Svarta
Dick, að ræningjaforinginn
fór að segja honum áform
sín. Hugmynd þeirra félaga væri
sú að selja skipið í Kaliforníu og
skiptu með sér andvirði þess.
Stýrimaðurinn spurði þá blátt
áfram, hversu mikið hann myndi
fá fyrir snúð sinn, ef hann kæmi
Mary Ann klakklaust til hafn-
ar.
Það kom dálítið á ræningjann
við þessa óskammfeilnu spurn-
ingu stýrimannsins, og hann hló
kuldalega. Eftir nokkurt þjark
tókust þó með þeim samningar
um ákveðna upphæð, og Svarta
Dick þótti nú sem stýrimaður-
inn væri orðinn einn af hlut-
höfunum í fyrirtækinu.
Þegar stýrimaður vissi, að
Kalifornía væri ákvörðunar-
staðurinn, sagði hann, að það
yrði varla komist hjá grunsemd-
um, ef skipið kæmi þangað án
farms. Hann sagði þetta með ró
og sannfæringu, og stakk upp á
því, að þeir skyldu reyna að
fanga nokkra hvali áður. Svarti
Dick þótti stýrimaðurinn hafa
rétt að mæla og félst á hugmynd
hans.
Þegar skipstjórinn heyrði, að
skipið skyldi á veiðar á ný, kom
veiðimennskan upp í honum og
hann varð léttari í sinni. Þó gat
hann ekki fyrirgefið stýrimann-
inum allt þetta ráðabrugg með
ræningjunum og einsetti sér að
kæra hann, ef hann slyppi
nokkurn tíma lifandi frá þess-
um óþjóðalýð.
Það, sem fyrir stýrimanni
vakti var að draga tímann, ef
vera kynni, að þeir myndu hitta
fyrir sér skip, sem hann vissi, að
nýlendustj órnin myndi senda til
þess að leita að Mary Ann. Ef
til vill gátu þeir líka mætt ein-
hverjum öðrum skipum, sem
veitt gætu þeim hjálp.
Var nú breytt um stefnu og
haldið suður á bóginn. Eftir
fárra daga siglingu hrópaði ein-
hver, að hvalur væri framund-
an, og skutulbáturinri var þegar
mannaður. Skipstjórinn fór
sjálfur um borð í hann og nokkr-
ir af mönnum hans með hon-
um, en jafnmargir af liði ræn-
ingjanna, og voru þeir allir
vopnaðir skammbyssum. Veiðin
heppnaðist. Eftir stuttan róður
á eftir hvalnum hæfði skutull-
inn, og ræningjunum þótti þetta
skemmtilegasta tilbreytni frá
því að myrða fólk. Ábatavonin
af því að veiða hval var heldur
ekki svo lítil, eða um 300 sterl-
ingspund. Með álíka veiði í
nokkra daga til viðbótar myndu
þeir fá álitlega fúlgu, þegar þeir
kæmu til Kaliforníu.
Næstu daga nálgaðist skipið
ey nokkura. Nú sá stýrimaður-
inn, að tækifæri myndi fyrir
skipstjórann að komast burtu á
skutulbátnum og yfirgefa Mary
Ann. Honum tókst að undir-
stinga skipstjórann um það, að
næst þegar hann sæi hval, skyldi
hann elta hann og látast ekki
komast í færi við hann,
Næsta dag, þegar hvalur var
framundan, fór skipstjórinn í
bátinn ásamt fjórum af mönn-
um sínum, en stýrimaðurinn var
kyrr um borð í Mary Ann. Að
þessu sinni fóru ekki nema þrír
af ræningjunum með í skutul-
bátnum.
Stýrimaðurinn og Svarti Dick
skiptust á um að standa vakt, en
stýrimaðurinn fór ekki af sinni
vakt fyrr en báturinn var horf-
inn úr augsýn. Aftur á móti sá
hann enn hvalablástur, sem óð-
um fjarlægðist suður á bóginn.
Ræningjarnir festu einnig aug-
un á stróknum upp af hvalnum
og þótti sem eltingaleikurinn
hefði orðið óvenju harður.
Stýrimaðurinn var nú ánægð-
ur með sjálfum sér og vonaði,
að áætlun sín myndi heppnast.
Því næst lagðist hann til svefns,
og þegar hann tveim stundum
síðar kom upp á þilfarið, fékk
hann þær fréttir, að enn bólaði
ekkert á bátnum. Hann lét í ljós
vonbrigði sín, en hughreysti
hina með því, að báturinn myndi
aðeins hafa orðið að elta hval-
inn óvenjulega langt, en sjálf-
sagt myndi skipstjórinn þekkja
stefnuna til baka.
Dagurinn leið án þess nokkuð
sæist til bátsins, og Svarti Dick
byrjaði að gerast órólegur. Hon-
um þótti nú sem allt öryggi væri
horfið, þegar allir sjómennirnir
nema stýrimaðurinn einn voru
fjarverandi, því allir voru ræn-
ingjarnir ósjóvanir og kunnu
ekkert til verka.
Stýrimaðurinn gaf nú fyrir-
mæli um að setja ljósker upp í
siglutréð, til leiðbeiningar fyrir
bátinn. En sjálfur vonaði hann,
að báturinn væri það langt und-
an, að hann sæi alls ekki ljósið.
Ræningjarnir voru nú vongóðir
um að báturinn myndi finna
skipið, og bjuggust fastlega við
að þeir myndu sjá hann með
morgninum. En nóttin leið og
enginn bátur var sýnilegur um
morguninn.
Nú er að segja frá mönnun-
um í skutulbátnum.
Þegar þeir yfirgáfu móður-
skipið, hófst harður eltingar-
leikur við hvalinn, en skipstjór-
inn var nú ekkert sérlega veiði-
bráður og vildi ekki skutla fyrr
en hann kæmist í dauðafæri.
Eftir langan eltingarleik varð
mannskapnum það fyrst ljóst, að
Mary Ann var úr augsýn. Hval-
fangararnir höfðu raunar oft
áður tapað sjónar á móðurskip-
inu, er þeir höfðu elt hvali marg-
ar rastir frá því, en það tók þá
sjaldan nema einn til tvo sólar-
hringa að komast til þess aftur.
Þeir höfðu þó alltaf með sér vatn
og vistir í skutulbátnum, og að
þessu sinni höfðu þeir vistir til
3—4 daga.
En nú leið nóttin og allur
næsti dagur, án þess þeir findu
Mary Ann. Enginn var jafn kát-
ur og Truesalt gamli skipstjóri.
Sjálfur var hann milli vonar og
ótta um, að Mary Ann birtist
þeim allt í einu, en að síðustu
varð áhöfnin — og þó einkum
ræningjarnir — kvíðnir, því að
óðum gekk á matarbirgðirnar.
Á þriðja degi sagði skipstjór-
inn: „Ef við finnum Mary Ann