Heima er bezt - 01.04.1951, Qupperneq 31

Nr. 2
Heima er bezt
ekki í dag, verðum við að leita
lands.“
Ræningjarnir þrír urðu nú
mjög viðskotaillir, enda vissu
þeir, að kæmu þeir í land eða
hittu brezkt herskip, myndi
ekkert bíða þeirra nema fang-
elsi eða dauði, ef uppvíst yrði,
hverjir þeir væru. Hásetarnir
byggðu aftur á móti allt sitt
traust á skipstjóra sínum. Tveir
dagar liðu enn, og nú fengu
menn ekki nema hálfan matar-
skammt.
Næsta morgun var káetu-
drengurinn, Karl, og einn af há-
setunum orðnir svo þjakaðir af
hungri, að þeir gátu naumast
haldið sér uppi, og var drengn-
um vart hugað líf. Síðar um dag-
inn sást land framundan. Allir
urðu ærðir af fögnuði fyrst í
stað, en skipstjórinn lézt verða
fyrir sárum vonbrigðum að hafa
ekki fyrirhitt nokkurt skip. Ef
til vill myndu skip þó ekki vera
langt undan, hugsaði hann, og
máske myndu þau vera á hafinu
norðan eyjarinnar, sem nú var
fyrir stafni ....
En nú dró einn af ræningjun-
um skammbyssu upp úr vasa
sínum og krafðist þess, að ekki
yrði róið eitt áratog fyrr en hann
fengi afdráttarlaus svör frá
skipstjóra og annarra um borð,
hvað þeir hyggðust fyrir, þegar
í land kæmi. Sjálfur vildi hann
ekki vera sendur á ný í fangelsi
og þrældóm í Ástralíu, og félag-
ar hans tóku undir með honum.
Hásetarnir lofuðu fyrir sitt
leyti, að þeir skyldu ekki segja
neinum Norðurálfumanni til
þeirra, en Karl var svo máttfar-
inn og sljór, að hann vissi ekk-
ert hvað kringum hann gerðist.
Skipstjórinn aftók með öllu að
gefa þeim nokkur fyrirheit, en
þegar skálkurinn spennti gikk-
inn á byssu sinni og setti hana
að brjósti honum, lofaði hann,
að hann skyldi ekki segja til
þeirra, svo lengi sem þeir væru
á þessari ey. Meiru var ekki
hægt að fá hann til að lofa, og
sættu ræningjarnir sig við það.
Þeir innfæddu á eynni tóku
komumönnum vel og hlynntu að
þeim fyrstu dagana eftir að þeir
komu af sjónum. En þegar þeir
höfðu náð sér eftir volkið og
hungrið, lögðu þeir af stað þvert
yfir eyna, til fundar við fulltrúa
nýlendustjórnarinnar, en þaðan
fengu þeir skipsferð áleiðis til
Honolulu.
Karl var enn svo máttfarinn,
að skilja varð hann eftir hjá
þeim innfæddu, en skipstjórinn
gerði ráðstafanir til þess, að
hann yrði fluttur í sjúkrahús
nýlendust j órnarinnar.
Nokkrum tímum eftir að skip-
stjórinn yfirgaf eyna, var sagan
um ránið á Mary Ann kunn.
Skipstjórinn hélt þó sitt loforð
og sagði ekki til þeirra, en það
gerði Karl, eftir að hann var
orðinn einn eftir. Hann var sá
eini, sem ekki var bundinn neinu
þagnarheiti við ræningjana.
Strax næsta kvöld lagði lítil
seglskúta frá eynni til þess að
leita að Mary Ann. Skipið hét
„Sandertréð“ og var vopnað fall-
byssu. Skipið var mannað
hraustum sjómönnum, og höfðu
sumir gerst sjálfboðaliðar. Karl
var einnig tekinn um borð eftir
eigin ósk, í stað þess að verða
eftir í sj úkrahúsinu, og mátti
hann teljast nokkurs konar far-
arstjóri leiðangursins.
Eftir viku siglingu komu
menn auga á Mary Ann.
Frá þeim degi, er Svarti Dick
gaf upp vonina um að þeir
myndu finna bátinn, grunaöi
hann stýrimanninn um græsku.
En án hans gat hann ekki ver-
ið, því enginn kunni til sjó-
mennsku um borð nema hann.
Þessa aðstöðu notfærði stýri-
maðurinn sér út í æsar. Hann
hafði nú spillt tímanum í heila
viku með því að sigla fram og
aftur til að leita bátsins, en nú
var hann á ný búinn að taka
stefnuna á Kaliforníu. En hann
hagaði seglum þannig, að skip-
ið skreið sama og ekkert þrátt
fyrir góðan byr.
Ræningjarnir formæltu og
æddu um í bræði. Eina björg-
unarvonin, sem Svarti Dick sá
nú, var sú, ef hann fyrirhitti
hraðskreiðara skip, sem hann
gæti rænt. Þá ætlaði hann að
sökkva Mary Ann. Og nú voru
ræningjarnir staðráðnir í að
reyna að ná á vald sitt fyrsta
skipi, sem þeir fyrirhittu, en það
var einmitt „Sandertréð“. Það
var snemma morguns, sem þeir
63
sáu skipið, og brátt dró saman
með því og Mary Ann.
Stýrimaðurinn, sem hafði
heyrt bollaleggingar ræningj -
anna, var nú á nálum um, að
þetta væri vopnlaust skip, og að
ræningjarnir mundu nú leika
sama bragð og þegar þeir tóku
Mary Ann á sitt vald.
Stýrimaðurinn sá ekki nema
4—5 menn um borð í seglskút-
unni, en hann sá, að henni var
siglt af kunnáttu og leikni. Og
nú venti skipið og sneri þeirri
hlið að Mary Ann, sem fallbyss-
an var á. Um þetta leyti voru
ræningjarnir komnir í bátinn og
reru hiklaust yfir til seglskút-
unnar. Mennirnir um borð undr-
uðust kjark þeirra, en Karl vissi,
hvernig þeir höfðu hagað sér,
þegar þeir komu um borð í Mary
Ann, og var við öllu búinn.
Allir tóku nú upp byssur sín-
ar nema fjórir menn, sém stóðu
vopnlausir út við borðstokkinn.
Á bak við þá biðu hinir vopn-
uðu, svo ræningjarnir gengu ör-
uggir upp á skipið, en þar fengu
þeir heldur en ekki „hlýjar“
móttökur.
„Tilbúnir áhlaup,“ sagði Svarti
Dick við menn sína, um leið og
þeir stigu upp á þilfarið, og um
leið sló hann til háseta, sem
næstur honum var. í sama taili
kváðu við skot frá skipshöfninni
og hörð hríð var gerð að komu-
mönnum, unz allir höfðu verið
afvopnaðir nema Svarti Dick.
Ræningjunum hafði ekki dottið
í hug, að þeir myndu fá þessar
móttökur, og áttuðu sig bókstaf-
lega ekki á því fyrr en þeir voru
yfirbugaðir. Svarti Dick varð síð-
ast yfirunninn. Hann varðist
eins og berserkur og hélt dauða-
haldi um skammbyssuskeptið,
svo að það þurfti næstum að
skera það úr greip hans.
Tveim dögum siðar mætti
„Sandertréð“ herskipi, sem þeg-
ar var búið að hitta bátinn, sem
var á leið til Honolulu, og hafði
það tekið við ræningjunum.
Truesalt gamli skipstjóri og
menn hans voru einnig um borð
í herskipinu, og gat hann nú á
ný tekið við hinu góða skipi sínu,
Mary Ann, og siglt því aftur til
Hobartstown, eftir hið hrikalega
ævintýri með ræningjunum.