Heima er bezt - 01.09.1956, Síða 32

312 Heima Nr. 9-10
-------------------------------er bezt ----------------------------
Svo var það allt í einu, að kom mjög snörp vind-
hviða, er ég var efst uppi á stóru öldufjaili: „Nú er að
reyna það! Nú er að reyna það! Nú eða aldrei í Drott-
ins nafni!“ ætpi ég við sjálfan mig. Eins og áður er
sagt, lá báturinn að mestu undir sjó að aftan, en reisti
sig allmikið að framan. Og um leið og ég hleypti bátn-
um undan og ofan ölduhlíðina, tók ég á öllu, sem ég
átti til, skorðaði árina undir þóftu og steypti mér með
fötuna fram eftir bátnum og fram í stafn í einu vet-
fangi. Við það léttist báturinn og reis upp að aftan og
sjórinn fossaði fram eftir honum og yfir mig. Því um
leið og báturinn steyptist áfram undan bárunni og ofan
af henni niður í öldudalinn fyrir neðan, reis hann svo
hátt upp að aftan, að hann nærri endastakkst. Að því
búnu reisti báturinn sig aftur að framan, er hann hljóp
upp í næstu öldu, og nú hafði hann ausið sig svo, þá
er hann réttist, að allir borðstokkar voru ofansjávar, —
báturinn hvergi í kafi lengur, — hann var aðeins þóftu-
fullur eða varla það. Nú var það vatnsfatan, sem vinn-
una fékk og síðustu kraftarnir-notaðir svikalaust. Ég
man það eitt, að ég þurrjós bátinn. Eftir það mun ég
hafa látið fallast niður í bátinn og legið þar um stund,
því ég var alveg örmagna. Hve lengi ég lá fyrir veit
ég ekki, en upp mun ég hafa risið og reynt að hagræða
seglum og slaga upp undir eyna austanverða, með því
austurfallið var komið.
Nú víkur sögunni til Andreasar Henrikssens og skips-
hafnar hans. Hann var á sjó þennan dag á opnum vélbát
við fjórða mann, eins og að framan greinir. Hann var
farinn í land fyrir nokkru og á leiðinni í land hafði
hann fundið tvær árar á floti, þær er ég missti við
áfallið fyrir Flesjunum. Hann sá strax, að ég var ókom-
inn að og árarnar muni vera úr mínum bát, — taldi því
víst, að mér mundi hafa hlekkzt á, en ekki farizt; sagði
sig hafa dreymt fyrir þessu í nótt. Heimtaði hann nú,
að skipshöfn sín færi með sér undir eins, því hann vissi
vel, hvar mín væri að leita og að ég þyrfti bráðrar
hjálpar með. „Þó er hann ekki feigur“, sagði hann.
„Hann drepur sig ekki „blessúa“!“ (Það var orðtæki
hans). „Ég hef séð hann sigla“. Síðan hleypur hann
til hinnar færeysku skipshafnarinnar, er var að kaffi-
drykkju og biður hana um heitt kaffi á vermibrúsa, nær
í glas með kamfórudropum, er hann átti í fórum sínum,
lætur henda upp einhverju af aflanum til að létta bát-
inn, tekur þurr föt, teppi og fleira og treður í poka og
síðan af stað í hvellinum og rekur ákaft eftir. (Þetta
sögðu þeir mér Færeyingarnir sjálfir síðar.)
-----o-----
Nú er að segja af sjálfum mér. Ég hef víst verið
orðinn ærið þrekaður, því ég minnist þess, að ég þótt-
ist sjá seli á skeri og sigla þar skammt frá. Síðan fer
allt á hreyfingu, skerið sjálft og selirnir með. Og skerið
kemur á fleygiferð á móti mér, en selirnir steypa sér
ekki í sjóinn, heldur teygja þeir úr sér. Svo er skerið
allt í einu komið fast að mínum bát og selirnir hvæsa,
urra og gelta og gera sig líklega til að hremma bátinn
og ráðast á mig og voru, áður en ég vissi af, einhveriir
komnir upp í minn bát. Ég vildi verjast og reyndi af
veikum mætti að slá og bíta, en þeir báru mig óðara
ofurliði og náðu bæði mér og bátnum á sitt vald. Þetra
voru þeir Færeyingarnir, Andreas formaður og skips-
höfn hans. — „Við ætlum að hjálpa tjer blessúa“, sagði
hann. Hann sagði alltaf „blessaður“, þegar hann talaði
við menn, en það hljómaði eins og „blessúa“ í munni
hans. Vegna þessa góðyrðis var Andreas venjulega upp-
nefndur í daglegu tali manna á milli, kallaður „Blessúa“
og engu nafni öðru.
Þeir felldu segl á mínum báti og tóku hann f slef, en
helltu í mig heitu kaffi og kamfórudropum, drógu af
mér vosklæðin, þerruðu mig, nudduðu og neru, færðu
mig í þurr föt og dúðuðu mig í sæng og teppum og
hvarf mér þá heimurinn undir eins. Ég vaknaði um
leið og þeir lentu og var þá svo hress orðinn, að ég gat
sjálfur gengið upp með aðstoð hinna. Færeyingarnir
létu mig strax hátta í sinni búð í hlýtt rúm og hjúkr-
uðu mér eins og þeir ættu í mér hvert bein. Ég sagði
þeim í fám orðum hrakningssöguna, hvernig ég hefði
leitazt við að halda sokknum bátnum og sjófullum á
réttum kili undir segli allan tímann og hvernig mér
hefði loksins tekizt að láta hann „ausa sig á ölduu.
Höfðu þeir heyrt um eitt „tilfelli“ í heimkynnum sín-
um, Færevjum, sams konar og þetta, nema þar voru
tveir menn á bát og þeim bát hafði hvolft alveg og
drukknaði annar maðurinn, en hinn hafði hrakizt lengi
í fullum bátnum, unz honum tókst að láta bátinn „ausa
sig á öldu“. En með því að þeim kom ekki fyllilega
saman um stað eða tíma og ekki heldur um nafnið á
manninum, sem bjargaðist, sagði einn, að Færeyja-,,til-
fellin“ væru líklega tvö á móti einu íslands-„tilfe!Ii“.
Aðrir töldu það af og frá, að Færeyja-„tilfellið“ hefði
verið nema eitt. — „Tilfellin“ gætu ekki verið nema tvö
í heiminum! Um þetta rifust þeir ákaflega og út frá
þeirri sennu sofnaði ég og svaf í einum dúr draumlaus-
um alla nóttina og fram á dag, sem var sunnudagur.
Var ég þá alveg orðinn hress og kenndi mér einskis
meins eftir skipreikann. Vinir mínir voru þá enn að
tala um „tilfellin“, hvort þau væru heldur tvö eða þrjú,
og var mjög sundurorða. En þegar þeir sáu, að ég var
vaknaður, bæði hress og cúaður, sættust þeir með það
sama og samþykktu í einu hljóði, að „tilfellin“ ga:tu
ekki verið nema tvö í heiminum, nefnilega: „Færeyja-
„tilfelliðu fyrst, eins og það var þá; og síðar íslands-
„tilfellið“, eins og það var nú!
„Nú skalt þú fiska hér eftir, blessúa, og ekki hlekkj-
ast á framar," sagði vinur minn Andreas formaður.
Varð það og að sönnu. Ég fór strax að róa aftur og
Framhald á bls. 331.