Heima er bezt - 01.09.1956, Page 48

RLAGASPILIÐ
NIÐURLAG
TÚ víkur sögunni til bankastjóra nokkurs í smá-
bæ einum í Frakklandi. Hét hann Gaspard
Pacifique, spilaði mikið bridge og lét drjúg-
lega yfir færni sinni í því. Jafnan spilaði hann
á móti konu sinni, sem honum þótti þó ekki mikið til
koma við spilaborðið. Ekki tókst honum þó að afla sér
annars betra mótspilara, en kvaðst þó ekki uppnæmur
fyrir neinum, þótt hann hefði frúna í eftirdragi. Sótti
hann fast á að fá að þreyta keppnina í Aix-les-Bains, en
sá róður var þungur. Bar þar tvennt til. Þótti forráða-
mönnum bridge-sambandsins franska hann naumast hafa
verðleika til að keppa á öðru göfugasta móti landsins, og
auk þess skorti hann tvo félaga til fylgilags í sveitina.
Leitaði hann þeirra lengi, en árangurslaust, og undi illa
við s\ro búið.
Dag nokkurn á elleftu stundu kom honum snjallræði
í hug. Einn af stærstu skuldunautum bankans var mað-
ur að nafni Afaurice Cheval. Hann var ævintýramaður
og kvæntur ævintýrakonu. Áttu þau ærið skuggalega
fortíð, er hér var komið, og höfðu sætt ákærum fyrir
ýmiss konar lagabrot, allt frá falsi og ofbeldi upp í
morðtilraunir. Jafnan höfðu þau þó smogið í gegnum
möskva réttvísinnar, en oft við illan leik. Cheval spilaði
mikið og hafði getið sér góðan orðstír sem harðvítugur
bridgemaður. Af frú Cheval fór að vísu ekki mikið
spilaorð, en Hklegt þótti, að hún ætti nokkuð undir sér,
því að oftar en hitt vann hún verðlaunin á spilakvöld-
unum í saumaklúbbnum sínum, en þau voru einu sinni
í viku.
Varð nú bankastjóranum það fyrir að leita fulltingis
Chevals-hjónanna. Mátti að vísu segja, að slíkur félags-
skapur væri miður samboðinn heiðarlegum bankastjóra,
en hér sannaðist hið fornkveðna, að betra er að veifa
röngu tré en engu, enda sannast sagt, að betur rættist
úr um styrkleik sveitarinnar en efni virtust standa til.
Þótti nú sveitin hlutgeng, cr Cheval kom til, og lcið
að mótinu.
Greinir ekki frá viðskiptum af því öndverðu, en
brátt dró þó til mikilla tíðinda og illra, er víða spurðust.
I einu spilaherberginu situr maddama Pacifique í
suðri, bankastjórinn í norðri. Eigi geta heimildirnar
um andstæðinga þeirra í austri og vestri. Þjónn leggur
á borðið bakka með gefnum spilum á. Þarna er komið
mesta örlagaspilið, sem um getur í stuttri, en ævin-
týraauðugri sögu bridgins.
Norður:
Spaði: Á, 10, 9, 8
Hjarta: Á, 7, 5, 4
Tigull: K, 3
Lauf: 8, 4, 2
Vestur: Austur:
Spaði: 6, 5, 3, 2 Spaði:-------------
Hjarta: K, D, G, 10 Hjarta: 9, 8, 6, 3, 2
Tigull: 8 Tigull: G, 10, 9, 7, 4, 2
Lauf: D, 10, 7, 6 Lauf: G, 5
Suður:
Spaði: K, D, G, 7, 4
Hjarta:-----------
Tigull: Á, D, 6, 5
Lauf: Á, K, 9, 3
Eins og áður er sagt, sátu bankastjórahjónin í norður
og suður. Þau höfðu komið sér saman um smámerki,
sem óneitanlega geta komið sér vel, en ýmsir góðir
spilamenn kinoka sér þó við að nota. Hjónin skildu
hvort annað prýðilega. Sagnirnar gengu eins og í sögu,
og þcim lauk mcð sjö spöðum hjá frúnni í suðri. Þegar
spilin í norðri voru lögð upp, andvarpaði frúin: „Ó,
Gaspard, ég vildi, að þú ættir að spila þetta spil!“
Spilið hófst með því, að Vestur sló út hjartakóngi.
Frúin tók með ásnum í borði og spilaði út trompi.
Kom þá í ljós, að öll tromp andstæðinganna voru á
einni hendi, í vestri. Vandaðist nú málið, en ekki þótti
henni þó vonlaust að vinna spilið, ef tiglunum var jafnt
skipt. Rcyndi frúin þá leið, en auðvitað brást hún í
öðrum slag, og sögnin var töpuð.
„Hvílík spilamennska!“ hrópaði monsjör Pacifique.
„Enginn nema hreinasta fífl, eins og þú, hefði getað
328 Heima er bezt