Heima er bezt - 01.09.1956, Blaðsíða 57

'Nr. 9-10 Heima 337
--------------------------------er bezt ---------------------------
fyrir því, að þeir voru nú þarna með dauða manns á
samvizkunni og sennilega lögregluna í hælunum! Og í
hugskoti Hanks bærðist líka önnur hugsun: Þetta fólk
hefur þjáðst nóg! Vöðvar hans hvöttu til hreyfingar,
til gangs, til að komast út. En Glenn Griffin hafði tekið
ákvörðun. Og niðurstöður Glenns Griffins voru alltaf
réttar.
Dan Hilliard hristi höfuðið. „Ég veit varla, hvað
segja skal. Bíllinn er að vísu í skýlinu. Það eru ekki
líkur til, að fleiri komi hingað, og ef þér reynið að taka
hann út--------“
„Ég tek hann ekki út, Hilliard, það gerið þér!“
Orðin vöktu þögn í stofunni, og Hank Griffin greip
andann á lofti. Þú ert vitlaus, Glenn, sagði hann við
sjálfan sig. Vitlaus.
„Um leið og orðið er vel rokkið, en ekki þó mjög
seint, sjáið þér til, af því að óþarfi er að gana í flasið
í bílum njósnaranna. Það verður að vera fátt um mann-
inn á götunni. Þér farið út í skýlið og takið skiltin af.
Og svolítið enn: Þér setjið skiltin á bílnum hennar
Rauðkollu á hann í staðinn, enda veit ég, Hilliard, að
þér viljið ekki láta taka yður fastan fyrir að aka óskrá-
settri bifreið! Slíkt gæti orðið mannorði yðar slæmur
hnekkir.“
„Griffin------“ Nú var það Robish, sem talaði, og
hann kom þrammandi eftir ganginum. „Griffin, ef þeir
klófesta þenna náunga, kemur á hann kjaftaræpa. Láttu
bílinn vera þar, sem hann er.“
„Er þetta rétt, Hilliard? Haldið þér í raun og veru,
að losna mundi um málbeinið á yður?“
Dan Hilliard hristi höfuðið hægt, enga svipbreytingu
var að sjá á andliti hans.
Hank, sem var kyrr inni í skonsunni, hrærðist enn til
meðaumkunar, því að sjálfur hafði hann árum saman
mátt þola biturlega ertni bróður síns. — Hann hataði
hana. Elann knýtti hnefana eins og til að drepa þessa
samúðarhneigð: hvern fjárann varðaði hann um þetta
fólk? Hilliard var ekki annað en dimlilmenni, sem lifði
lífi höfðingjasleykjunnar, fer til vinnu á hverjum degi,
eldist mjög fljótt, að ástæðulausu! Auli!
„Þarna getur þú nú séð, Robish, Hilliard er hyggn-
ari en svo að fara að fleipra einhverju út úr sér, þótt
hann yrði gripinn. Ég treysti Hilliard. Hann myndi
gera mig höfðinu styttri, ef hann gæti, en nú er honum
ljóst, að því verður ekki fram komið, og þess vegna
mun hann inna sitt hlutverk drengilega af hendi. Ég
hef komið við hann og treysti honum því. Hlustaðu á
mig, Hank. Það er eina ráðið til að vekja traust ann-
arra, að kreppa svolítið að þeim.“
Vanaviðkvæðið, hugsaði Hank og fékk andköf. Vana-
viðkvæði. Hann hafði svo sem heyrt þetta fyrr. Og
hann varð meira að segja að viðurkenna, að hann hafði
rétt fyrir sér. Glenn minnti hann á, að síðast, þegar
Hank bað hann að fara, hefði stóri bróðir getið þess,
að Hilliard væri ekki treystandi, c'f einhver úr fjöl-
skyldunni væri ekki látinn fljóta með. Þess vegna hafði
Glenn ákveðið að taka konuna og dótturina, er þeir
færu. Hank hafði mótmælt: ekki stúlkuna. En bros
Glenns hafði að engu gert æsingu hans, hæðnislegt,
athugult tillit hans hafði kæft hana, enda þótt Glenn
hefði fallizt á málamiðlun og yppt öxlum: Mér er þá
fjandatis sama, þótt við tökum strákinn, Hank, ef þú
ert þá ánægður. En ég ætla að biðja þig að gerast ekki
of mjúkur og meyr. Kveifaraskapur hefnir sín alltaf.
Nei, Hank varð ekki blautgeðja. Ekki úr því, sem
komið var. í þetta skipti mátti hann eiga á öllu von.
Hann hafði að vísu ekki drepið mann, en það hafði
þessi asni, hann Robbish, gert, og rafmagnsstóllinn beið
því þeirra allra. Að minnsta kosti mundu þeir verða
dæmdir í ævilangt fangelsi. Hann vildi ekki láta taka
sig höndum. En ef Glenn héldi áfram að tefla svona
djarft, mundu þeir verða að súpa seyðið af allri vit-
leysu hans og finna handjárnin hörð og köld kreppa
að úlnliðunum. En hann vildi ekki láta fara svo með
sig. Áður en svo langt gengi, myndi hann taka til sinna
ráða. Hann vildi ekki eiga á hættu, að Robish beindi
skammbyssunni að baki honum eftir allt, sem gerzt
hafði kvöldið áður.
Framhald.
I sjávarháska
Framhald. af bls. 312. ....
fiskaði ágætlega á „mínu“ miði. Ég reri mörg sumur í
Grímsey eftir þetta; fiskaði oft vel og varð aldrei fyrir
neinu óhappi. Mér og björgunarvinum mínum, Færey-
ingunum, kom saman um að minnast sem allra minnst
á björgunina út í frá og það annað, hve hætt ég hefði
verið kominn, — til þess að vekja ekki óhug eða umtal
hjá fólki. Ég hef ekki skrifað neitt um þetta efni áður,
nema eina tileinkun, og fátt um það fengizt út í frá,
varla á það minnzt við nánustu frændur og vini. Þetta
er svo geigvænlega dýrkeypt reynsla, sem maður vildi
ekki öðlast í annað sinn, hvað sem í boði væri. Umtal
og flimtingar um jafn ægilegt efni vill maður því
varast:
------„Á landamærum lífs og dauða
leikur enginn sér.“-----
En þegar ég þýddi bókina „Nýr bátur á sjó“, eftir
danska skáldið Tomas Olesen Lpkken, 447 bls., útgef-
in af ísafoldarprentsmiðju 1937, og nú löngu uppseld,
eru eftirfarandi orð prentuð með fögru skrifletri á
forsíðu:
„íslenzkun bókar þessarar er tileinkuð færeyska fiski-
manninum
ANDREAS
er bjargaði þýðanda hennar úr sjávarháska nyrzt í
Atlantshafi, síðsumars 1931.“ — Þýðandinn.