Heima er bezt - 01.12.1960, Qupperneq 12

og er hann vildi ekki þýðast hana, hneppti hún hann í
álög. Við það sturlaðist maðurinn. En nokkru síðar
kom systir stúlkunnar til hans í draumi og réð honum
til þess að ferðast suður að Breiðabólstað og meðtaka
altarissakramentið úr kaleiki þeim, sem væri með svart-
an blett á botninum. Maðurinn lagði leið sína suður að
Breiðabólstað, meðtók sakramentið úr kaleiknum og
varð alheill. Sveinn læknir telur söguna vera sanna.
Af því að hér er getið Sveins læknis Pálssonar má til
gamans geta samtíðarmanns hans, ekki síður nafntogaðs,
en það var séra Jón Steingrímsson á Prestbakka. Hann
virðist yfirleitt hafa átt í brösum við þá Fljótshlíðinga
og sagði sínar farir ekki sléttar í viðskiptum við þá.
Getur hann þess fyrst er hann fór sem unglingspiltur í
kynnisför austur undir Eyjafjöll að hitta föðurbróður
sinn síra Sigurð í Holti. Síðustu nóttina áður en þang-
að kom var gist í Fljótshlíð. Var þá steypiregn svo ekki
þótti fært að tjalda, en farangur borinn í fjós á kotbæ
þeim sem Stuðlakot heitir, og síðan lagzt þar til svefns.
Um miðmorgunsbil morguninn eftir vaknaði Jón
sárlega þyrstur, en fann ekki annað vatn til drykkjar
heldur en það sem mórautt var eftir rigninguna. Sá
hann þá hvar rauk á næsta bæ, Kollabæ, sem virtist
myndarbýli. Hugðist hann fara þangað og beiðast
drykkjar. Gekk hann þar inn um opnar bæjardyr, bauð
guð í hús og hitti að máli konu er skók strokk í búri.
Bað Jón hana að gefa sér þyrstum að drekka, en þegar
hún frétti að hann væri norðlenzkur brást hún hið
versta við. Taldi hún Norðlendinga framfúsa eins og
hunda í hvers manns hús og bað hann aftur út snauta
og það hið skjótasta. Fór svo að hún rak Jón út úr
búrinu, sló dyrum í lás en bauð honum að drekka úr
skolavatnspotti, sem stóð í bæjardyrum, hvað Jón þáði,
Þótti honum fótur sinn fegurstur að komast frá þessari
\vondu og miskunnarlitlu konuskepnu.
Áþekkar viðtiikur fékk Jón sama dag þegar hann bar
að garði í Múlakoti, sem er nokkru innar í Hlíðinni.
Hafði hann farið götuvillt heim að bænum og reið fyr-
bragðið yfir túnið. Það hefur alltaf verið heldur illa
séð, ekki sízt rétt fyrir sláttinn. Þegar Jón kom í hlað
á Múlakoti stóðu þrjár konur úti fyrir dyrum og vildu
vita deili á manni þiem, er gerðist svo ósvífinn að
traðka niður svörð og gras á heimatúni. Sagði Jón hið
sanna urn heimilisfang sitt og kvaðst vera kominn norð-
an úr landi. Við það ærðust kvensniftimar þrjár, kváðu
Norðlendinga alla vera hina mestu skelma, og áður en
Jón varði höfðu þær þrifið hann af baki, náðu sér í
vönd og hugðust taka hann og hýða. Brauzt Jón um
sem orkaði og slapp naumlega við hýðingu.
Nokkrum árum seinna var Jón Steingrímsson enn á
ferð í Fljótshlíð og lenti þá í sömu ógæfu og áður að
fara með lest sína yfir slægjuland bóndans á Grjótá.
Bóndinn, sem Páll hét, sá til ferða Jóns og hljóp móti
lestinni með kaðal í hendi og hyski sitt allt á hælum
sér með hundum og hrossabrestum. Tókst bónda og
Ityski hans að flæma hesta Jóns út í fen og foræði
þannig að baggar steyptust af tveim hestanna. Sá Jón
að ei var til góðs að gera, réðist á bónda, brá honum
hælkrók og skellti niður á milli þúfna, en hljóp síðan
reit af reit til „kvenskrattanna“ og bylti hverri niður
eftir aðra. Kvaðst Jón hafa komizt í hinar mestu herkj-
ur við illþýði þetta, en á meðan þessu fór frani dreifð-
ust hestar um allt heimatún Grjótárbónda og orsökuðu
margfalt tjón á við það sem annars hefði orðið.
Rétt um það leyti, sem Jón Steingrímsson átti í brös-
um við þá Fljótshlíðinga var sá sóknarprestur þar í
Hlíðinni, sem Magnús hét Einarsson, lítill kennimað-
ur, en þeint mun meiri kvennamaður og þótti ekki
meir en í nteðallagi kynntur meðal sóknarbarna sinna.
Nokkru mun og hafa ráðið að bændur þóttust ekki
óhultir um eiginkonur sínar fyrir honum. Síra Magnús
hlaut mikið ámæli fyrir kvensemi sína og var bæði
kærður fyrir hórdóm og heitrof auk þess sem hann varð
að greiða sárabætur fyrir að taka eiginkonu frá bónda
hennar. Ein kynlegasta lögfesta, sem til er í gömlum
skjölum, er í sambandi við kvennamál síra .Magnúsar.