Heima er bezt - 01.12.1977, Side 23

Sagði ég honum deili á mér. Kannaðist hann vel við föður
minn, því að oft hafði hann greitt fyrir fé Norðanmanna,
þá er hann var hreppstjóri. Bauð prestur mér kaffi, en ég
neitaði og sagði, að samferðafólk mitt héldi áfram. Gekk
hann þá inn, en kom að vörmu spori út aftur með flösku
og staup og veitti mér vín. Kvaddi ég hann svo. Náði ég
Oddi fljótlega. Öfundaði hann mig af víninu, sem ég fékk
hjá presti, því að Oddur var vínhneigður.
Héldum við nú í striklotu inn á Akureyri. Tók Möller og
kona hans vel á móti stúlkunni. Var Oddi boðið inn til
þeirra, en ég tók nestismal minn og æflaði að fá mér bita.
Settist ég niður sunnan undir íbúðarhúsinu. Kom þá til
mín Rósa, dóttir Sigurðar bónda á Víðivöllum; hafði hún
verið hjá hjónum þessum um tíma.
Hún sagði: „Hættu að borða, frændi minn, komdu inn
og borðaðu með þeim Oddi, þú getur borðað bitann þinn
á leiðinni heim.“
Fór ég inn með henni, var Oddur þá setztur við nógan
mat. Borðuðum við lyst okkar. Ætlaði ég þá að þakka
frúnni fyrir, en hún sagði:
„Þakka þú Rósu fyrir, hún bað mig að gefa þér að
borða, sagði að þú værir frændi sinn.“ Má marka af þessu,
hvað Rósa var athugul og góðkvendi. Fékk hún líka
hvarvetna orð á sig fyrir hjartagæzku og var hvers manns
hugljúfi.
Bóndinn á Þverbrekku hafði beðið Odd að flytja fyrir
sig vætt af hákarli á hesti þeim, er Sigurlaug reið norður.
Hafði hann átt hákarlinn geymdan á Akureyri frá því
snemma vetrar. En er Oddur tók hákarlinn, vildi ég láta
vigta hann, en hann skeytti því ekki. Tók ég nú fisk þann,
er ég var sendur eftir, keypti nokkur brauð og smádót.
Fram að Þverbrekku komum við litlu fyrir rökkur.
Fengum við húsfreyju hákarlinn, því að bóndi var úti að
sýsla við kindur. Hún bauð okkur inn, og fékk ég nú heita
kjötsúpu.
En er við vorum búnir að borða, kom húsfreyja inn með
fasi miklu Sagði hún, að sér þætti ekki góð skil á hákarl-
inum. Það vantaði átta merkur upp á vigtina við það, sem
hann hefði átt að vera. Við brugðumst illa við og afsök-
uðum okkur. Dóttir hjónanna og nýkomna stúlkan sátu á
rúmi innst í baðstofunni. Dóttirin fór þá að þagga niður í
móður sinni. Oddur færði sig þá til stúlknanna. Lét þá sú
gamla dæluna ganga. Tók þá Oddur til máls og var alltaf á
móti húsfreyju, þar til dóttirin sagði, að hann drægi að
henni háð.
„Gerir hann það, bölvaður glanninn,“ sagði kella, laut
að mér og spurði: „Hvemig maður er þessi Oddur?"
„Oddur er að mörgu leyti góður drengur," svaraði ég,
„en hann er voða kvensamur og hefir hylli hverrar konu,
sem hann vill.“
Þá yggldi hún brýmar og gekk fram. í þessu kom bóndi
inn. Heilsuðum við honum, en hann tók því stuttlega og
sagði:
„Mér þykir það skrítið, að það vantar sex merkur upp á
hákarlsvigtina.“ Oddur þagði, en ég reiddist og sagði:
„Þá þykir mér það líka skrítið, að ykkur hjónum ber
ekki saman um vigtina, annað segir að vanti átta, en hitt
sex merkur. Líka hugsaði ég, að þú værir svo hygginn,
gamall bóndinn, að þú gætir skilið það, að hákarlinn hafi
getað létzt í opnum grindahjalli siðan í haust. Finnst
okkur lítið í það varið, eftir að hafa flutt hann til þin, að fá
dylgjuorð í staðinn. En ef þú heldur, að við höfum stolið
af hákarlinum, munum við óhræddir mæta, hvar sem er.“
Heldur dró niður í bónda, gekk hann fram og sagði um
leið: „Þetta getur verið, að svona sé.“
„Þá var betra að láta vigta hákarlinn,“ sagði ég við Odd,
„eins og ég vildi að gert væri.“
Oddur gegndi engu, en ég sá, að honum gramdist stór-
lega við orð húsbónda. Samt bauð bóndi okkur kaffi og
var hinn hressasti, áður en við fórum.
Um háttatíma lögðum við á stað frá Þverbrekku. Segir
ekki af ferð okkar vestur, en hún gekk greiðlega. Komum
við um dagmál að Víðivöllum, en ég heim að Djúpadal
fyrir hádegi. Var þá hvítasunnudagur. Jón kom á móti
mér með blíðu og bauð mig velkominn, „og fljótur
hefurðu verið, en mjóslegnir þykja mér hestarnir.“
„Óskemmdir munu þeir vera,“ anzaði ég hálf þurrlega.
Kallaði Jón þá á mig inn í stofu og hressti mig vel á víni.
XV
Eitt haustið sem ég var vinnumaður hjá Jóni í Djúpadal,
var ég látinn fara í þriðju göngur á Silfrastaðaafrétt.
Hreppstjórar voru þá Jóhann Hallsson á Þorleifsstöðum
og Jónas Jónatansson á Silfrastöðum. Áttu þeir að sjá um
fjallskil og vera gangnaforingjar, annarhvor þeirra. Ég
reið af stað og fann Jóhann á Þorleifsstöðum. Hann
kvaðst ekkert fara í göngurnar, en Jónas gæti stjórnað
þeim, því að hann væri nær afréttinni. Hélt ég nú og fleiri
gangnamenn í Silfrastaði. Jónas hreppstjóri færðist undan
að fara. Bað hann Pál á Syðri-Brekkum Pálsson, jafn-
gamlan mér, stóran og hraustan, að stjórna göngunum.
Kvaðst Páll skyldu gera það, ef ég vildi vera honum til
aðstoðar, þar eð hann var ókunnugur í afréttinni, en ég vel
kunnugur. Var ég til með það, því að ég treysti á dugnað
°g hyggindi Páls. Riðum við svo fram að Kotum. Vorum
við tólf saman, og lá vel á drengjum um kveldið.
Daginn eftir gengum við Vesturafréttina og fundum
talsvert af kindum. Að morgni næsta dags fórum við að
leita í Austurafréttinni. Átti ég að ganga í Kleifum. Var
með mér Ólafur Helgason, sem alizt hafði upp hjá föður
mínum, röskleikamaður til gangs, lítið eitt yngri en ég. Við
fundum tvö mislit lömb neðan við Kleifastallinn. Þau
voru frá Miðhúsum. Gengum svo fram Kleifar. Kom þá
koldimm logndrífa. En er við vorum komnir um miðjar
Kleifar, hvessti og gerði grenjandi skafhríð á móti okkur.
Var þá tilgangslaust að fara lengra, snérum aftur sömu
leið, tókum lömbin og rákum þau ofan í Land (svokallað).
Þegar þangað kom, var logn, en sótsvört logndrífa. Vildi
Ólafur þá leita á að ganga nokkuð til hægri handar, en
það vildi ég ekki, því að ég óttaðist, að við lentum í
Heima er bezt 407