Heima er bezt - 01.12.1977, Síða 26

Ogleymanleg jól
Það mun hafa verið árið 1924. Við áttum þá heima á
bænum Óseyrarnesi, skammt vestur af Eyrarbakka. Faðir
minn var þar ferjumaður yfir Ölfusá. Af okkur tíu syst-
kinunum, er þá lifðu, vorum við fimm hin yngri heima, og
var ég þeirra yngst, sjö ára. Elstu systkinin fimm voru
hingað og þangað að vinna fyrir sér, eins og kallað var.
Bræður mínir þrír, er heima voru, gengu í skóla út á
Eyrarbakka, um klukkutíma gang, en við systurnar tvær
vorum of ungar til þess.
Nokkru fyrir jól var það svo að bróðir minn, Guðjón að
nafni, kom veikur heim úr skólanum og lá hann lengi
veikur. Ekki man ég að vitjað væri læknis, en alltaf man ég
hve hann var slæmur í augunum og þoldi enga birtu. Þetta
voru mislingar sem að honum gengu, en ég held að for-
eldrar mínir hafi ekki gert sér grein fyrir því fyrr en seinna
hvað að honum gekk, því að mislingunum sló inn sem
þótti miklu verra, en brutust lítið sem ekkert út á líkam-
anum.
Nú leið að jólum — og mikil var tilhlökkunin. Mamma
bakaði og hreinsaði, og Guðjóni bróður var farið að
skána.
Á aðfangadagskvöld skreyttum við hesputréð hennar
mömmu og höfðum fyrir jólatré og röðuðum á það kert-
um. Mamma las húslesturinn og þá var nú betra að vera
stilltur. Ekki var neitt sælgæti sem við fengum, en mamma
skammtaði okkur á sinn hvern diskinn kökur og þrjá hvíta
sykurmola, og þótti okkur það mikið nýnæmi, því að alltaf
var kandíssykur með kaffinu. Þetta var nú heldur gaman
að mega fá sér bita þegar við vildum, - og kannske
mundum við vakna í nótt og þá var blessað jólaljósið
logandi og ekki amalegt að geta fengið sér smá bita.
410 Heima er bezt