Heima er bezt - 01.05.1982, Blaðsíða 29

kennara eftir áramót, sem mun segja þér og dætrum mín-
um til undir framhaldsnám.“
Hjalti er bæði glaður og undrandi yfir þessu, en sér strax
að þetta muni verða nokkuð dýrt fyrir sig og segir: „Ég
þakka þér fyrir, en ég þarf að ráðgast við foreldra mína.“
„Þú þarft ekkert að ráðgast við þau um kostnað við veru
þína hér. Það kemur bara okkur, þér og mér, við, þú verður
mér kannski hjálplegur ef annar fjármaðurinn minn verður
frá, hann er heilsuveill og stundum lasinn. Þú kannski
hleypur þá í skarðið ef á þarf að halda. Mér er það sönn
ánægja að mega sýna þér þennan þakklætisvott fyrir þinn
frækilega dugnað og óeigingjarna fórnarlund til dóttur
okkar og fylgdarmanns hennar.
„Ég get nú borgað eitthvað fyrir mig, ég hef verið að
draga svolítið saman til þess.“ Lengra komst Hjalti ekki.
„Þú mátt ekki afþakka þetta boð mitt, Hjalti minn. Þú ert
búinn að gera svo mikið fyrir okkur, þetta eru smámunir í
samanburði við það. Þú segir foreldrum þínum frá þessu og
svo kemur það ekki fleirum við, og þetta er svo útrætt mál.
Svo vona ég að þú sofir vel í nótt eftir bardagann við
hríðina, sem þú sigraðir svo frækilega. Góða nótt, Hjalti,"
og með það fór sýslumaður.
Hjalti er andvaka og hugsar um það, sem við hefur borið
þennan dag, hann er hálf kvíðinn um framtíðina þó að hún
líti glæsilega út. Veit frú Guðný nokkuð um þetta boð?
Henni hefur aldrei geðjast að mér, þó að ég hafi aldrei gert
henni neitt til miska. Honum finnst að hvíslað sé að sér,
farðu varlega, Hjalti. Hann hugsar sér líka að gera það og
reynir að gera ætíð það sem sé rétt og hrein samviska býður
honum og út frá þessum hugsunum sofnar hann.
Hjalti er árla á fótum og lítur út, honum sýnist veðrið
sæmilegt og vill því fara sem fyrst af stað heim. Þegar hann
kemur niður mætir hann Helgu og Hildi.
„Velkominn á fætur, Hjalti,“ segja þær brosandi. „Við
vorum að búa um bögglana þína eins og mig minnti að þeir
væru þegar þú reifst þá upp í hríðinni. Þú getur svo skrifað
utan á þá eins og þér sýnist.“
í þessu koma þau sýslumaður og frú Guðný og sjá að
Hjalti er að búa sig til ferðar.
„Þú ferð nú ekki fyrr en þú hefur fengið að borða, og svo
á ég eftir að ganga frá fötunum þínum,“ segir Guðný.
„Við erum búnar að fá honum þau,“ segir Helga, „við
settum þau í böggla eins og þau voru þegar hann reif þá
upp hjá Svartakletti.“
„Hvað á nú svona framhleypni að þýða, hélduð þið að ég
gæti ekki gengið frá fötunum. Þið eruð ekki vanar að skipta
ykkur af gestum, sem hér koma.“
Auðséð er að frúin er stór móðguð, en nú er einhver að
koma og ekki verður því meira af orðaskiptum. Það er Árni
á Hamri, sem er að spyrja um Hjalta. Sýslumaður fer fram
og býður honum inn, og segir honum að Hjalti sé alveg að
koma. Hann sé að borða. Hann segir honum hvernig Hjalti
varð þeim til bjargar í hríðinni.
„Við gerðum okkur í hugarlund að Hjalti hefði orðið
þínu fólki samferða og svo gist hjá þér. Þetta var grimmdar
hríð,“ segir Árni.
IV.
Hjalti er búinn að segja foreldrum sínum frá tilboði
Halldórs sýslumanns um að hann skuli sjá honum fyrir
kennslu í vetur, en líklega þurfi hann að hirða eitthvað af
skepnum fyrir hann ef annar fjármaðurinn forfallast, hann
sé heilsuveill.
„En hvað kostar það?“ spyr Þorgerður móðir hans.
„Hann sagði að það kæmi engum við nema sér og mér.
Þetta væri bara svolítill þakklætisvottur fyrir mína hjálp að
bjarga þeim í hríðinni.“
„Heyrði frú Guðný á tal ykkar?“ spyr Þorgerður.
„Nei, ég held að enginn á heimilinu viti um það. Hann
sagði að einn ágætur kennari við skólann myndi segja
dætrum sínum til undir frekara nám og nyti ég kennslu þar
með.“
„Mér segir þunglega hugur um, að henni Guðnýju muni
ekki líka þessi ákvörðun bónda síns ef hann hefur farið á
bak við hana með það, sem ég trúi varla að hann hafi gert.“
Þorgerður þarf ekki að hafa mikinn útbúnað þó að Hjalti
fari þetta í burtu, því heim mun hann koma um helgar
þegar hann getur, og svo eru líka stundum ferðir á milli.
Þegar Hjalti er búinn að kveðja og kemur til móður
sinnar, segist hún ætla að ganga með honum svolítinn spöl.
„Þú ert nú að fara að heiman í fyrsta sinn, Hjalti minn.
Nú fer að reyna á þinn innri mann og sjálfstæði þitt. Ég bið
guð að vera með þér og styðja þig í öllu starfi, mundu þau
heilræði, sem ég hef kennt þér, vertu ætíð hreinskilinn og
drenglyndur og hjálpaðu þeim sem minni máttar eru ef þú
getur. Mér segir svo hugur um, að þú komist í nokkra
erfiðleika og margar freistingar munu verða á vegi þínum,
en ég vona að það góða í huga þínum sigri. Minnstu þess,
vinur minn, að einn er sá, sem aldrei bregst, honum skaltu
treysta. Þá mun þér vel farnast."
Svo kveður Þorgerður son sinn. Hjalti sér að tár glitra í
augum hennar, það hafði hann ekki séð áður á kveðju-
stund. Því mun hann ekki gleyma.
V.
Hjalti er nú búinn að vera 2 mánuði við námið að Hvammi.
Hann hefur lagt sig allan fram að notfæra sér kennsluna
sem allra best, því honum veitist námið létt. Kennarinn
spurði hann einu sinni að því hvort hann hefði verið búinn
að læra þetta áður, en svo var nú ekki. Sérstaklega var það
stærðfræði, eðlis- og efnafræði, sem Hjalti hafði mestan
áhuga á, það var eins og þetta lægi allt opið fyrir honum.
Oft hjálpaði hann þeim systrum Hildi og Helgu með þeirra
námsefni. Ekki var móðir þeirra ánægð með það að þær
hefðu Hjalta fyrir aukakennara. Þær ættu að fara til kenn-
arans ef þær þyrftu á skýringum að halda, enda væri þessi
piltur ekki ráðinn hér til að kenna þeim, heldur læra sjálfur.
Heima er bezt 173