Heima er bezt - 01.05.1982, Blaðsíða 6

Unniff í votheyinu. ,,Vothey er jafnbetra fóður en þurr-
hey efmaður leggur áherslu á vandaða verkun."
að ég væri að leita mér að jörð og bauð þá Búi mér jörðina
til kaups ef ég gæti gefið ákveðið svar strax daginn eftir. Af
því að maður var nú í búskaparhugleiðingum. þá skellti ég
mér í þetta.
— Hafðir þú einhverja peninga til kaupanna?
— Nei, nei. Ég var skítblankur, en fékk lán hjá lána-
stofnunum og hreppnum. Pabbi hjálpaði mér einnig mikið
fjárhagslega.
Þá voru hér fjárhús fyrir 3-400 fjár, léleg að vísu og
hlöðupláss var lítið. Mitt fyrsta verk var því að rífa hluta af
gömlu húsunum og byggja votheyshlöðu, sem ég nýti núna
bæði sem fjárhús og hlöðu, Ræktun var þá lítil hér og túnin
mjög smá, þau nægðu engan veginn fyrir bústofninn. Ég
byrjaði með 230 kindur fyrsta veturinn og heyið af túnun-
um nægði ekki. Fyrsta sumarið heyjaði ég á hefðbundinn
hátt, en síðan hef ég heyjað allt í vothey. Það er miklu
öruggari aðferð, sérstaklega á óþurrkasvæðum eins og
hérna út á Skaga. Vothey er jafnbetra fóður en þurrhey ef
maður leggur áherslu á vandaða verkun. Nú orðið verka
flestir bændur hér um slóðir í vothey og hefur það gefið
góða raun. Bændur hér hafa þess vegna komið vel út úr
óþurrkasumrunum 1979 og 1981 í samanburði við aðra
bændur hér á Norðurlandi.
— Manni finnst Skaginn ekki búa yfir miklu aðdráttar-
afli við fyrstu sýn. Fannst þér ekki kaldranalegt að flytja
hingað?
— Nei, Skaginn er ágætur. Nú, svo á ég mínar rætur hér;
mamma er fædd hér á Skaganum og hér bjó afi minn. Þar
sem ég hafði verið í sveit hafði ég verið fjarri sjó og var því
óvanur honum, en núorðið kann ég vel við sjóinn; við
eigum ágætlega saman, hafið og ég. Það eru líka oftast
minni frost hér við sjóinn og þar af leiðandi betri jörð en
upp í landinu, þó hér sé oft næðingssamt.
— En fámennið?
— Fámennið getur verið notalegt. Félagsleg samskipti
verða öðru vísi en í fjölmenninu, fólk er miklu nákomnara
hvort öðru hér en í fjölmennari sveitum.
— Hvernig er félagslífið?
— Við höfum haldið þorrablót á hverjum vetri á Fossi,
sem er eyðibýli hér skammt frá, þar er stórt hús sem allir
hreppsbúar komast inn í með sæmikegu móti. Á þetta
þorrablót mæta allir, nema e.t.v. einn eða tveir. Á veturna
höfum við líka haldið eitt til tvöspilakvöld. I hreppnum eru
tólf bæir í byggð og sennilega um sextíu íbúar, en þegar
flestir bjuggu hér voru þeir á þriðja hundrað. Þá var líka
meira um útvegsbændur; menn sem stunduðu sjóinn og
höfðu stærsta hluta tekna sinna af því. Slíkt er varla til í
dæminu lengur, það var að vísu stunduð grásleppuveiði frá
nokkrum bæjum, en hún er að mestu aflögð vegna þess að
hana ber upp á sama tíma og sauðburðinn. Einnig á verð-
fallið á hrognunum sinn þátt í því.
— Hver voru þín fyrstu verk þegar þú fluttist hingað?
— Ég byrjaði á því að rækta túnin, bæði gömlu túnin og
eins hóf ég nýrækt, en hér eru ræktunarmöguleikar miklir.
Það er auðvitað grundvallaratriði að hafa góð tún sem gefa
nóg af sér. Jarðvegur hér er mjög súr og því þarf að kalka
hann. Það er ekki nóg að henda áburði á túnin, því sáð-
gresið lifir ekki í nýræktinni ef ekki er kalkað, það drepst í
fyrstu kuldum. Fyrir um tveimur árum voru gerðar efna-
greiningar á jarðveginum og þá kom þetta í ljós og ég fór
því strax í að kalka túnin ásamt bændum á nokkrum bæj-
um hér í kring. Árangurinn varð geysilega mikill, gras-
sprettan jókst um allan helming og ég held ég geti fullyrt að
uppskeran af kalkborinni nýrækt er þreföld á við gömlu
túnin.
Samhliða nýræktinni byggði ég hlöðuna; ég þurfti strax
að koma mér upp votheysaðstöðu. Fyrir utan það að vot-
heysverkun er öruggari en þurrheysverkun, þá er allur til-
kostnaður minni, það þarf t.d. færri vélar. Ég byrjaði því á
að fá mér sláttutætara og vagn til votheysverkunar í stað
þess að endurnýja þurrheysvélarnar.
Fyrsta veturinn minn hérna gaf ég rollunum þurrhey, en
150 Heima er bezi