Heima er bezt - 01.05.1982, Blaðsíða 28

„Þá ertu nú komin í ballfötin," segir Hjalti og hlær.
En þá er að huga að drengnum, hann er sæmilega búinn
en vantar um hálsinn. Hjalti vefur trefli um háls hans og
þuklar hann og skoðar og telur sig þá tilbúinn að leggja af
stað, honum finnst herða frostið og aukast fannkoman en
heldur lægja storminn. Nú er að byrja bregða birtu, nátt-
myrkur fer í hönd.
„Heldurðu að þú ratir, Hjalti?“ segja þau, en hann svar-
ar. „Ég verð að rata annars verðum við úti.“
Vegurinn er farinn að hverfa með köflum. Hjalti hefur
sett á sig vindstöðuna þegar hann fór frá Stórakletti. Hann
vonar að hún breytist ekki. Það gerir honum auðveldara
með að halda veginum. Hann man líka í huganum hvernig
vegurinn liggur. Hann er líka vongóður um að sér takist að
komast heilu og höldnu að Hvammi, bara að þau uppgefist
ekki, en á því er nokkur hætta, því bæði eru þau hrædd og
þreytt. Hann hugsar að nú fari að styttast að girðingunni og
þá lifni yfir þeim. Hann hefur orðið að leiða þau bæði og
oft að halda þeim í skjóli sínu í verstu byljunum, verst þó að
náttmyrkrið byrgir alla útsýn, þó eitthvað gæti rofað til.
Hann er að verða þreyttur að dragast áfram með þau. Oft
hefur hann orðið að brjóta klaka frá andliti sínu og þeirra.
En nú finnst honum að hann sjái ljós, bara það sé nú ekki
missýning. Þarna kemur þó girðingin og þá hefur þetta
verið rétt, en hann þarf að breyta um stefnu ef þetta ljós
hefur verið í Hvammi, hann hefur sótt heldur mikið í
veðrið.
„Nú erum við komin heim,“ segir Hjalti, til þess að reyna
að lífga þau svolítið upp, „þá komist þið í hlýjuna,“ en það
er eins og allur þróttur sé úr þeim þrotinn. En nú er þó bara
herslumunurinn eftir svo ekki dugar að gefast upp. Nú sést
vel ljósið svo nú er stutt eftir. Þrautin er loks unnin, þetta er
sú harðasta þraut, sem Hjalti hefur komist í.
Með þeim fyrstu, sem til dyra koma, eru sýslumanns-
hjónin. Þau lofa guð fyrir þessa gestakomu og byrja strax á
að verka af þeim mesta snjóinn og það er varla að þau
þekki dóttur sína í þessum fötum.
„Hver bjó þig svona út, Helga mín?“ spyr frú Guðný,
„með svona fínt herðasjal og rósaklút?“
„Þegar Hjalti var búinn að finna okkur og koma okkur í
skjól við Svartaklett, fór hann að athuga klæðnað okkar.
Sagði að við kæmumst aldrei lifandi heim svona illa búin,
og hann var með þetta í bakpokanum sínum. Ég held þetta
hafi átt að vera jólagjafir, það var svo vel innpakkað.
Auðvitað fuku allar umbúðir í veðrið, og svo sjáið þið
hvernig hann bjó mig út, ég væri víst ekki hér ef hann hefði
ekki vafið mig i þessu, og svo kom hann með sokka, þykka
eins og skinn, en ég kom ekki skónum upp þegar ég var
komin í sokkana, svo hann bara klæddi mig úr þeim aftur
og lét mig fara í þá utanyfir skóna og mér varð ekkert kalt
á fótunum eftir það. En sjáðu vettlingana mamma, þeir eru
svo hlýir.“ Helga er nú öll að lifna. Þau eru búin að fá heita
mjólk og orðin nokkuð hress.
Hjalti hefur staðið hreyfingarlaus og horft á fögnuð
fólksins. Halldór sýslumaður segir við hann. „Ætlar þú
ekki að fara að verka þig upp, Hjalti minn? Þú ferð nú ekki
út í þetta veður meira í kvöld.“
Hjalti er nokkuð seinn til svars en segir með hægð. „Ég
ætlaði nú ekki að gista hér.“ Hildur stendur hjá föður
sínum og grípur fram í fyrir Hjalta. „Þú ferð ekki héðan
Hjalti út í þetta veður.“ Sýslumaður brosir af ákafa dóttur
sinnar. Hjalti heldur áfram þar sem hann hætti.
„Ég verð þá að biðja þig, sýslumaður góður, að leyfa
mér húsaskjól í þetta sinn, þó að ég viti að foreldrum
mínum líði ekki vel að frétta ekkert af mér.“
„Þú átt ekki marga þína líka, Hjalti minn,“ segir sýslu-
maður. „Alltaf hugsar þú um aðra á undan sjálfum þér, um
húsnæði þarftu ekki að biðja, það er þér ætíð til reiðu
meðan ég ræð hér húsum.“
Hjalti lítur hlýjum augum á sýslumann, hann sér að þetta
er í einlægni sagt. „Ég þakka þér fyrir þessi hlýju orð, ég hef
svo lítils til þeirra unnið, ég gerði ekki annað en það sem
hver heiðarlegur maður hefði gert, og ég er ánægður yfir
því að okkur tókst að komast hingað heilu og höldnu.“
„Nú skalt þú fara að hvíla þig, Hjalti minn,“ segir
sýslumaður. Hann kallar á Hildi dóttur sína og segir, „þú
sérð um að fötin hans verði þurr í fyrramálið, ég ætla að
fara með honum upp í herbergi, ég vona að þar sé hlýtt.“
Hjalti snýr sér að Hildi og segir: „Mér þætti vænt um ef
þú þurrkaðir fötin, sem Helga systir þín var í frá mér.“
„Mamma sér nú um þau, hún er svo hrifin af herðasjal-
inu, hver á að fá það?“ Hildur roðnar er hún segir þetta en
Hjalti svarar jafn saklaust eins og spurt var.
„Það á að vera jólagjöf handa mömmu.“
„Eru þetta kannski allt jólagjafir, sem þú varst með?‘
„Elest af því var það.“
„Og þú reifst það upp til þess að skýla þeim með þeim.“
„Þær eru til þess ætlaðar að nota þær og komu sér vel í
þetta sinn,“ segir Hjalti.
„En nú eru þær ekki lengur jólagjafir þegar búið er að
nota þær,“ segir Hildur.
„Jú engu síður, úr því þörf var fyrir þær.“
„Þetta er fallega hugsað,“ segir Halldór sýslumaður. „Nú
komum við, ég þarf að spjalla svolítið við þig.“
Hildur sér að pabbi hennar vill vera einn með Hjalta og
hún býður brosandi góða nótt.
Hjalti er nú búinn að fá heitan og góðan mat og finnst
hann nú vera búinn að ná sér eftir allt hríðarvolkið. Hann
hefur bara áhyggjur af foreldrum sínum, sem hann veit að
munu vera óróleg að vita ekkert um hann.
Þegar þeir eru komnir í herbergið fer Hjalti að afklæðast
en sýslumaður sest og segir:
„Hefur þú ekki hugsað þér að fara eitthvað í lærdóm,
Hjalti?“
„Ég hef nú oft hugsað um það, en það er nú ekki nóg. Ég
var að svipast um það í þessari ferð hvort ég gæti ekki
fengið svo sem tveggja mánaða tilsögn í undirbúningi undir
menntaskóla, mig langar alltaf til að læra.“
„Og fékkstu loforð fyrir því?“
„Ekki ákveðið, en ég fæ að vita það seinna eða um
nýjárið.“
„Þú skalt ekki hugsa meira um það, en kemur til mín og
verður hérna, mig langar til að sjá þér fyrir nokkurri und-
irbúningskennslu. Ég hef fengið hingað vel menntaðan
172 Heima er bezt