Heima er bezt - 01.01.1995, Blaðsíða 30

kvöldi og bjóða mér góða nótt og at-
huga hvort ekki væri allt í lagi. Þau
Iokuðu dyrunum alltaf á eftir sér.
Þess vegna töldu þau víst að ég hefði
farið á flakk þar sem hurðin var hálf-
opin þegar þau komu að henni um
sjöleytið um morguninn.
„Jæja.” sagði ég við þau, „pabbi
kom til mín í nótt og hann kom inn í
gegnunr dyrnar.”
Þetta var mjög góð sönnun og þó
var það annað sem var enn sterkara.
Ég fann einhvern veginn að frænka
mín vissi eitthvað meira um þessi
mál en hún Iét uppi. Ég komst að því
síðar hvemig á því stóð.
Þau báðu mig að því einu sinni að
passa fyrir þau börnin og gerði ég
það mjög gjarnan. Það hefur að öll-
um líkindum verið í byrjun ágúst
sem þau báðu mig um þetta, ég hygg
svona u.þ.b. 9.-10. dag mánaðarins,
en þau höfðu verið boðin í fimm-
tugsafmæli austur í Grímsnesi. Ég
kvað alveg sjálfsagt að gera það,
enda taldi ég að ég ætti ekki að fæða
barnið fyrr en í fyrsta lagi um mán-
aðamótin ágúst/september.
Ekki gerðu þau ráð fyrir að koma
aftur fyrr en undir morgun þennan
sunnudag og jafnvel ekki fyrr en á
mánudeginum. Móðir mín var að
vinna þannig vinnu að hún myndi
ekki koma heim fyrr en eftir mið-
nætti. Þetta þýddi að ég myndi verða
ein alla helgina með krakkana, en ég
taldi mig ekkert vanbúna í þetta og
kvað það myndu verða allt í stakasta
lagi.
Svo þegar við vorum búin að
ákveða þetta, rétt fyrir miðja vikuna,
kom pabbi til mín nóttina eftir og
sagði: „Magga, hann Bjami mun
fæðast einhvem tíma á tímabilinu 9.-
12. ágúst.” Annað sagði hann ekki
og fór.
Konan fór að ganga á mig með
þetta, því að af einhverjum ástæðum
taldi hún að mig hefði dreymt eitt-
hvað. Ég sagði henni að það hefði
ekki verið neitt sérstakt, bara einhver
vitleysa. En hún hélt áfram að ganga
á mig með þetta, og kvað mig verða
að segja sér frá því, vegna þess að |
hún væri viss um að mig hefði
dreymt eitthvað fyrir fæðingunni.
„Það væri nú aldeilis,” svaraði ég,
„ef ég færi nú að eyðileggja fyrir
ykkur ferðina fyrir einhverja
draumavilleysu.”
„Ef þig hefur dreymt hann pabba
þinn þá er það auðvitað engin vit-
leysa,” svaraði hún.
Svo fór að hún hafði þetta upp úr
mér og það var auðvitað eins og við
manninn mælt, hjónin sögðust
mundu hætta við að fara. Ég var hin
þverasta og sagði að þeim gæti ekki
verið alvara með að ætla að eyði-
leggja fyrir sér ánægjuna af því að
fara í veisluna út af einhverri svona
vitleysu. Mér fannst það ekki ná
nokkurri átt.
Til þess að sanna nú fyrir þeim
hvað þetta væri mikil vitleysa dreif
ég mig í bíó með systur minni og
vinkonu um kvöldið og vildi þannig
sýna fram á hvað ég væri ágætlega
hraust og vel á mig komin.
Myndin sem við fórum á var sýnd
í Gamla Bíói, eins og það hét þá. En
þar sem við sátum þarna og vorum
að fylgjast með myndinni fékk ég
allt í einu verki sem ég fann að voru
ekki neinir venjulegir verkir.
A þessum tíma var þarna rétt fyrir
neðan litla bílastöðin Bifröst. Það er
reyndar búið að byggja yfir það
svæði núna, en hún var við endann á
Alþýðuhúsinu í gamla daga. Ég
hugsaði með mér að ég væri ekkert
að trufla þær með þessu, því að þetta
var, sjáðu til, afskaplega spennandi
mynd, með ástarsenum og öllu til-
heyrandi. Ég fór bara út, læddist í
myrkrinu út úr bíóinu og var ætlun
mín að fara með leigubíl heim. En þá
sá ég að Sundlaugastrætóinn var
niðri á Lækjartorgi og hugsaði með
mér að ég ætti nú alveg að hafa þetta
af í strætó. Ég gekk að honum. En
vegna þess að á þessum tíma þekktu
allir alla í sínum hverfum, því að þau
voru svo lítil, þá sagði vagnstjórinn
við mig þegar ég kom inn í vagninn:
„Heyrðu, ertu eitthvað Iasin?”
„Nei, nei,” svaraði ég, „af hverju
heldurðu það?”
„Nú, þú fórst á bíó með stelpunum
áðan. Myndin er varla nema hálfnuð
núna,” sagði hann.
„Hva,” segi ég, „hún var svo leið-
inleg, maður.”
„Nei, heyrðu,” svarar hann, „nú
ertu að plata mig.”
„Jú, jú,” sagði ég, „góði vertu ekki
að þessu, ég ætla bara að fara heim.”
Hann er nú dáinn núna þessi mað-
ur, hann hét Erlingur. Hann spurði
mig þá hvort ég vildi ekki heldur
fara í leigubíl.
„Nei, nei,” svaraði ég, „ég ætla
bara að fara heim hér í strætó með
þér.”
„Allt í lagi,” svaraði hann, „ég
skal vera fljótur.”
Það var reyndar ekkert fljótlegt að
komast áfram í þá daga og vagninn
nokkuð lengi að komast inn í Laug-
ameshverfi. Það var lítill gangur í
þessum bílum og ekki famar stystu
leiðir. En hann keyrði mig alveg upp
á hom þar sem ég átti heima, var
greinilega alveg viss um að eitthvað
væri að hjá mér.
Svo kom ég heim og frúin sagði:
„Hvað, ertu komin heim?”
„Já,” svaraði ég, „þetta er hund-
leiðinleg mynd.”
„Og hvar eru stelpurnar?” spurði
hún. „Þær eru í bíóinu að horfa á
myndina,” sagði ég.
„Það getur ekki verið,” svaraði
hún. „Það er eitthvað að.”
Maðurinn hennar spurði hvort ég
vildi ekki bara ekki hella upp á
könnuna fyrir sig, því að það væri
einhver ólund í konunni og hún vildi
ekki hella upp á. Ég samþykkti að
gera það þó húsmóðirin væri nú ekk-
ert of ánægð með það, því að hún
taldi óþarft að vera að snúa telpunni
þetta, það væri ekki svo langt þar til
hún ætti að eiga bamið.
Hún virtist vera alveg klár á því.
Eg var aftur á móti ekki á sama máli
og fór nú að laga kaffið. Við töluðum
lengi saman þarna án þess að nokkuð
bæri til tíðinda og þetta leið frá. Ég
fór svo upp að sofa.
Framhald í nœsta hlaði.
26 Heima er hest