Heima er bezt - 01.01.1995, Blaðsíða 34

hundrað manns. Svo ekki var að undra
þótt menn létu klárana valhoppa ögn
fram eyrarnar. En þegar sást heim að
Klömbrum og vatnið kom fram í munn-
inn á mönnum, fóru þeir að láta svipu-
ólarnar smella.
En þegar þeir riðu í hlaðið, var komið
rok og rigning, svo ófært var úti hverju
kvikindi. Fóru menn að spretta af og
koma hrossum sínum í haga, en Arni
hljóp strax til að láta kýmar inn í fjós.
Þegar því var lokið kom Sigurður á
Þúfu til Ama, því hann var einn boðs-
mannanna, og fékk honum kassa all-
stóran.
„Hér kemur nú loksins púðrið, sem
þú beiddir mig að taka fyrir þig út á
Eyri um daginn. Það hefur dregist að
skila því, en verst er að það hefur blotn-
að dálítið held ég, svo það er betra að
þurrka það,“ sagði Sigurður um leið og
hann fékk honum kassann.
Gengu síðan allir til baðstofú. Borð
var reist upp eftir endilangri baðstof-
unni og lagðir á það dúkar. Fór boðs-
fólkið síðan að raða sér í sætin. Gekk
það ekki þrautalaust, því baðstofan var
lítil, en fólkið margt. Jana og Katrín
gengu vel fram í að taka á móti reiðföt-
um ferðafólksins og masa við gestina.
Var farið að rökkva þegar allir voru
komnir í sæti sín. Var stór hlaði af disk-
um og hnífapörum á borði fremst í bað-
stofunni, sem þær tóku og fóru að raða
inn á borðið fyrir framan gestina.
„Mér finnst full þörf á því að við
fáum eitthvað til að seðja mesta
hungrið, áður en aðalveislan byrjar,“
sagði Jana um leið og diskamir voru
lagðir á borð.
Frammistöðukonan flýtti sér ekkert
eftir matnum. Hún vissi að hann var al-
veg tilbúinn, svo ekkert þurfti annað en
bera hann inn á borðið.
Nú er að segja frá Árna. Hann lagði
kassann í bæjardyrnar og gekk út í
skemmu. Mætti hann Ólafi, syni Þórðar
á Barði, á hlaðinu. Ólafur var nýlega
giftur og bjó nú á Barði móti föður sín-
um. Þótti hann fyrir öðrum ungum
mönnum þar í sveit, enda hafði hann
menntast nokkuð. Var hann fyrir stuttu
kominn í hreppsnefndina og var talið
víst að hann yrði kosinn oddviti innan
skamms.
Ámi bauð honum inn í skemmu, tók
þar upp kút allgjörvilegan og saup á.
Bauð hann Ólafr, sem hann þáði.
Kastaði hann síðan reiðtygjum ferða-
fólks inn í skemmuna en Árni fór með
kútinn inn í bæjardyr og lagði hann í
dymar.
„Og þarna liggur púðurkassinn,“
sagði hann, „þarna hefur hann blotnað.
Eg má til með að þurrka hann, það yrði
meira tjónið fyrir mig ef ég missti þama
tíu pund af púðri, bara fyrir klaufaskap-
inn úr honum Sigga. Það færi þá líklega
að hallast búskapurinn minn úr því. Að
missa tíu pund og það af púðri. I eld-
húsinu verður best að þurrka það,“ taul-
aði hann um leið og hann fór með kass-
ann inn í eldhús og lagði hann á hlóðar-
steininn.
„Þarna getur hann þomað af ylnum
úr hlóðunum,“ sagði hann um leið og
hann færði blauta hornið á kassanum
nær eldinum í hlóðunum. Hann leit um-
hverfis sig í eldhúsinu og gafst á að líta.
„Hér er gaman að vera. Mikill dýrð-
arljómi er að sjá blessaðan matinn svon
allt í kringum sig. Gestirnir hafa sannar-
lega nóg að gera, ef þeir eiga að ljúka
þessu öllu í nótt,“ sagði hann um leið
og hann gekk út úr eldhúsinu.
En þegar hann leit inn um búrdyrnar
sá hann þá sjón sem hann gleymdi
aldrei síðan, meðan hann lifði. Þar
stóðu báðar kýmar, sín við hvort borð,
og voru með mestu spekt að gera sér
gott af öllu fína brauðinu. Heilu jóla-
kökurnar og sódakökurnar sá hann þær
gleypa alveg heilar. Marmarakökur,
vínartertur, sandkökur, eggjakökur,
hungangskökur, kryddkökur, gyðinga-
kökur, sykurhringi, möndlukökur,
napóleonshatta og margt fleira sá hann
hverfa ofan í þetta ógurlega ginn-
ungagap. En þegart þær höfðu kyngt
hverri mtinnfylli, þeyttu þær kafþykk-
um reykjarstrók fram úr sér lengst inn í
búrhorn.
Að vísu hefði hann ekki vitað um öll
þessi nöfn á kökunum ef Jana hefði
ekki sagt honum um morguninn nafn á
hverri brauðtegund, sem hann hafði sótt
út á Eyri. En af því að það hafði ætíð
verið besta námsgrein hans að læra
nöfn á matartegundum, mundi hann
ótrúlega vel allt sem Jana hafði sagt
honum um morguninn um fína brauðið.
Áma varð svo mikið um sýn þessa að
hann varð að styðja sig við dyrastafinn.
Kálfurinn var þama líka og hirti
hvem mola sem niður féll.
Ó, nú skil ég,“ stamaði Árni loks,
„þær hafa farið úr fjósinu í gegnum eld-
húsið, af því ég batt þær ekki áðan.“
Hljóp hann þá inn í búrið og ruddist
um fast, enda voru þær þá búnar með
allt sem ætilegt var. En þegar hann kom
þeim út úr búrinu, röltu þær á undan
honum fram í bæjardyr og stigu ofan á
kútinn, svo innihaldið skvettist í allar
áttir. Ámi var viti sínu fjær, stökk á
kýrnar með mikilli reiði og ætlaði að
slíta af þeim halana en í því kom Ólafur
inn í dymar.
„Hvað er hér á seyði?“ spurði hann.
„Nei, brúðguminn og kýmar, en hvem
fjandann ertu að gera við halann á
þeim, ertu flæktur í þeim eða hvað?“
spurði Ólafur.
„Þetta eru ekki kýmar, þar er allt hel-
vítis fína brauðið. Kúturinn veit hvort
ég segi ekki satt.“
„Mér sýnist hann liggja þarna allur
mélbrotinn.“
„Það er ekki til neins að skamma
hann fyrir það, því það er ekki honum
að kenna,“ sagði Ámi.
í sama bili heyrðist ógurlegur dynkur
með braki og brestum. Var það líkast
því að hundrað skruggur féllu í senn.
Keyrði það langt fram úr öllu því, sem
Ámi hafði heyrt um sína daga. Kom
sterkviðri svo mikið innan úr eldhús-
göngunum alla leið fram í bæjardyr, að
Árni varð að halda sér svo hann ekki
fyki. Þreif hann báðum höndum um
háls Ólafi og hóf sig upp á herðar hon-
um og hélt sér þar dauðahaldi. Bað-
stofuhurðin flaug upp á gátt, en öllu
þessu fylgdi svo mikill ódaunn og fýla,
að Árna lá við köfnun.
Ólafur vildi nú losa sig við Áma.
Tókst honum það loks og féll Árni þá
ofan í dyrnar. Heyrði Ólafur hann segja
um leið:
„Nú er fína brauðið farið að verka,
það sýnir óþefurinn.“
„Þú er sá mesti beinasni sem til er
undir sólinni," sagði Ólafur reiður.
„Eða hvern tjandann varstu að sprengja
þama inni í bænum?“
„Eg, sprengja, ekki neitt. Ég hef alltaf
verið að berjast við kýmar upp á líf og
dauða,“ stundi Árni upp. „Þær eru þeir
30 Heima er best