Heima er bezt - 01.01.1995, Blaðsíða 31

Framhaldssagan:
ARNI I
KLÖMBRUM
14. HLUTI, SOGULOK
ú er að segja frá Jönu. Hún stóð
úti og sá til ferða Árna, sá hún
einhverja flygsu clta hann. Sá
hún Árna hverfa við túngarðinn en
llygsan kom heim á tún og alla leið
heim að bæ. Stansaði hún í skjóli við
bæinn. Fór Jana að forvitnast hvað þetta
væri. Sá hún þá að þetta var poki, fullur
poki af lyngi. Tók hún hann og bar
hann inn í skemmu og gekk síðan inn
því hún bjóst við Áma á hverri stundu.
En er hana fór að lengja eftir honum,
gekk hún út aftur. Sá hún þá að hann
var að skríða heim í hlaðið.
„Hvað er að sjá þig maður, þú hefur
þó aldrei slasað þig á byssunni?“ sagði
Jana.
„Ja, nei, nei,“ sagði Árni stynjandi,
„það er nú eitthvað verra en það. Eg á
ekkert eftir annað en taka síðasta and-
varpið.“
„Hvað segirðu maður. Ertu að deyja,
eða hvað?“ spurði Jana og hljóp til hans
fram á hlaðið.
„Ég er sprunginn, algerlega sprung-
inn. Ég fann þegar ég sprakk, það er
einhvers staðar hérna að aftanverðu.
Sko.“ Og hann benti á mjóhrygginn á
sér.
„Hvað sprengdi þig?“ spurði Jana.
„En tröllin, bölvað flagð, sem elti
mig. Það píndi mig lil að hlaupa þangað
til ég sprakk af mæði. Þess vegna er ég
nú að andast... ekki út um munninn eins
og aðrir menn heldur andast ég út um
Jón Guðmundsson
frá Beruvík
gatið á bakinu... Þar fer seinasti lífs-
neistinn út eins og allt það loft sem hef-
ur streymt þar út um mig, síðan ég rifn-
aði... Þú ættir að koma hérna og heyra
hvernig gaular í gatinu þegar loftið er
að pressast út um það.“
Jana hljóp til hans og hlustaði.
„Jú, það er satt,“ sagði hún, „mér
heyrist eitthvað undarlegt hljóð koma
úr bakinu á þér. En hvað hefurðu þarna
á bakinu?“
„Það eru buxurnar mínar fullar af
rjúpum,“ sagði Árni, dálítið hressari í
málrómnum.
Jana losaði þær nú af honum.
„Mér heyrist hljóðið koma úr buxun-
um,“ sagði hún. „En komdu nú með
mér í bæinn.“
Að svo mæltu fór hún að toga í Árna
og vildi fá hann til að rísa á fætur.
„Æ, æ, taktu ekki svona hranalega á
mér. Sérðu ekki hvað ég er orðinn sam-
anskroppinn og aumur?“
Eftir mikla fyrirhöfn kom hún honum
inn í baðstofu og tók svo að afklæða
hann.
„Ég sprakk þegar ég stökk yfir tún-
garðinn,“ sagði Árni. „Ég heyrði svo
glöggt brestinn hérna í bakinu.“
„Ætli það hafi ekki verið axlaböndin
þín, ég sé að þau hafa slitnað þarna að
aftanverðu," sagði Jana, „að minnsta
kosti sést ekkert á bakinu á þér.“
„Er ekkert gat eða rifa?“ spurði Ámi
með ákafa.
„Ekki sést það. En vissirðu hvað var
á eftir þér hérna heim að túninu."
„Það var tröllið. Hvað á ég að segja
þér það oft?“ svaraði Árni.
„Það var lyngpoki en ekkert tröll,“
sagði Jana. „Ég náði honum og bar
hann inn í skemmu.“
„Pokinn sem fór upp í háaloft og fauk
svo út í veðrið?“ sagði Ámi.
„Ég get sýnt þér pokann, ef þú trúir
mér ekki en hljóðið sem þú hélst að
kæmi úr bakinu á þér heyri ég að kemur
alltaf öðru hvoru úr buxunum, en ekkert
heyrist nú í bakinu á þér, síðan ég los-
aði þig við þær,“ sagði Jana.
„Þetta gleður mig mikið og mér
finnst ég hressast alveg ótrúlega fljótt,
þegar ég veit að það var aðeins lyng-
pokinn sem elti mig. Ég finn það alveg
á mér að þessi pinkilskratti hefði ekki
gert mér mein, þótt hann hefði oltið á
eftir mér helmingi lengri leið en þetta.
En ég var svo hræddur um að þetta væri
tröll að ég gleymdi öllu nema að
hlaupa. En leystu nú snærið utan af
buxunum og skoðaðu veiðina, þá vona
ég að þú sjáir að ég kann að fara með
byssuna,“ sagði Ámi og var nú farinn
að hressast.
Heima er best 27