Heima er bezt - 01.04.1996, Síða 11

Að lokinni skírn í Þingvallakirkju. Ingólfur Guðmunds-
son á Miðfelli í Þingvallasveit heldur á nýskírðu barni
sínu. „Þetta er eina skírnin, sem ég hef framkvæmt fyrir
sóknarbarn mitt í Þingvallasveitinni frá því ég kom
þangað, þrátt jyrir að ég skíri jjölda barna á hverju ári.
Það er svo fátt fólk á þessum aldri hér í sókninni, “ segir
Hanna María.
brutum þannig blað og færðum kvennabaráttuna inn í
prestastéttina. Með því unnum við ákveðið brautryðj-
endastarf og nú hefur konum fjölgað nokkuð í prestastétt.
Prestsstarfið að Ásum var einnig krefjandi á margan hátt
og með dvölinni á Hálsi, eftir að Sigurður Árni hafði tek-
ið við rektorsstarfinu í Skálholti, má segja að ég hafi ætl-
að mér hið ómögulega. Einhverju sinni á þeim harðinda-
vetri, mætti ég góðum vini mínum úr prestastétt, séra
Þórhalli heitnum Höskuldssyni, á götu á Akureyri. Hann
hefur eflaust séð þreytumerkin á mér því hann benti mér
á með þeirri föðurlegu umhyggju, sem honum var lagið
að beita, að ég yrði að gæta að mér. Ég gæti ekki gengið
fram af mér með vinnu. Ég ætlaði heldur ekki að gera
það þegar ég fór frá Hálsi. Nú skyldu taka við rólegri
dagar í Skálholti þar sem ég tók að mér að gerast leið-
beinandi við skólann,“ segir Hanna María og leggur
áherslu á þessu síðustu orð. „En einhvern veginn þróuð-
ust hlutirnir þó á þann veg að við hjónin fengum bæði
ærin verkefni að sinna.“
Hanna María segir að Sigurður Árni hafi tekið þá
ákvörðun að breyta skólanum og byggja upp námskeiðs-
og ráðstefnuskóla fyrir kirkjuna í stað lýðháskólaforms-
ins sem áður hafði verið stuðst við. Hún segir að þrátt
fyrir marga kosti þess skólaforms þá hafi það aldrei náð
nægilega vel til íslendinga. Þannig hafi skólinn í Skál-
holti að mestu þróast í að verða afdrep fyrir unglinga,
sem fallið höfðu úr námi fyrir margra hluta sakir.
„Margt þessara ungmenna hafði lent utangarðs í samfé-
laginu. Þótt nauðsynlegt sé að veita því fólki aðstoð, til
þess að ná tökum á sjálfu sér og tengjast mannlegu sam-
félagi eðlilegum böndum á nýjan leik, þá hafði þessi
skóli ekki tök á því nema að takmörkuðu leyti. Okkur
skorti þá sérfræðiþekkingu, sem þurfti til þess að fást við
vanda fólks af þessu tagi - vanda, sem tæpast verður
leystur eingöngu með tilsögn í námsgreinum framhalds-
skólastigsins.“
Hanna María segir að þar sem um gagngera breytingu á
starfsháttum skólans hafi verið að ræða, þá hafi hún kost-
að mikinn undirbúning og mikla vinnu, sem þau hjónin
hafi gengið jöfnum höndum að.
Sektarkennd yfir að
starfa ekki sem prestur
„Við unnum baki brotnu að þessu verkefni og höfðum
ekki tíma fyrir annað auk fjölskyldunnar. Einhvem veginn
fann ég þó alltaf fyrir ákveðinni tilfinningu, sem ég gat
ekki bægt frá mér. Þessi tilfinning minnti einna helst á
sektarkennd vegna þess að ég væri ekki starfandi prestur.
Þannig blundaði þörfm til prestsstarfsins í mér og gerði
stöðugt oftar vart við sig þótt ég hefði nægum verkefnum
að sinna.“
Hanna María segir að umhverfið hafi einnig átt nokkum
þátt í því að hugur hennar leitaði burt frá Skálholti.
„Nánasta umhverfið höfðaði ekki nægilega vel til mín.
Mér fannst ekki fallegt þar, að minnsta kosti ekki borið
saman við Skaftártunguna. Náttúrubarnið fékk því ekki þá
fyllingu, sem það þurfti og þegar staða þjóðgarðsvarðar og
Þingvallaprests var auglýst laus til umsóknar, þá var ekki
eftir neinu að bíða með að gerast prestur jafnframt því að
falla í faðm þeirrar stórkostlegustu náttúrufegurðar, sem
við eigum til hér á landi.”
Á ný í sporum Heimis
Sigurður Árni hélt í slóð Heimis Steinssonar þegar
hann tók við rektorsstarfi, sem hann hafði áður gegnt um
árabil. En nú var komið að henni sjálfri að feta beint í
fótspor hans á þeim stað, sem gjarnan sameinar íslend-
inga í þjóðarvitund þeirra. Var það ekki draumastaða fyrir
guðfræðing, sem heillast hafði á unga aldri af þjóðfræði
og hlotið yndi af náttúrufegurð í vöggugjöf? Hanna Mar-
ía ber ekki á móti því að þar hafi ástæða þess legið að
hún sóttist eftir starfi þjóðgarðsvarðar.
„Heimir var þá tekinn við stöðu útvarpsstjóra og fylla
varð skarð hans á Þingvöllum. Það kom mér þó nokkuð á
l
Heima er bezt 127