Heima er bezt - 01.04.1996, Side 35

grófu formi til þess að framkalla líkamn-
inga. Til þess þarf efnið að vera fíngerð-
ara.
Margir miðlar eru gæddir blöndu af
hæfileikum til þess að láta hluti hreyfast
og framkalla líkamninga, en ef hæfni til
þess að láta hluti hreyfast, þroskast, mun
hæfni til þess að láta líkamninga birtast
eyðast að sama skapi. Það er röng álykt-
un, að við sköpun líkamninga muni tví-
fari miðilsins breytast í mynd látinna
vina eða ástvina, eða að útstreymi fund-
argesta hafi ætíð áhrif á útlit eða skýr-
leika líkamninga. Það gerist aðeins, þeg-
ar skortur er á þessu sérstæða efni, eða
að andi, sem birtist, eigi tök á að hagnýta
það réttilega. Þá fá atómin mynd, sem
útstreymið veldur, þar eð andinn er
óhæfur til þess að innblása þeim mynd
sína. Ef andi er gæddur nægu magni til
þess sjálfur að íklæðast þeim atómum,
sem hann hefur náð til og móta þau í eig-
in mynd. Ef efnið skortir á hinn bóginn,
mun hann missa tök á hlutunum, áður en
þróunin er fullkomnuð, og því á hann um
það að velja að birtast í ófullkominni
mynd eða alls ekki.
Þekkt samlíking mun skýra þessi orð
mín nánar. Þegar þú dvaldist í jarðnesk-
um líkama þínum, neyttir þú kjöts, græn-
metis og fljótandi fæðu, sem var samsett
af þeim frumefnum, sem líkami þinn
þarfnast.
Við meltingu þessarar næringar breytt-
ir þú þeim í byggingarefni líkama þíns.
Með sama hætti nýtir andi þau frymi eða
útstreymi, sem miðill eða rannsóknar-
hringur gefur frá sér með aðferð, sem er
jafnhröð og þegar rafmagnsljós tendrast,
breytist það í efniskenndan klæðnað eða
líkamning, sem tekur á sig mynd andans
í réttu hlutfalli við þrótt hans. Sérhvert
atóm dauðlegs lfkama er, beint eða
óbeint, laðað úr andrúmsloftinu og sam-
einast í einhverju formi.
Eftir að það hefur þannig t.d. verið
hluti af lífrænni mynd eða búningi sálar,
losnar það úr sambandi og laðast að öðru
efni, sem hefur annað form.
Allir vita að efni jarðnesks líkama eru
stöðugum breytingum háð og þó eru þeir
margir, sem álíta að þeir geti gert tilkall
til slíkra atóma vegna þess að andi, sem
notar þau til þess að birtast í líkama, hafi
notað þau, ásamt sálrænum eigindum
þeirra, sem gefa frá sér útstreymi, og eru
því sannfærðir um að andi, sem birtist í
slfkum búningi, sé ekki annað en hugar-
fóstur líkama þeirra og heila, en virðast
ekki skilja né vita, að það voru aðeins
hin grófu, en ekki sálarlegu atóm, sem
andinn þarfnaðist sem klæðnaðar til þess
að birtast efnislega. Besta afsönnun
slíkra staðhæfinga er líkömnun anda,
sem nærstaddir höfðu enga hugmynd um
að hefðu yfirgefið jörðina.
Þessar „lífsveigar," sem ég hef rætt
um, eru einmitt „efnið,“ sem heldur lík-
amanum saman. Við dauðann, eða nánar
tiltekið þegar sálin yfirgefur líkama og
efni þetta dreifist um umhverfið, leysist
líkaminn sundur í frumefni sín. Kuldi
getur seinkað losun þessa efnis, hiti get-
ur hraðað því og skýrir það hvemig jurtir
eða líkamar leysast upp eða rotna hraðar
í heitu heldur en í köldu loftslagi.
Þegar líkamar losna sundur eða rotna,
verða þeir hentug næring þeim smáu
sníkjuverum, sem styrkjast og endurnær-
ast af lægra stigs lífskrafti, sem finnst í
slíkum líkömum. Þessi fljótandi efni eru
þau sömu og rafstraumurinn, sem er
kunnur vísindamönnum, en þar sem raf-
magn er samsett úr efnum úr málm- og
jurtaríkinu, er það óæðra og grófara hinu
mannlega rafmagni og þyrfti að samein-
ast öðrum frumefnum ef það ætti að geta
samlagast því mannlega. Þetta æðra efni
er þýðingarmikill þáttur í því, sem hefur
verið nefnt hið æðra lífskerfi, sem er að-
skilið sálarkerfinu og astral-lífskerfinu,
en öll eru þessi kerfi aðskilin hvert frá
öðru.
I svefndái, hvort sem það er framkall-
að á miðilsfundi eða vegna næmleika og
andlegs þroska miðla, mun þetta lífsefni
vera í líkamanum, en hluta þess getur
hinn stjórnandi andi hagnýtt sér til þess
að birtast sem líkamningur, en þá er séð
fyrir því að það hverfi aftur til miðilsins.
Sumir miðlar miðla þessu efni svo
ríkulega, að ef þess er ekki gætt að veita
því aftur til miðilsins, mun líkamsþróttur
hans rýrna eða jafnvel bresta.
Hjá öðrum er aðeins hægt að ná því
með erfiðismunum og hjá enn öðrum er
það svo lítið að magni, að ekki væri
skynsamlegt að notfæra sér það.
Árur þeirra miðla, sem eru gæddir svo
miklu efni og hreinu, munu geisla miklu
magni dásamlegrar silfurbirtu, sem
skyggnar verur geta greint og það hjálpar
einnig öndum til þess að birtast. Þessi
silfurbirta skín sem skær stjarna frá
miðlinum og þar sem hún finnst í rfkum
mæli, þurfa andar enga aðra birtu til þess
að birtast, en þá verða þeir sýnilegir,
sveipaðir silfurdýrð og birtu, eins og þú
sérð á málverkum af heilögum mönnum
og englum.
Þó að hjálp miðils og sálarrannsóknar-
hrings létti oft undir með öndum við að
klæðast efnisbúningi, þá er það vissulega
kleift þróuðum öndum frá æðri sviðum,
án allrar aðstoðar jarðneskra vera. Þekk-
ing þeirra á lögmálum efnisins og vilja-
styrkur, nægir þeim, auk þess sem öll
þau efni, sem líkami er gjörður af, finn-
ast í náttúrunni.
Mannlegur líkami er samsettur úr efn-
um, sem finnast á jörðu og í andrúms-
lofti og því nægir þekking á þeim lög-
málum, sem stjórna samsetningu efna og
viðloðun þeirra, til þess að skapa líkama
fulllíkan jarðarveru og nýta hann að vild.
Hinir vísu öldungar sögðu satt þegar
þeir héldu því fram, að þeir gætu mótað
mann. Þeim tókst það og gátu jafnvel
gætt líkamana hinu grófa astrala lífslög-
máli, en þeir gátu ekki viðhaldið því lífi,
vegna þess hve örðugt reyndist að vinna
nægjanlegt efnismagn og þessar lífi
gæddu verur skorti skynsemi, sem aðeins
tilheyrir sálinni, en hvorki menn né and-
ar geta gætt slíkan líkama sálu, en hún
ein getur gefið því skynsemi og ódauð-
leika. En slíkur líkami gat jafnvel haldið
uppi viðræðum við menn í lengri eða
skemmri tíma, allt eftir hæfni og valdi
andans til þess að halda þessu efnis-
hulstri óskertu. Þannig gátu öldungar
þeir, sem öðlast höfðu lykil að leyndar-
málinu, endurnýjað búning líkama og
þannig lifað um eilífð á jörðunni, því
þeir gátu leyst sundur hin efniskenndu
atóm líkamanna, horfið á burtu, lausir
við likamsböndin og síðan endurbyggt
líkamana aftur, að vild. Slík „anda-
menni“ eru „Mahatmarnir," sem hafa
komist að þessum og skyldum leyndar-
málum og geta því hagnýtt sér ýmis
dularöfl. Við greinumst frá þeim á þann
hátt, að þeir kunna að hagnýta sér þekk-
ingu, sem þeir hafa öðlast. Þeir hafa
einnig yfirvegað hvort opinbera eigi
hana dauðlegum mönnum. Þeir hafa
einnig fundið til þeirrar skyldu að opin-
bera hana ekki, þar sem það er ekki
áhættulaust. Við álítum að engri þekk-
ingu sé miðlað öndum eða dauðlegum
verum, sem ekki allir megi vita, að því
tilskildu, að þeir hafi andlegan þroska til
þess að hagnýta sér þekkinguna rétt.
Hinn mikli fræðari okkar í þessum
efnum, Ahrinziman, var frá austurlönd-
um. Hann fékkst við rannsóknir dul-
rænna fræða, bæði í jarðlífinu og í þau
rúm tvö þúsund ár, sem liðin eru síðan
jarðlífi hans lauk. Þetta er ákveðin skoð-
un hans og hann hefur fylgst með upp-
runa og þróun margra þeirra hugsjóna,
sem enn eru nýjar vestrænum þjóðum.
Þó þroskaðir andar geti þannig skapað
efniskennda líkamninga af frumeindum
einum saman, þá hagnýta þeir sjaldan þá
hæfileika, þar eð sjaldan ber nauðsyn til
s
Heima er bezt 151