Heima er bezt - 01.09.1997, Síða 11

Sunnudagaskóli í Reykjakirkju.
Skírn í Mœlifellskirkju, 31. ágúst 1997.
margir sem komu í námið með ýmsan undirbúning og
ekki allir stúdentspróf. Dr. Björn Björnsson var deildar-
forseti þá, hann hvatti mig líka og reyndist mér alveg sér-
lega vel, studdi mig í þessari ákvörðun. Ég varð að fá
undanþágu hjá háskólaráði en það var ekkert vandamál.
En sem sagt haustið 1975 var ég allt í einu kominn suður
og sestur á skólabekk í guðfræðideild Háskólans. Þá má
segja að hafi byrjað alveg nýtt tímabil.
Þetta var töluvert stórt skref að stíga. Langt síðan ég
hafði setið á skólabekk og ég töluvert mikið eldri en aðrir
nemendur þarna. Ég var 37 ára þegar ég byrjaði. En þó ég
væri þetta eldri þá fann ég aldrei fyrir neinu kynslóðabili.
Ég fann mig strax og það var allan tímann óskaplega
góður andi í deildinni. Ég fann að þarna var ég kominn á
réttan stað og svona er maður nú leiddur í gegnum lífið.
Ég sat í guðfræðideildinni í sex vetur. Lengstan tímann
bjó ég á Nýja Garði og líkaði vel. Þetta var miðað við
fimm ára nám en mér fannst mér ekk-
ert veita af sex árum til að innbyrða
þetta allt saman og vildi vinna á eðli-
legum námshraða. Ég lauk alltaf því
sem til stóð og námslánin björguðu
mér algjörlega á þessum tíma. Sumir
tóku þetta með ógnarhraða en aðrir
voru enn lengur en ég. Þetta voru góð
ár og þarna kynntist ég mörgu góðu
fólki, bæði nemendum og kennurum.
Á sumrin var ég svo í skógræktinni á
Hallormsstað og bjó í húsinu á Sól-
heimum í Hallormsstaðaskógi. Það var
mér afar dýrmætt. Bæði það að geta
unnið svona útivinnu eftir að hafa setið
á skólabekk allan veturinn og svo var
það mikils virði fyrir minn guðfræði-
lega þroska að vinna þarna. Einn
kennarinn minn sagði einu sinni við
mig að það ætti eiginlega að skylda
alla guðfræðinema til að vinna eitt eða tvö sumur í skóg-
rækt, bæði til að komast í snertingu við náttúruna og öðl-
ast þannig skilning á sköpunarverkinu.
Vinnan í Skógræktinni samanstóð af mörgum þáttum.
Það var gróðursetning, girðingarvinna og svo vinna við
ferðaþjónustuna í Atlavik. Það þurfti að rukka inn fyrir
tjaldstæði, halda víkinni hreinni og margt fleira. Ég kunni
þessu vel, enda allt útivinna og fáa staði þykir mér vænna
um en Atlavík. Meðan ég vann í skógræktinni var lengst
af skógarvörður, Sigurður Blöndal. Hann reyndist mér
afar vel.
Auðvitað var þetta erfiður tími að því leyti að það var
erfitt að fjármagna þetta fyrirtæki. Sumarvinnan og
námslánin björguðu mér. Svo hafði ég börnin hjá mér á
sumrin um tíma. Þá héldum við ráðskonur og höfðum
það býsna gott saman. Það voru úrvalskonur sem voru
hjá okkur, svo að þetta gekk nokkuð vel. Oft vann ég
langt fram á haust og var þá kennslan oft byrjuð. Einu
sinni kom ég ekki fyrr en um veturnætur, kennslan löngu
byrjuð. Þá sagði einn ágætur lærifaðir minn við mig og
var höstugur mjög:
„Þú hefur auðvitað verið að hirða hána“.
Ég skildi nú hvað hann meinti en vissi þó að það var
ekki illa meint, hann vildi ekki að við trössuðum námið.
Ég nálgaðist guðfræðinámið með opnum huga og minn
guðfræðilegi grunnur breyttist í deildinni. Námið var
misskemmtilegt, trúartilfinningin þroskaðist, þó að ég
héldi minni barnatrú. En í guðfræðideildinni fann ég að
ég var kominn á rétta hillu.
Orðinn prestur
Það kom svo að því að ég kláraði. Mér fannst það æv-
intýri líkast hvernig tíminn flaug áfram. í upphafi sundl-
Heima er bezt 327