Heima er bezt - 01.09.1997, Síða 31

Hallgilsstaðir.
snævi þakta Grænlands, en vonandi
verður hér bót á í sem nánustu fram-
tíð.
Snjósleðaferðir að vetri til eru mér
afar kærar. Til að fyrirbyggja allan
misskilning vil ég geta þess að á
sleðaferðum mínurn stunda ég engar
veiðar, hvorki fugla-, fiska- né refa-
veiðar. Ég er allsenginn veiðimaður
en hins vegar
er ég mikil
náttúruunnandi
og sem slíkur
vil ég lifa í sátt
og samlyndi
við allt sem í
henni lifir og
hrærist.
Og svona rétt í framhjáskoti vil ég
geta þess að ég kaupi ýmis tímarit til
lestrar og síðast liðin 10 ár hef ég
keypt Heima er bezt, og það rit líkar
mér allvel.
Varðandi umhverfið vil ég segja
það að hér er fallegt og gott land.
Búskapur er hér aðeins á uppleið.
Talsverð endurnýjun er í bændastétt-
inni hér um slóðir, þeir eldri láta af
störfum og hinir yngri taka við, enda
eru skilyrði hér til búskapar sæmi-
leg. Vegir eru góðir, stutt í alla
heilsugæslu og
hvers konar að-
drætti.
Að Hallgilsstöð-
um erum við með
heimarafstöð og
þaðan höfum við
bæði næga og
ódýra raforku, sem
auðvitað eru mikil
búdrýgindi og
reyndar öryggi líka.
Með hundinum
Þorra.
Hlaðvarpinn frh. af bls 320
ir s.k. liolu- og ttjágeitungar. Segja þeir, sem reynt hafa, að
holugeitungarnir séu öllu verri viðskiptis en hinir og jafn-
framt erfiðara að finna þá. Mun svo komið hér á höfuðborg-
arsvæðinu að nokkrir menn hafa talsverða atvinnu af því að
eyða geitungabúum yfir sumartímann. Og þó þeir haldi sig
nokkuð vel við efnið, þá lítur ekki út fyrir að það sjái mikla
„högg á vatni.“ Útbreiðsla geitunganna og fjöldi eykst, jafnt
og þétt.
Og geitungamir eru tæplega fyrsta og síðasta skordýrateg-
undin sem á eftir að festa rætur hér á okkar ísakalda landi
með þessum hætti, samgöngurnar aukast sífellt og batna,
svo ileiri slíkir farþegar eiga örugglega einhvern tíma eftir
að taka sér far og setjast hér að.
Áþekkt útbreiðsludæmi, þó með öðrum hætti sé, á sér nú
stað í Ameríku og hefur reyndar staðið yfir um allmörg ár.
Skordýrafræðingur nokkur í Suður-Ameríku flutti þangað
villibýflugur frá Afríku og ætlaði hann að kynbæta stofninn
sem fyrir var með þeirn aðflutta. Flugurnar frá Afríku þykja
öllu duglegri og afkastameiri við söfnun hunangs en þær
sem fyrir vom í Ameríku. En þeim fylgdi líka sá ókostur að
þær voru mjög geðvondar og árásargjamar. Þurfti jafnan lít-
ið til að þær réðust í stórum hópum á menn og skepnur og
styngju til bana. Og við þessa kynblöndunartilraun skor-
dýrafræðingsins skeði slysið. Einhver hleypti út afríkönsku
flugunum fyrir slysni og þær náðu að blandast hinum frið-
sælli flugum, sem fyrir voru. Og rnenn fóru fljótlega að
finna fyrir þeirri breytingu sem á stofninum varð. Þeir
komust jafnframt að því að hinn árásargjami eðlisþáttur
Afríkuflugnanna hafði orðið ofan á við blöndunina. Og hinn
nýi stofn leyndi sér ekki þar sem hann fór um því í gegnum
árin hefur hann orðið talsverðum fjölda fólks og skepna að
bana.
Þessi óheppilega blöndun varð árið 1956 í Suður-Ameríku
og nú rúmlega 40 árum síðar hefur stofninn náð að breiðast
út til suðurríkja Bandaríkjanna og heldur stöðugt áfram
norður, án þess að menn fái rönd við reist.
Þetta sýnir okkur það að sjaldan er of varlega farið í því
að fikta við vistkerfi það, sem náttúran hefúr sjálf komið á
legg og einnig það að þó skordýrin séu, að okkar mati, lágt
sett og óæðri tegund, þá geta þau, ekki síður en ýmislegt
annað í náttúrunni, sýnt manninum í tvo heimana ef hann
ekki ber hæfilega virðingu fyrir árþúsunda gömlum lögmál-
um þeirra og skipulagi.
Með bestu kveðjum, Guðjón Baldvinsson.
Heima er bezt 347