Heima er bezt - 01.09.1997, Qupperneq 37

,Ætlaði að vcrða djáfeni...“
Framhald afbls. 329
Bólstað, ekki bara það að þeir væru orðnir fullnuma hjá
Húnvetningum. Það vantaði allt svigrúm en mér finnst
alltaf gaman að koma vestur í t.d. Stafnsrétt og hitta
gömlu sóknarbörnin því að ég tengdist Húnvetningum
sterkum böndum.
Við fluttum hingað norður i Mælifell 9. okt. 1983 og
höfum verið hér síðan. Fyrsta messan sem ég fram-
kvæmdi hér var messa í Ábæ. Hana flutti ég í ágústbyrj-
un, áður en ég flutti. Við fluttum hér í gamalt hús á Mæli-
felli, það er byggt 1922. Það var töluverð breyting að
koma úr húsinu í Bólstað og í þetta gamla hús hér, mér
fannst það ekki gott fyrst, en vandist því og kann alltaf
betur og betur við húsið eftir því sem tíminn líður. Það er
líka búið að gera mjög mikið til að endurbæta það eftir að
við komum hingað. Það er búið að klæða það að utan,
skipta um þak, glugga og einangra. Ymislegt er búið að
laga inni líka svo að nú er þetta gjörbreytt hús. Við erum
með dálítinn búskap, sem er þó mest til gamans en ekki
sem lifibrauð. Það er enginn fullvirðisréttur á Mælifelli.
Mér líkar vel að vera hér. Fólkið í sveitinni er gott og
hefur tekið okkur afar vel. Sóknin er að vísu ekki ljöl-
menn. Hér eru þrjár kirkjur, Mælifell, Reykir og Goðdal-
ir, og svo Ábær sú ijórða. Það þekkja nú flestir lands-
menn Ábæjarkirkjuna nú orðið, hún hefur verið svo mik-
ið í fjölmiðlum. Þar er messað einu sinni á sumri og sú
messa er mjög vel sótt og fer stöðugt fjölgandi kirkju-
gestum. Ábær og guðsþjónustur þar eru mjög sterkur
þáttur í menningarsögu Skagfirðinga. Fólk kemur langan
veg í nokkurs konar pílagrímsferð til að vera við messu í
Ábæ. í sumar var til dæmis á fimmta hundrað manns og
fólk kom af öllum landshlutum. Það er eitthvað sem
dregur mann þarna inn í dalinn, sem nú er alveg kominn í
eyði. Síðasta sóknarbarnið í Ábæ, Helgi Jónsson á
Merkigili, hrapaði í gilinu í janúar sl. og lést. Það var
mikill harmur. Helga var mjög annt um Ábæjarkirkju og
sinnti henni mjög vel. Monika á Merkigili hugsaði mjög
vel um kirkjuna og Helgi tók við því af henni. En eins og
ég sagði, Ábæjarmessurnar eru mjög vel sóttar og svo
verður vonandi áfram. í Ábæ verður messað einu sinni á
ári um ókomin ár, sá siður er orðinn hálfrar aldar gamall.
Það er margt sem fylgir starfinu hér þó að sóknarbörn-
in mættu vera fleiri. Ég er með barnastarf tvisvar í mán-
uði. Síðast liðinn vetur var ég með það hér heima á Mæli-
felli, en var áður með það á Reykjum. Ég hef fengið
yngri börnin til að syngja í kirkjunni og þau eru mjög
virk. Ég stefni á að hafa hér lítinn barnakór.
Okkur hefur liðið vel hér, þó maður viti aldrei hvað
framtíðin ber í skauti sínu. Þegar ég kom hingað fyrst þá
átti ég ekki von á því að vera nema 1-2 ár en þau eru nú
að verða 14. Eftir því sem ég er hér lengur tengist maður
staðnum og fólkinu sterkari böndum. Mælifell er mjög
gróinn kirkjustaður og hefur verið prestsetur og kirkju-
staður frá örófi alda. Staðurinn býður líka upp á marga
kosti, þetta er góð jörð til búskapar. Hér er líka óvenju-
lega fallegt bæjarstæði. Húsið nýtur sín mjög vel og
ijallasýnin stórkostleg. Mælifellshnjúkurinn blasir við
heiman frá bænum. Þessi staður hefur sterkar rætur og
mér finnst mikilvægt að finna þær. Hér hafa margir
merkir klerkar setið.
Áhugamál
Þó að preststarfið sé ærið starf þá hef ég reynt að sinna
ýmsum áhugamálum mínum. Ég hef starfað mikið með
Lionshreyfingunni, var svæðisstjóri á Norðurlandi vestra
veturinn 1992-93. í Lionshreyfingunni hef ég kynnst
mörgum góðum mönnum og það starf er mjög gefandi.
Ég hef einnig starfað við MENOR, Menningarsamtök
Norðlendinga og verið þar formaður í fjögur ár. Þar er
ýmislegt áhugavert í gangi, þó að það fari kannski ekki
alltaf hátt. Við höfum verið með ljóðasamkeppni annað
hvert ár og smásagnasamkeppni hitt árið . Það var í sam-
vinnu við Dag á Akureyri. Það er mjög skemmtilegt og
mikið efni sem hefur komið inn á borð hjá okkur. Við
gefum út blað einu sinni á ári, MENOR- fréttir. En þetta
geri ég eingöngu af áhuga fyrir því að leggja menningar-
málum lið.
Ég hef líka mjög gaman af að ferðast þó að ég hefi lítið
farið út fyrir landsteinana. Ég fór ásamt yngri dætrum
mínum í sumar að hitta Pál son minn í Svíþjóð, sem var
mjög ánægjulegt. En ég hef ferðast talsvert mikið innan-
lands og hef ánægju af að fara um hálendið.
Ég hef líka gaman af að lesa, en hef kannski ekki næg-
an tíma. Mestan áhuga hef ég á þjóðlegum fróðleik og
öllu sem snýr að kirkjunni. Ég stunda nú ekki mikil rit-
störf, hef svolítið fengist við að skrifa minningargreinar,
greinar um ýmis málefni og smásögur. Ég held að það sé
mjög gott fyrir presta að skrifa eitthvað meira en bara
predikanir. Það er þroskandi. Ég reyni að gefa mér góðan
tíma í að skrifa mínar predikanir, en því miður held ég að
almennar kirkjuræður sitji ekki mikið eftir í fólki, nema
að eitthvað sérstakt sé. Útfararræður eru ef til vill þær
ræður sem skipta fólk mestu máli og það er oft sagt að sá
prestur sem semur góðar útfararæður, að honum sé borg-
ið í starfinu. Ég hef líka mjög gaman af tónlist og er nán-
ast alæta hvað hana snertir. Hér í Skagafirði er mjög mik-
ið sönglíf og ánægjulegt að vita til þess.
Ég var sjálfstæðismaður á ínínum yngri árum, en hef
orðið róttækari eftir því sem árin færast yfir. Það er nú
sagt að menn verði yfirleitt íhaldssamari með árunum, en
þessu er þveröfugt farið með mig. Ástæðan fyrir þessari
hugarfarsbreytingu var dvöl mín í guðfræðideildinni.
Heima er bezt 353