Heima er bezt - 01.07.1999, Page 27

Næsta dag ætlaði bekkurinn að
ganga frá mér eins og hinum kenn-
urunum og það fannst þeim sýni-
lega spennandi viðfangsefni. Ég
reyndi eftir fremsta megni að halda
þeim í sætum sínum og láta þau
vinna verkefhi, sem ég hafði undir-
búið handa þeim, en það var sýni-
legt, að þeim fannst hreinn óþarfi
að vera að skipta sér af verkefhun-
um. Þau fáu sem það reyndu, gátu
ekkert unnið af sjálfsdáðum og mér
var alveg ómögulegt að sinna þeim
að neinu gagni, því að hin voru þá
komin um leið út um alla stofu til
þess að skemma eitthvað, eða pína
og kvelja þau vesælli. Ég ræddi þetta
við skólastjórann að loknu dagsverki
og gerði honum ljóst, að það væri
vonlaust verk að kenna þessum skríl
að nokkru viti. Þá svaraði hann.
„Það ætlast ekki nokkur maður til
þess af þér." „Hvað á ég þá að gera í
bekknum?" spurði ég. „Þú átt bara
að vera inni hjá þeim og sjá um að
þau geri sem minnst af sér." Ég hélt
að það væri heldur lítið gagn að
slíku. Það væri þá miklu betra að
lofa þeim að leika lausum hala úti
en vera að pynta þau inni.
Þá kom í ljós að ég átti að vera
nokkurs konar fangavörður. Ég var
hafður þama til þess að þau slyppu
ekki út á götu, því úti í bæ væm þau
sífellt að gera eitthvað af sér og yllu
þar miklu meira tjóni en sem svar-
aði kostnaðinum við að hafa þau í
skóla.
Ég var ekki ánægður með þessa
niðurstöðu og ákvað að fara niður á
Fræðslumálaskrifstofu og ræða þetta
mál við Ingimar Jóhannesson, full-
trúa fræðslumálastjóra. Ég var hon-
um málkunnugur, því ég hafði
stundum áður leitað til þeirra á
Fræðslumálaskrifstofunni.
Ingimar tók mér vel sem fyrr og
við ræddum þetta mál frá öllum
hliðum. Honum var vel kunnugt
um hvemig þessi bekkur var og
hann vissi vel, að það var tilgangs-
laust að reyna að mennta þetta fólk.
Hann sagði eins og skólastjórinn, að
það væri mikils virði að geta haldið
þessu fólki saman og vita hvar það
væri. Hann taldi mig sem sagt
ómissandi í þessu starfi, þó aldrei
yrði neitt úr neinni kennslu.
Ég var engan veginn ánægður
með þessa niðurstöðu og ákvað að
hafa upp á bekkjarkennaranum,
hvar sem hann væri að finna og
komst brátt að því á hvaða sjúkra-
húsi hann lá. Ég fékk fyrir náð og
miskunn að líta inn til hans um
kvöldið og við ræddum talsvert sam-
an. Ég hafði heldur lítið gagn af
þeim samræðum. Ég komst strax að
því, að þetta var úrvalsmaður, góð-
menni sem vildi öllum vel og hann
bað mig lengstra orða að fara vel að
nemendunum, það væri það eina
sem gilti. Ég var tregur til að lofa
því, en hét honum samt að beita
engri hörku við þá næsta dag.
Næsti dagur var erfiður. Það ríkti
alger upplausn og stjómleysi í
bekknum. Nemendunum var orðið
ljóst, að kennarinn þeirra var einskis
nýtur og þeir mundu geta gert hvað
sem þá langaði til í kennslustundun-
um og það lá við, að þannig væri
það þennan dag. Heiftin sauð í mér,
en ég vildi ekki svíkja gefið loforð og
bældi hana niður af fremsta megni.
Þannig leið dagurinn og ég kom ör-
þreyttur heim til mín, en unni mér
samt ekki hvíldar. Ég gerði áætlanir
fýrir næsta dag, útbjó verkefhi og
ákvað, að unglingamir skyldu þá
þurfa að halda sig að verki.
Næsta morgun var ég orðinn að
algemm harðstjóra. Ég skipaði nem-
endunum með þrumuraust í sæti
sín, dreif í þau verkefhi og lét þau
hefjast handa. Þau skyldu ekki hver
þremillinn var hlaupinn í fjandans
kennarann og horfðu á mig eins og
eitthvert undur og vom ögn að
malda í móinn, en ég kvað allt svo-
leiðis niður með krepptan hnefa á
lofti, ef annað dugði ekki. Þannig
leið dagurinn og allir gerðu eitt-
hvað, en sumir hugsuðu þó fyrst og
ffemst um að fylgjast með ferðum
mínum um kennslustofuna og sæta
lagi að gera skammir af sér, þegar
færi gafst. Færin urðu þó ekki mörg
og ég var fljótur að reka fólk til baka
í sæti sín.
Nokkur hluti af nemendunum var
orðinn einu eða tveimur ámm á eft-
ir jafnöldrum sínum í námi. Þeir
höfðu verið látnir sitja tvisvar í sama
bekk. Það vom stærstu nemedurnir
og mestu harðstjóramir. Foringi
stúlknanna hét Sigríður, stór og
þroskuð. Hún gat lært en vildi það
ekki. Það var ekki hægt að telja
hana neina ótukt, en hún var mjög
óstýrilát og fór sínu fram þrátt fyrir
fyrirskipanir. Stærsti strákurinn var
orðinn tveimur ámm eldri en staða
hans í skólakerfinu sagði til um.
Hann var hreinn harðstjóri og hafði
unun af að kvelja aðra. Allir vom
hræddir við hann, enda var hann
sterkur og illvígur. Ég fann vel, að
hann leit svo á að hann gæti leyft
sér að gera allt sem honum sýndist í
kennslustundum, því hann ætti létt
með að kúska mig ef í harðbakkan
slægi. Hann skildi ekkert vald nema
hnefaréttinn. Hann hvorki vildi né
gat lært neitt.
í lok þessa dags var ég búinn að
ná valdi yfir öllum nema þessum
tveimur. Mér var það ljóst, að ég
næði aldrei fullum tökum á bekkn-
um, nema ég næði stjóm á þeim
báðum og það gat orðið erfitt verk-
efni, enda fór það svo, að mér tókst
það aldrei til fulls.
Fimmta daginn var ég sami harð-
stjórinn og tókst að mestu að halda
fólki í sætum sínum, enda hafði ég
svo til alltaf augun með þessum
tveimur. Ég sá að Sigríði leið illa og
hún beið bara eftir því að fá tækifæri
til að gera eitthvað af sér. Ég ákvað
þá að gefa henni það tækifæri og
þóttist fara að hjálpa dreng, sem
alltaf þurfti aðstoð ef hann átti
nokkuð að gera. Ég leit næstum
strax upp og sá þá, að Sigríður var
að smjúga eins og köttur bak við
kennaraborðið. Ég brá hart við og
þaut á eftir henni. Þá var hún búin
að taka upp krítina og hefur vafa-
laust ætlað að fara að skrifa eða
teikna einhvem ósóma á töfluna, en
henni vannst ekki tími til þess, því
ég greip utan um hana áður en hún
komst svo langt og kippti henni
þegjandi fram á gólf. Stelpan var
Heima er bezt 267