Heima er bezt - 01.07.1999, Side 56

Guðlaug Einarsdóttir frá Sellátrum í Tálknafirði:
Rokkurinn
Sumarið var liðið, haustverkum að Ijúka.
Spunakonurnar, móðir mín og amma, búnar að
taka fram spunarokka sína til undirbúnings
bandframleiðslu. Ur því skyldi vinna klæðnað á
heimilisfólkið áður en vetur gengi í garð, svo sem
peysur, sokka, vettlinga og nœrföt.
S
g var þá yngsta barnið á
bænum, rétt orðin fimm ára
gömul. Ég sat löngum
stundum og horfði á þegar
ullarkembumar mnnu úr höndum
þeirra er við rokkana sátu og urðu
að bandi. Ég dáðist að því þegar
það vafðist utan um rokksnælduna
og áður en varði var hún orðin
fullsetin. Ég hafði mikla löngun til
þess að taka þátt í vinnuferlinu og
sóttist eindregið eftir því að fá að
sitja við rokkinn og spinna.
Reynt var að telja mér hughvarf.
Var mér sagt að ég væri of ung að
ámm til þess að stunda
spunalistina, auk þess væm
rokkarnir of stórir fyrir mig. Ekki gat
ég sætt mig við þessi málalok. Tók
þá móðir mín til þess ráðs að setja
mig í spunakonusætið. Þá vildi ekki
betur til en svo að fætur mínir
reyndust of stuttir til þess að ná
niður á fótafjöl rokksins. Vonbrigðin
urðu mér sár, mér lá við gráti. Ég
dró mig í hlé, reyndi að hugsa
hvemig leysa mætti vandann.
Á heimilinu var aldraður maður
er Guðjón hét. Hann hafði verið
vinnumaður hjá foreldrum mínum
á sínum yngri ámm, en sat nú í
Guðlaug Einarsdóttir frá Sellátrum.
horni hjá þeim eins og sagt er. Ég
var vön að leita til hans ef upp
komu mál sem ég taldi ekki
leysanleg nema með tilstilli hans.
Beið ég nú eftir tækifæri, þegar
heimilisfólkið lagði sig útaf í
rökkrinu, eins og þess var siður áður
en tekist var á við verkefni
kvöldvökunnar, sem endaði með
húslestri. Gamli maðurinn hafði
einnig lagt sig útaf í þetta sinn.
Annars var vani hans að segja
okkur krökkunum sögur meðan á
rökkurstundinni stóð. Ég laumaðist
til að setjast á kistil sem stóð við
rúmið hans, í þeirri von að hann
vaknaði á undan hinu fólkinu. En
viti menn, hann reis þá upp í
rúminu og bauðst til þess að segja
mér sögu. Beið ég þá ekki boðanna
og spurði hann beint út,
„Guji, viltu smíða fyrir mig
rokk?".
Eitthvað hefur spurningin komið
honum á óvart, því hann spurði
með undmn í röddinni: „Rokk?
Hvað ætlar þú að gera með rokk?"
Það stóð ekki á svari hjá mér. Ég
ætlaði að spinna band.
Ég beið róleg eftir svari meðan
hljóðlátur, dillandi hlátur hans
gekk yfir. Ég fann ekkert athugavert
við hláturinn, því það var einn
þáttur í rökkursöguferlinu hjá
honum að hlæja, sérstaklega þegar
hann var búinn að framkalla
fmmsamda sögu frá mér. Svar hans
var stutt. „Ekki veit ég hvort ég get
smíðað rokk.”
Nú fóm spennandi tímar í hönd
fyrir mig. Ég reyndi eftir ffemsta
megni að fylgjast með ferðum
Guja, sérstaklega ef leið hans lá til
skemmunnar, þar sem smíðatólin
voru geymd og biðu notenda sinna.
Ég tók til þess ráðs að leika mér með
bolta og hoppa og hlaupa á
hlaðinu fyrir framan skemmuna
þegar ég vissi að Guji var þar inni.
Ég vonaðist til að geta með því
vakið eftirtekt hans á mér og
kannski fengi ég aðeins að sjá í
296 Heima er bezt