Heima er bezt - 01.07.1999, Blaðsíða 7

maður að það var ekkert hlaupið heim ef
manni leiddist. En Gréta var einstök
manneskja. Ég vafraði þarna um með
heimilishundinn, sem strax varð félagi
minn og eftir vikuna voru hjónin búin að
yfirvinna mig með rólegheitum. Þau voru
svo undurgóð við mig og hlý. Ég var orð-
inn svo heimavanur að um haustið þegar
ég dtti að fara heim, var ég spurður hvort
ég hlakkaði ekki til að fara heim. Þd sagði
ég að mér væri alveg sama, því ég sætti
mig ekki síður við að vera í Hólmakoti
áfram hjá þessu góða fólki. Það var þá
strax afráðið að ég fengi að koma aftur
næsta vor.
Ég fór síðan heim á leið og pabbi sótti
mig upp í Borgarnes og fór með
mig í veg fyr-
Margrét Guðleifsdóttir með börnum sínum.
Talið frá vinstri:
Guðbjörg Ragna, Sigríður Guðrún, Erlendsína
Marín og Guðleifur Sigurjónsbörn.
Vestur-
götuvillingarnir 1940, fyrir
framan innganginn á Vesturgötu 15.
Fremri röð: Kristján Pétursson, Guðfínnur Erlendsson,
Guðleifur Sigurjónsson og Guðbjört Erlendsdóttir.
Aftari röð: Sigurbjörn Ingi Þorvaldsson, Friðrik Elías
Bergmann, Jón Erlendsson, Guðmundur Hilmar Pét-
ursson og Jóna Ingimundardóttir.
Á bak við stendur Sigurður Skúlason.
Óðalið, Vesturgata 6, síðarnr. 10.
fyrir níu ára dreng. Húsmóðirin Gréta, var háttuð þegar
við komum en hafði skilið eftir fulla diska af mat á eld-
húsborðinu fyrir okkur. Mér er það minnisstætt að ég
var svo hungraður að ég tók mér vænan bita af ein-
hverju torkennilegu og beit í. Þá var þetta eldsúr sviða-
sulta og gerði ég henni lítil skil þá, þó núna sé þetta
einn af mínum uppáhaldsmat. Ég hafði aldrei smakkað
sviðasultu fyrr.
Fyrsta vikan var mér mjög erfið þar sem ég þekkti
engan og var að fara í fyrsta sinn að heiman og svona
langt í burtu, sem var þó kannski það besta því þá vissi
ir rútuna sem flytja átti mig frá Reykjavík til Keflavíkur.
Þetta var á föstudegi og hann sagðist koma heim til
Keflavíkur á laugardeginum sem hann og gerði.
Um þessa helgi veiktist hann en fór þó aftur í vinnu á
mánudeginum en það var í síðasta sinn sem við fjöl-
skyldan sáum hann á lífi. Hann var orðinn mikið veik-
ur af höfuðverk, en dreif sig þó af stað fárveikur og lést
úr heilahimnubólgu.
Þetta varð okkur öllum mikið áfall. Ég fékk að fara
þessa helgi til Hafnarfjarðar og dvaldi þar í góðu yfir-
læti hjá frænda mínum og þar var ég þegar kistulagn-
Heima er bezt 247