Heima er bezt - 01.07.1999, Blaðsíða 26

þriðju hæð og það beið mín matur ó
borðum, þegar ég kom inn. Þá fann
ég, að ég hafði enga matarlyst. Ég
var svo gjörsamlega úttaugaður, að
ég fór bara upp á næstu hæð fyrir
ofan, inn í herbergið mitt, henti mér
upp í rúm og ég held ég hafl verið
sofhaður á sömu stund. Ég minnist
þess ekki, að ég hafi nokkm sinni
orðið jafn þreyttur, en ég var ánægð-
ur.
Ég lét Hillu vita hvenær þessu yrði
útvarpað og þau hlustuðu á þáttinn.
Litlu dætur mínar þekktu rödd mína
og þær urðu mjög hissa að heyra
mig tala úr kassanum.
Sumarið 1956 var ég í Torfufelli og
tók þátt í heyskapnum með svipuð-
um hætti og sumarið áður. Ég minn-
ist þess ekki að neitt sérstakt væri í
frásögur færandi frá því sumri, en
þó finnst mér líklegt að svo hafi ver-
ið. Ég hætti að halda dagbækur þeg-
ar ég byrjaði á námi, svo það er
erfitt að vita hvað gerðist á hverjum
tíma.
Um haustíð var ákveðið að Hilla
yrði hjá mér í Reykjavík seinnipart
næsta vetrar. Kristbjörg föðursystir
hennar var þá orðin ráðskona hjá
ekkjumanni í Auðarstræti og það er
ekki langt frá Kennaraskólanum.
Trúlega hefi ég ekki verið nema
fimm mínútur að ganga þar á milli.
Kristbjörg tjáði okkur, að við gætum
fengið að vera út af fyrir okkur í hús-
inu um veturinn og það þáðum við
með þökkum. Bjamey ætlaði að
annast dætur okkar heima í Torfu-
felli á meðan. Fram að jólum gat ég
fengið fæði hjá Kristbjörgu.
Ég var mikið í kennsluæfingum
þennan vetur, en það sem okkur var
kennt þar, kom mér að litlu gagni
þegar ég fór að kenna heima í
minni sveit, vegna þess að allar
kennsluæfingar miðuðust við að
nemendur væru allir á sama aldri,
með líka námsgetu og hefðu sama
námsefni. En heima í sveitinni varð
ég að hafa þrjá aldursflokka saman
í kennslustundum og stundum fleiri,
en við fengum enga tilsögn í að
kenna við slíkar aðstæður
Mér gekk ekkert verr en öðmm að
laga mig eftir leiðbeiningum. Það
hjálpaði mér líka mikið, að með
mér valdist úrvalsstúlka í æfingam-
ar. Hún hét Amheiður Eggertsdóttir
og var úr Reykjavík, en starfsvett-
vangur hennar varð svo á Húsavík.
Síðan atvikaðist það svo, að ég
fékk óvænt mikla reynslu í kennslu
utan Kennaraskólans. Það hefur trú-
lega verið í byrjun desember, sem
Freysteinn skólastjóri Gunnarsson,
endaði eina kennslustund sína á því
að spyrjast fyrir um það, hvort ein-
hver nemendanna í bekknum vildi
taka að sér að kenna hálfan mánuð
til þrjár villur niðri í gagnfræðaskól-
anum við Lindargötu. Ekkert okkar
gaf sig fram til þess, enda held ég að
fáa hafi langað til þess og mér kom
það alls ekki til hugar.
Næsta dag kom Magnús Jónsson,
bekkjarbróðir minn og hagyrðingur,
til mín og spurði, hvort við ættum
ekki að taka þetta starf að okkur í
sameiningu. Ég varð mjög hissa á
þessari uppástungu og taldi mig
ekki færan til þess, en Magnús sagði,
að við ættum að ráða við þetta í fé-
lagi. Hann var búinn að kynna sér
þetta og ræða málið við Freystein og
þeir vom búnir að gera áætlun um
það hvemig við ættum að skipta
þessu milli okkar. Magnús ætlaði að
taka að sér að kenna dönsku í öllum
bekkjum. Ég átti að kenna íslensku
og reikning í fyrsta bekk og skrift í
öllum bekkjum. Magnús ræddi þetta
það lengi við mig að ég féllst loks á
að reyna þetta. Trúlega hefur það
hvatt mig til starfs, að ég sá mögu-
leika á að afla mér tekna. Fjárhag-
urinn var orðinn þröngur og við lifð-
um orðið á láni frá Sigrúnu systur
minni, en hún hafði þó ekki mikið
aflögu af sínum tekjum.
Þennan sama dag fómm við
Magnús á fund skólastjórans í Lind-
argötuskólanum og ræddum þessa
hugmynd við hann. Hann tók okkur
afar vel og virtist meira að segja
mjög ánægður að fá okkur tíl starfa.
Við spurðum ekkert eftir því, hvað
hefði komið fyrir kennarann, sem
forfallaðist, enda hefur okkur ömgg-
lega ekki komið til hugar, að það
kæmi þessu máli nokkuð við, en þó
var það svo og við hefðum alls ekki
látið okkur detta í hug að leggja út í
þessa kennslu, ef við hefðum vitað
hvað var á undan gengið.
I bekknum vom nokkrir nemend-
ur af báðum kynjum, sem ekki fóm
eftir neinum skólareglum. í þeim
hópi vom þó fleiri piltar en stúlkur,
enda vom stúlkumar í bekknum
færri heldur en strákarinir. Þessi
hópur var búinn að reyna svo á þol-
rif umsjónarkennarans, að hann
neyddist til að taka sér hvíld frá
störfum og var lagður inn á sjúkra-
hús. Reyndur kennari var svo feng-
inn til að taka við starfinu og hann
uppgafst eftir rúma viku. Svo kom
annar vanur kennari og hann gat
rétt haldið vikuna út og svo var
hann farinn.
Ég hef aldrei kynnst öðm eins fólki
og þó var ég kennari við Reykjanes-
skóla við ísafjarðardjúp þann vetur-
inn, sem erfiðastur var í þeim skóla
og var þá orðið langt jafriað.
Það máttí skipta nemendunum í
þessum bekk í tvo nokkuð jafhstóra
hópa eftir viðhorfi þeirra til náms-
ins. Annar hópurinn gat ögn lært en
vildi það ekki. Hinn hópurinn vildi
gjarnan læra en gat það ekki. Út-
koman varð sú, að enginn lærði
neitt.
Mér hraus hugur við þessum
flokki þegar ég kom í fyrsta tí'mann.
Flestir vildu tala við mig og allir í
einu, svo að erfitt var að skilja
nokkum skapaðan hlut, en ein-
hverjum spumingum gat ég þó svar-
að. Ég notaði tímann svo til að fara
vel yfir bekkjarskrána og setja sem
flest nöfn vel inn í minni mitt og var
orðið nokkuð vel ágengt með það
um það bil, sem kennslustundimar
vom búnar. Mig minnir að ég
kenndi bekknum oftast ekki nema
þrjár stundir á dag, en þó var það
ögn misjafnt.
266 Heima er bezt