Heima er bezt - 01.07.1999, Blaðsíða 69

loftinu," segir hún. „Ég verð að lóta
Sesselju deila herberginu með stelp-
unni henni Hugborgu, nema ég
flytji stelpuna niður í baðstofu til
mömmu þinnar,þar stendur autt
rúm."
Áður en Matthías nær að svara
þessu, er Sesselja komin ú vettvang,
og grípur fram í. „Nei, í öllum bæn-
um ekki hrekja telpuna úr herberg-
inu mín vegna. Ég er ekki vön að
sofa í einkaherbergi, og mér líkar
vel að hafa félagsskap."
„Nú, jæja," svarar Ástríður. „Þú
verður þetta eins og þú óskar. Ég
fylgi þér upp, og sýni þér herberg-
ið."
Þær ganga saman upp ú loftið.
Matthías fylgir ú eftir með farangur
kaupakonunnar.
Pétur Geir kemur heim ú hlaðið,
frú því að flytja hestana í haga. í
sama mund gengur Hugborg úr
gagnstæðri útt, heim til bæjar. Þau
mætast ú miðju hlaðinu.
„Komdu sæl, Hugborg mín," segir
Pétur Geir léttum rómi, og nemur
staðar. „Hvaðan kemur þú?"
„Sæll," svarar hún lúgt, og hinkr-
ar við. „Ég kem utan úr kdlgarði"
„Hvað varstu að gera þar,?" spyr
hann, og horfir ú hana hlýjum aug-
um.
„Ég hef verið að reita arfa í dag,
en því er loksins lokið."
„Ertu ekki orðin þreytt, að bogra
við þetta í allan dag?"
„Svolítið," svarar hún með hægð,
og sýnir ú sér fararsnið inn í bæinn.
En Pétur Geir ú fleira ósagt við
hana. „Nei, Hugborg farðu ekki
strax," segir hann í flýti. Hann
stingur höndinni ofan í vasa sinn,
dregur upp dúlítinn bréfpoka, og
réttir Hugborgu. „Gjörðu svo vel, ég
keypti hérna handa þér nokkrar
grdfíkjur í poka," segir hann og
brosir ástúðlega. „Og annan handa
ömmu, þið eruð svo lítillútar."
„Handa ömmu þinni, og mér! En
foreldrar þínir," verður Hugborgu
að orði.
„Hafðu nú ekki áhyggjur af þeim,
Hugborg mín. Úttektarlistinn, sem
ég fór með í kaupstaðinn í morgun
hafði að geyma bæði gráfíkjur,rús-
ínur og fleira góðgæti, svo þau hafa
nóg af þessháttar varningi, en þið
amma pöntuðu ekki neitt."
Hugborg tekur við pokanum.
Undrun og gleði skín úr djúpum,
barnslegum augum hennar. Hún
réttir Pétri Geir höndina.
„Þakkar þér fyrir," segir hún, og
brosir til hans næstum feimnislega.
En þetta er í fyrsta skipti, sem Pét-
ur Geir hefur séð Hugborgu brosa
frá því að hún kom að Lyngheiði,
og það bros fær hann, af svona litlu
tilefni. Undurljúf gleði fer um sál
hans. Hann þrýstir hönd telpunnar.
„Ekkert að þakka, Hugborg mín,"
svarar hann. „Verði þér að góðu."
Svo ganga þau saman inn í bæ-
inn. Pétur Geir nemur staðar í eld-
húsinu, en Hugborg hleypur upp á
loft. Hún ætlar að stinga gráfíkju-
pokanum undir koddann sinn,
geyma hann þar, og treina sér lengi
innihald hans. Hún stígur aðeins
fæti inn fyrir herbergisdyrnar, og
rennir pokanum undir koddabrún-
ina, en í sömu andrá verður hún
þess vís, að hún er ekki ein í her-
berginu. Við rúmið gegnt henni,
sem staðið hefur autt frá því hún
kom hingað, stendur ókunnug
stúlka, og tínir fatnað upp úr ferða-
tösku, sem liggur ofan á rúminu.
Þær líta samtímis hvor á aðra.
Ókunnuga stúlkan brosir, og spyr
glaðlega. „Ert þú tilvonandi her-
bergisfélagi minn?"
„ Ja,... ætli... það... ekki," stamar
Hugborg hálf vandræðalega, og fer
öll hjá sér.
Stúlkan réttir henni höndina.
„Komdu sæl og blessuð, Sesselja
heiti ég, en alltaf kölluð Setta. Þú ert
þá Hugborg, sem frúin minntist á
áðan."
„Já," svarar telpan lágt, og tekur í
framrétta hönd Settu. „Komdu sæl."
Setta þrýstir hönd Hugborgar.
„Okkur á áreiðanlega eftir að semja
vel í sumar, heldurðu það ekki
líka,?" segir hún léttum rómi.
„Jú, ætli það ekki," ansar Hug-
borg, og sýnir á sér fararsnið.
„Ég má ekki slæpast héma leng-
ur," segir hún afsakandi. „Ástríður
hefur nóg handa mér að gera."
„Jæja, er frúin dálítið vinnu-
hörð,?" spyr Setta, og kímir.
Hugborg gefur ekkert svar við
þeirri spurningu, og hraðar sér nið-
ur af loftinu, til fundar við húsmóð-
ur sína.
Friðgerður leggur frá sér ullar-
kambana. Veggklukkan hennar
hefur gefið til kynna með slagverki
sínu, að tími kvöldverðar sé upp-
runninn. Hún var vön því, á meðan
hún hét húsfreyja hér á Lyngheiði,
að hafa reglu á hlutunum, og enn
er stundvísi kjörorð hennar. Hún
hefur enn ekki séð nýju kaupakon-
una, sem Pétur Geir sagði henni fyr-
ir stundu, að hann hefði verið að
sækja inn á Brimnes, á degi þessum.
Alltaf er einhver tilbreyting samfara
því, þegar nýtt andlit bætist við á
heimilið, eða það hefur henni fund-
ist. En Pétur Geir, þessi blessaður
drengur! Aldrei skal hann fara í
kaupstað, án þess að færa henni við
heimkomuna, eitthvað gott í munn-
inn. í þetta skipti voru það gráfíkj-
ur. Henni kom strax til hugar, að
skipta góðgætinu í tvénnt, og gefa
telpuanganum henni Hugborgu
helminginn á móti sér. Hún færði
þetta í tal við gefandann. Hann
brosti. „Alltaf er sama hugsunin hjá
þér, amma mín," sagði hann, og
strauk höndinni hlýjum vanga
hennar.
„En ég gerði ekkert upp á milli
ykkar Hugborgar, þið fenguð jafn
stóra poka. Þið eruð mínar konur."
Þetta svar gladdi hana mikið,
minnuga þeirra orða konungs kær-
leikans. „Það sem þér gjörið einum
þessara minna minnstu bræðra,
það hafið þið gjört mér." Friðgerður
rís úr sæti, og gengur fram í eldhús-
ið. Feðgarnir, og nýja kaupakonan
eru sest við matborðið, og húsfreyj-
an í þann mund, að taka sér sæti
hjá þeim, en Hugborg stendur fram
í búri við skilvinduna, og snýr henni
lúnum höndum. Jafn skjótt og Frið-
gerður kemur inn í eldhúsið, snýr
Matthías sér að kaupakonunni, og
segir glaðlega.
„Þetta er móðir mín, Friðgerður
Matthíasdóttir."
Heima er bezt 309