Heima er bezt - 01.11.2000, Síða 11

Hópurinn sem heiðraður var á sjómnnadaginn 2000. Einar lengst til vinstri.
toll í þessum stríðsátökum. Þorsteinn bróðir rninn gekk í
Stýrimannaskólann og náði þar skipstjómarréttindum.
Skömmu eftir að hann útskrifaðist réðst hann í ásamt
skólabróður sínum og frænda okkar, Hallgrími Péturssyni
frá Flateyri, að kaupa linuveiðarann Pétursey. Þeir keyptu
fisk af bátum af fjörðunum fyrir vestan, ísuðu hann og
sigldu með hann til Englands. Á heimleið úr fjórða túrnum
týndist skipið ásamt allri áhöfn.
Stýrishúsið ásamt braki af yfirbyggingu skipsins fannst á
reki en það var fýrst fyrir fáum árunr sem það upplýstist að
skipinu hafði verið sökkt af þýskum kafbáti. Af einhverj-
um ástæðum kusu þýsk stjórnvöld að halda leyndum fram
að þeim tíma, öllum upplýsingum um tilgangslausar og
grimmdarfullar árásir á saklausa borgara og atvinnutæki
hlutlausrar og vopnlausar þjóðar.
í þessari söluferð var Þorsteinn skipstjóri. Hann var trú-
lofaður stúlku frá Þingeyri og höfðu þau ákveðið að gifta
sig þegar hann kæmi heim úr þessar för.
Eftir að ég ákvað að hætta sjómennskunni réðst ég til
Bæjarútgerðar Hafnarfjarðar og starfaði þar nokkuð sam-
fellt í 14 ár. Mest vann ég við að sækja fisk á nærliggjandi
hafnir og keyrði þá vörubíl frá fyrirtækinu. Yfir hávertíð-
ina var þetta ströng vinna og allt upp í átta ferðir á dag,
mest til Þorlákshafnar og svo til Grindavíkur. Fátt rnerki-
legra atburða tengdist þessari vinnu, en þó er mér eitt
óhapp minnisstætt vegna þess hversu vandræðalegt og þó
jafnframt broslegt það var í senn. Ég var á nýjum vörubíl
frá fyrirtækinu; þetta var 8 tonna Chevrolet, en oft lét ég
mig nú hafa það að setja á hann 10 tonn ef þannig stóð á
og mikið álag var. Þetta var að sjálfsögðu venjulega útbú-
inn fiskflutningabíll með háum skjólborðum og gafli sem
lék á hjörum og læstur með teini sem gekk niður í baulu á
pallinum. Ég hafði oft kvartað yfir því að teinninn væri of
stuttur og bað um að það yrði lagfært en til þess var ein-
faldlega aldrei tími. Svo er það einn
dag að ég er að sækja fisk til Þor-
lákshafnar. Það var nýbúið að hefla
veginn og á einum stað var dálítill
sili þvert yfir veginn. Ég hugsa með
mér að þennan sila verði ég að var-
ast á heimleiðinni með fullfermi af
fiski. Svo er ekki að orðlengja það
að ég er fyrsti bílstjórinn sem fæ á
bílinn og legg svo af stað heimleiðis
með fúllfermi. Ég ók náttúrlega eins
hratt og ég þorði, því þetta var í
byrjun dags og ég átti eftir margar
ferðir. Og auðvitað gleymi ég fjand-
ans silanum og keyri yfir hann á
fullri ferð. Bíllinn tók heljarins
mikla dýfu svo teinninn hrökk upp
úr baulunni, gaflinn opnaðist og
pallurinn hreinlega tæmdist á göt-
una. Þetta var auðvitað hið versta
nrál því aðstæður voru þannig þama
að bíllinn lokaði veginum fyrir allri
umferð. Þarna dreif strax að fjölda bila frá báðum áttum,
mest fiskflutningabílar svo bílstjórarnir áttu ekki annan
kost til að komast áfram en þann að hjálpa mér við að tína
fiskinn upp á bílinn aftur. Þetta gekk heldur fljótt fyrir sig
en var þó ekki létt verk því þetta var netafiskur af stærstu
gerð og margir fiskamir það þungir að tvo menn þurfti til
að lyfta þeim upp á pallinn.
En þetta varð til þess að ég fékk því ffamgengt að teinn-
inn var lengdur svo þetta óhapp endurtæki sig ekki.
Reyndar henti mig annað skondið óhapp á þessari sömu
leið, þó ekki í sömu ferðinni. Þá var ég á leið til Hafnar-
fjarðar með fullhlaðinn bílinn (og líklega vel það) frá Þor-
lákshöfn. Þá lá vegurinn um Fossvogsdalinn, litlu neðar en
þar sem Borgarpítalinn er núna. Þarna við beygjuna til
Hafnarfjarðar var stöðvunarskylda, en þar sem löng brekka
var framundan sinnti ég henni ekki til þess að missa ekki
niður ferðina á bílnum. Ég hafði auðvitað litið vel til
beggja átta og fullvissað mig um að engin umferð væri,
sem skapað gæti hættu. Mér hafði hins vegar sést yfir það
að skammt frá beið lögreglubifreið og þarna var ég stöðv-
aður af lögreglunni vegna brots á umferðarlögunum í
fýrsta og eina skiptið á ævinni.Þetta vom hinir ljúfustu
piltar og ég sagði þeim eins og var að ég hefði leyft mér að
gera þetta eftir að hafa fullvissað mig um að þetta brot mitt
skapaði enga hættu og þetta hefði getað sparað mér dýr-
nrætan tíma. Þetta skildu þeir að vísu en tjáðu mér það,
sem ég reyndar vissi fýrir, að stöðvunarskylda væri afdrátt-
arlaus og aldrei neitt matsatriði ökumanns.
Ég fullvissaði þá um að ég skyldi ekki láta þetta henda
mig aftur og tjáði þeim að svo vildi til að á pallinum
væru tvær spriklandi nýjar og gullfallegar ýsur sem ég
vildi biðja þá að þiggja í soðið og þar með yrðu frekari
tafir og eftirmál úr sögunni. Þar með leystist þetta mál á
farsælan hátt.
Heima er bezt 403