Heima er bezt - 01.11.2000, Qupperneq 19

frekari umhugsun og ummræðu sáum við fram á að með
því værum við að hefna okkar á skólanum og hann fengi
það óorð á sig að óvíst væri hvort hann biði þess nokkurn
tíma bætur, en við gætum ekkert gert til að fá þessum
brottrekstri hnekkt. Varð því
niðurstaðan sú, að láta slag standa, og gera ekki neitt.
Og þannig hélt skólastarfið áfram.
Þá er að geta þess að eitt kvöldið fann annar herbergis-
félagi minn á sér lús. Þetta þótti okkur ekki góður fundur.
Við ræddum málið og útkoman varð sú að við fórum til
Stjóra og tilkynntum honum fundinn. Hann var mjög
þakklátur að fá þessar fréttir, þó slæmar væru. Þetta varð
til þess að lúsaleit var framkvæmd í skólanum og upp úr
því hafðist það að lús fannst á einu herbergi, en ekki víð-
ar, sem betur fer. Henni var útrýmt allsnarlega og varð
hennar ekki vart eftir það, sem betur fer. Enda var þetta
slæmur vágestur.
Þá minnist ég þess að þótt strákar og stelpur væru að-
skilin á nóttinni þá gerði það ekki svo mikið til vegna
þess að nokkuð góð póstleið var á milli hæða en það var i
gegnum op meðfram miðstöðvarröri í gólfinu milli hæð-
anna. Sú leið var óspart notuð enda miklu skemmtilegra
að skrifast á, heldur en að hittast og tala saman. Ég tel
víst að margir hafi notfært sér þetta. Að minnsta kosti á
ég ennþá mörg bréf, sem ég fékk þannig og kannski er
svo með fleiri. Reyndar minnir mig að heimsóknir hafi
alltaf verið bannaðar milli vista pilta og stúlkna.
Á hverju kvöldi heimsótti Stjóri okkur upp á herbergi,
sjálfsagt til að kanna hvernig við gengjum um og þá dró
hann venjulega fæturnar eftir gólfinu til að finna hvernig
það væri þrifið. Það var sko vissara að hafa allt í góðu
standi, vel breitt yfir rúmin og gólfin vel þrifin.
Eitt er enn, sem mig langar að minnast á, en það er að
bæði ég og kannski flest skólasystkini mín útbjuggu sér
minniningabækur í tilefni af veru sinni á Eiðum þennan
vetur. Ég á þessa bók ennþá og lít stundum í hana og hef
gaman af. Ekki hefur mér þó tekist að fá öll skólasystkini
mín til að skrifa í hana. En það eru þó 30 af 40 þeirra
sem eru á skólaspjaldinu.
Ég get ekki stillt mig um að birta hér sýnishorn úr
þeirri bók, svona rétt til gamans:
Þetta fyrst:
,J2f vinir böndum bindast,
þarf bandið að vera traust.
Þar má ei snurða myndast
þar má ei vefja laust,
og hnútinn þarf að herða
svo hvergi slakni á,
það sist mun svikult verða
sem svo er gengið frá.
Ég þakka kærlega fyrir samveruna á Eiðum veturinn
1941 -’42. Lifðu vel og lengi og njóttu lífsins á meðan
tækifæri er. Björt framtið. Þinn skólabróðir Þorbjörn
Magnússon frá Máseli Hlíð, f. 3. júlí 1920.
Mundu Eiða og Eiðamenn.“
Mig grunar að þessi vísa sé eftir Þorbjörn sjálfan, því
hann var góður hagyrðingur, en þó veit ég það ekki fyrir
víst.
Svo langar mig að birta hér aðra tilvitnun í þessa bók
en hún er svona:
„Best er að hafa létta lund,
leika sér og hlæja,
en ekki lífsins stuttu stund,
stynja og vera að æja.
Bestu þakkir fyrir ágæta viðkynningu hér á Eiðum vet-
urinn 1941 -’42. Hugheilar framtíðaróskir.
Þinn skólabróðir Jón Ólafsson frá Hamri.“
Svo bætir hann við:
„Du maa ikke glemme mannen som blev röd í hovedet
da Fruen gikk forbi Kledeverelset. Vil du ogso tenke paa
mig. Jeg husker dig.“
Og svo bætir hann við:
„Þetta er sennilega eldrideildar danska.“
Eg fer nú að ljúka þessum skrifum en í lokin langar
mig að birta sendibréf, sem ég fékk skönnnu eftir að ég
kom heim eftir Eiðaveruna. En það sannar mér að Þórar-
inn Sveinsson hafi haft með höndum reikningshald fyrir
skólann.
Það hljóðar þannig:
,Jiiðum, 24. mai 1942.
Benedikt minn, Sigurjónsson.
Sendi þér hér með inneign þína í matarfélagi Eiðaskóla
kr. 81,20, áttatíu og einakrónu 20/100. Fæðið varð dálít-
ið ódýrara en ég bjóst við eða kr. 3,60 á dag. Þá sendi ég
þér einnig skömmtunarseðilinn þinn og einkunnirnar þín-
ar. Skrifborðið tókst ekki að selja oddvitanum, eins og
komst til orða. Þú hefðir þurft að smíða það stærra svo
honum hefði líkað það.
Vertu ailtaf sem bezt kvaddur.
Þinn einl.
Þórarinn Sveinsson. “
Svo vil ég aðeins taka það fram að lokum, svo það
valdi ekki misskilningi, að þetta er ekki sagnfræði, sem
hér hefur verið ritað, heldur endurminningar eins og þær
eru í huga mínum.
Heima er bezt 411