Heima er bezt - 01.11.2000, Síða 23

siglingu þar um þessar
mundir er varðar aflakvót-
ann og enginn veit hvernig
fer á nýrri öld, en það er
Gatnamót Aðalgötu og
Kirkjuvegar 1974. Eins og
glöggt má sjá af eldri
myndinni hafa mörg gömlu
húsanna verið rifin.
að vertíðarfólkið var farið
suður.
Það var eins og íbúarnir
sem heima voru, legðust í
dvala upp úr áramótum og
vöknuðu ekki fyrr en haf-
golan fór að strjúka þeim
um vanga á vorin, en þá
var líka heldur betur líf í tuskunum.
Hjá okkur yngri kynslóðinni var
það skólagangan sem sat fyrir, fyrri
hluta dagsins en siðari hlutann voru
það skíðin sem tóku við, þegar vel
viðraði. Á öðrum stundum heimsótt-
um við strákarnir hverjir aðra, spjöll-
uðum saman, ósjaldan um þann
leyndardóm tilverunnar sem okkur
þótti þá hvað merkilegastur, nefnilega
stelpurnar í bekknum okkar, því
snemma beygist krókurinn, samanber
hið forna máltæki.
Með vorkomunni í Ólafsfirði fór
skemmtilegur tími í hönd þegar trillu-
bátaútgerðin varð allt í einu megin-
hluti tilverunnar. Það leyndi sér ekki
þegar karlarnir voru komnir á kreik
og farnir að sýsla við báta sína og
veiðarfæri eftir vetrardvalann.
Allan vorlangan daginn vorum við
strákarnir á rangli um fjörkukambinn
þar sem litlu vélbátarnir (trillumar)
stóðu í röð og hjarta athafnalífsins var
svo sannarlega komið í gang. Hróp og
köll, glymjandi hamarshögg, tjörulykt
og ijöruangan. Menn að kjalfatta,
mála, huga að seglum, gangsetja vélar
og fara yfir veiðarfæri. Allt hrannast
þetta upp í endurminning-
I unni. Þetta voru sömu menn-
irnir og slógu fast í spilaborð-
in fyrr um veturinn meðan
norðanhríðin fór hamforum
um plássið og brimið svarraði
við ströndina. Þá var líka
Þarna má glöggt sjá hve Að-
algatan var þröng til umferð-
ar á jyrri helmingi aldarinn-
ar. Myndin er frá 1954.
Þarna eru þeir að
halda af stað í róður
1953, Marteinn
kaupfélagsstjóri,
Sigurður bœjarfó-
geti og Pétur Ey-
Jjörð.
önnur saga.
í mínum huga var Ólafs-
fjörður áhugaverðari og
mannlíf þar litrikara fyrir
hálfri öld en það er í dag.
Samgangur fólks var mikill
og gagnkvæmar heimsóknir
og gestaboð styttu skamm-
degið. Var þá oft glatt
á hjalla og fólk
skemmti sér við
spjall, spil og aðra
saklausa leiki. Veröld
sem var og lifir nú að-
eins í minningunni. Það
var þegar fólk þurfti að
hafa ofan af fyrir sér
sjálft og maður var
manns gaman.
Eftir að trillukarlarnir höfðu sett
upp báta sína þegar gæftunum lauk,
hófst þetta skemmtilega tímabil á
haustnóttum og stóð nokkuð fram yfir
áramót. Bíósýningar í gamla sam-
komuhúsinu við Kirkjuveginn voru 2-
3 í viku. Leiksýningar voru einnig
haldnar um jólaleytið þar sem margt
heimafólkið sló í gegn á sviðinu. Á
öðrum tíma var spiluð þar Framsókn-
arvist eða þeir Nonni Döllu og Danni
Villa lásu upp Ijóð eða annað etni.
Áramótunum fögnuðu Ólafsfirð-
ingar á sérstakan hátt.
Þá var haldinn annar af
tveimur aðal dansleikj-
um ársins (hinn var
haldinn í tilefni sjó-
mannadagsins). Ég
man að meðan þeir Jón
á Syðri-Á, Geiri raf og
Bóbó læknisins spiluðu
fyrir dansinum á
gamlárskvöld, lék þetta aldurhigna
samkomuhús á reiðiskjálfi vegna
kraftmikilla kínverjasprenginga strák-
anna i bænum. Vart þarf að taka það
fram að efnið í þá var fengið að láni;
sellófanpappírinn hjá frystihúsunum,
kveikjuþráðurinn frá hafnargerðinni
og púðrið frá trillukörlunum.
Sumum fannst Ólafsfjörður þó
dauflegur að vetrarlagi, einkum eftir
Unnið við fiskbreiðslu á Ósbrekku-
sandi sumarið 1954. Fólkið er, talið
frá vinstri: Gunnhildur, Guðmundur,
Sigurður og Helgi í Syðstabœ.
Líftaug byggðar-
lagsins, “Drang-
ur,” leggur að
bryggju í Ólafs-
firði vorió 1951.
Heima er bezt 415