Heima er bezt - 01.11.2000, Qupperneq 24

gaman, en ævintýrið hélt áfram.
Um miðjan maí fór vertíðarfólkið
að streyma heim aftur og brugðu þá
margir sér í alls kyns leiki, einkum
fótbolta á sandströndinni sem þá var
inni í höfninni en er nú horfin. Og svo
hófust róðramir á trillunum. Allt sum-
arið var sótt af kappi á miðin. Förinni
var kannski heitið vestur með Hvann-
dalabjargi, austur að Gjögrum eða
jafnvel alla leið fram að Grímsey.
Hinir andstuttu skellir mótoranna
bergmáluðu milli íjallanna dag og
nótt og urðu hluti af
tilverunni í plássinu.
Mér lætur enn í innri
eyrum hinn þungi
ymur vélarhljóðsins
frá því ég var þátttak-
andi í þessu ævintýri
og enn stendur mér
fyrir hugskotssjónum
minningin frá því að
standa baujuvakt um
borð í bátnum, í logni og miðnætursól
á norðlenskum firði, það gleymist
seint.
Eftir hávaða og fyrirgang sumarsins
kom aftur kyrrstaða hversdagslífins
og bátunum var ennþá einu sinni ráð-
ið til hlunns á malarkambinum milli
hafnargarðanna í Ólafsfirði og biðu
næstu sumarvertíðar, en karlarnir sett-
ust að spilaborðinu og sama hringrás
mannlífsins í bænum endurtók sig aft-
ur.
Þegar ég hafði lokið þeirri skóla-
göngu í Ólafsfirði sem staðurinn bauð
upp á, fór ég suður eins og hinir. Það
vará köldum janúarmorgni árið 1955,
sem ég fleygði töskunni minni upp á
vörubílspall Kaupfélagstrukksins,
sem hann Magnús Ingimundar ók út á
hafnargarðinn þar sem Drangur beið
hópsins.
Mér er ennþá í fersku minni þessi
dagur fýrir hálfum fimmta áratug,
þegar ég sveiflaói pjönkum mínum
upp á bílpallinn eftir að hafa kvatt
fjölskylduna i litla húsinu við Aðal-
götuna og hvernig öll hin húsin voru
dökk í dimmunni nema þar sem
bjarminn frá götuljósunum sló glitr-
andi rákum yfir snjóruðninginn
beggja megin götunnar. Bíllinn hoss-
aðist í ójöfnum slóöarinnar þessa

ézL

Þetla spœnska fisktökuskip rak upp á gamla fótboltavöllinn okkar strákanna,
sandströndina inni i höfninni, í aftaka veóri I7.júní 1959.
Einn þríburanna (Goðafoss) á
strandstað við Ósbrekkusand í lok
sjöunda áratugarins. Skipið náðist út.
venjulegu leið út á hafnargarðinn. Það
var ekki fyrr en landfestum var sleppt
og Drangur bakkaði út úr höfninni,
sem ég raunverulega skynjaði aó ég
var að slíta mig frá mínum nán-
ustu, frá hinu áhyggjulausa lífi
æskuáranna. Um stund fann ég
glöggt hve það var erfitt. Samt
hafði ég þráð þetta. Undarlegt
hvemig sumar óskir geta rætst.
Fyrir nokkrum mánuöum var ég
bara strákur í skóla en nú fannst
mér ég vera oróinn fullorðinn
maður á leið í nýtt umhverfi.
Brátt veltist Drangur í krappri
öldu og éljagangi þar sem ég
stóð á skipsfjöl og horfði á bæj-
arljósin í Ólafsfirói hverfa í dökkva
skammdegisins við ysta haf. raflfe
Ólafsjjörður nútímans, og eins og sjá
má er komin þar varanleg höj'n.
Vélbátar við gömlu
bryggjuna á áttunda áratugnum.
416 Heima er bezt